Oef, het is weer een flink stormpie! Tijd om dit jaar de plataan weer te snoeien want die tikt de dakgoot flink aan. Maar goed, ik zit beschut en droog en dat is het belangrijkste. Dan kan ik vanavond tot slot de laatste vijf singles uit de partij van Chris behandelen. Ik weet niet of de komende dagen ergens nog wat Gele Bak-singles het huis gaan binnenrollen, dat hangt iets af van mijn plannen voor de komende dagen. Ik ga na het weekend in ieder geval nog een aflevering van de 'Singles round-up' doen met nieuwe heruitgaven. Hierbij de laatste vijf voor vandaag en daarna ga ik onder de wol.
* J.G. Lewis- Let The Music Play (US, IX Chains, 1975)
Chris heeft in de afgelopen maanden onder andere een 'white label'-update gedaan met promo's, demo's en dergelijke plaatjes.. Daar is J.G. Lewis nog een restant van. Ik heb de platen al in december in mijn boodschappenmandje gestopt en tot mijn grote verbazing zijn alle titels in januari nog altijd voor handen. Platen zijn pas 'gereserveerd' als er wordt betaald maar ik meen me ook iets te herinneren dat het boodschappenmandje op Midas Touch zichzelf leeg gooit op een zeker moment. 'Let The Music Play' heeft uiteraard niets van doen met Barry White. Het is echter wel een uitnodiging tot de dansvloer. Een lekker nummer. Het is een promo en dus staat de identieke versie in mono op de keerzijde. Stereo klinkt gelukkig nog niet al teveel aangetast, het is per slot van rekening styreen, en dus kan ik hiermee wel een tijdje vooruit.
* Holly Maxwell- Winter Go Away (US, Smit-Whit, 1969)
De eerste hele grote verrassing uit het boodschappenmandje. Zelf zou ik de plaat niet hebben aangeklikt als Chris de plaat niet een promo-rondje zou geven op Discogs. In december ben ik het seizoen al zat en met twee splinternieuwe zomerjassen in huis klinkt de roep om voorjaar alsmaar harder. Dit is pure crossover, maar dan opnieuw... dat is de specialisatie van Chris. De ritmesectie lijkt een koude start te hebben, de drumsalvo's klinken als een auto die niet wil starten en het komt niet goed op gang. Maar intussen trakteert Holly ons wel op een kippenvel-nummer dat zwemt in een fraai arrangement en dramatisch klinkende achtergrondvocalen. Een erg bijzondere plaat welke normaliter hoge ogen gooit bij Chris' publiek maar desondanks een maand in mijn mandje kan liggen. 'Never Love Again' is echter de officiële a-kant. Ook dat is om je vingers bij af te likken maar iets meer een rechttoe rechtaan ballade.
* The Van McCoy Strings- Sweet And Easy (US, Share, 1968)
Op 45cat is het gele label niet te vinden, maar Discogs noemt het een legitieme variant en dus denk ik dat die origineel is. Sinds augustus 2012 hoor ik 'Sweet And Easy' iedere maandagavond want mijn collega Lee gebruikt dit als 'bed music' in zijn Northern Soul-show. Van zal het drie jaar later opnieuw op de plaat zetten met Brenda & The Tabulations als 'A Love You Can Depend On' en dat plaatje heb ik sinds 2016 in de koffers. Wie Soul-xotica al langer volgt zal weten dat ik een diepe bewondering heb voor Van McCoy en zijn producties en arrangementen. Ik herken ze van mijlen ver en ze brengen altijd een glimlach op mijn gezicht. 'If I Could Make You Mine' op de keerzijde is meer ingetogen met meer piano dan strings. Helaas ook niet zo indrukwekkend.
* Little Rena Scott- I Just Can't Forget That Boy (US, Black Rock, 1971)
Ik durf te stellen dat 95 procent van de jaarlijkse opbrengst van Izipho Soul in goede aarde valt. In 2021 is 'You're So Far Away' een kleine 'misser' voor mij. Gelukkig staat er een remix op de keerzijde. Op de a-kant klinkt het heel erg alsof ze op herhaaldelijk een stukje vals zingt en dat is erg jammer. Ik heb dan overigens helemaal niets opgezocht over Rena, maar als Little Rena Scott is ze al een tijdje bezig. 'I Just Can't Forget That Boy' is funky crossover, een beetje als de vroege Deniece Williams (ten tijde van haar platen als Deniece Chandler). Chris heeft nog een tweede van Rena maar die heb ik maar niet beluisterd om een 'overkill' te voorkomen. 'Set Me Free' is een pure ballade maar daar kwam ik hier niet voor.
* The Tangeers- This Empty Place (US, Scepter, 1969)
Dezelfde groep als The Tan-Geers dat me in de zomer van 2012 laat kennis maken met de 'strange world of Northern Soul'. Rarenorthernsoul heeft dan een origineel van 'What's The Use Of Me Trying' in de aanbieding welke dwars door midden ligt. De plaat is echter 'netjes' geplakt met plakband over de 'Let My Heart And Soul Be Free'-kant welke maakt dat die kant niet te draaien is. 'Trying' speelt met een paar kleine tikjes in de achtergrond. 'Priced to sell' voor 275 pond. Jawel, de Northern Soul is waarschijnlijk de enige 'scene' waar je een weeksalaris kwijt bent aan een geknakte single. 'This Empty Place' ligt desondanks onaangeroerd een maand in mijn mandje. Het is een beetje té statig voor soul maar op zichzelf helemaal geen slechte cover van het Bacharach/David-nummer. Tegen het einde wordt het allemaal wel wat spannender. Hoewel er niets bekend is over The Tangeers komt het op mij over als een 5th Dimension-achtig groepje. 'He's Not That Kind Of Guy' op de keerzijde is van de hand van hun vaste schrijver Plato. Leuk stukje 'cowbell' maar alleen zijn ze vergeten hier de soul toe te voegen. Een eigenaardig plaatje is het zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten