De eerste maanden van het nieuwe jaar zijn vaak niet mijn allerbeste en ik kom pas in april en mei op stoom. Dan kan ik soms dan ook weer terug kijken op 'gelukkige' eerste maanden. Ik zal niet zeggen dat ik geen gelukkige maanden heb gehad, maar ik verlang nu wel heel erg naar rustig voorjaarsweer. De komende dagen kunnen we daarvan genieten en ik hoop stiekem op soortgelijk weer in de eerste dagen van april. Ik zou graag even weg willen op de fiets in deze dagen en hoop zelfs dat ik even een nachtje of twee ergens kan 'logeren'. Dat wordt dat mijn persoonlijke manier om de tien jaar zonder de drank te 'vieren'. Ik heb in ieder geval vrij genomen en wellicht zit daar op 30 maart nog het eerste 'buitenoptreden' bij in sinds januari 2014. Het heeft al meerdere malen gedreigd waardoor tien jaar geleden al een 'noodplan' is gemaakt, maar het lijkt erop alsof de live-muziek moet wijken in De Buze in Steenwijk. Dat wordt op 30 maart nog eenmaal gevierd met een twintigtal bands en ik ben gevraagd als dj. De details moeten we echter nog uitwerken. Dan ga ik vandaag de nieuwe Week Spot aan jullie voorstellen. De laatste vangst bij Mark bevat meerdere potentiële kandidaten en toch is het meteen één single die eruit springt voor mij: 'Oh Baby' van Wayne Miran & Rush Release uit mijn geboortejaar 1975.
Engeland hangt aan elkaar vast van de meest absurde regelgevingen en soms zijn die wetten decennia of eeuwen oud en totaal niet meer relevant. Zo heeft het land geen vertrouwen in het gegeven dat een consument van grammofoonplaten kan beoordelen of iets een album, EP of single is. Iedere categorie heeft een vaste prijs en je moet aan de buitenkant kunnen zien welke prijs je moet betalen. 79-toerenplaten zijn van origine 12". Als de langspeelplaat in Engeland op de markt komt, moet deze 10" zijn om voldoende af te wijken van de 78-toerenplaat. Omdat 12" in Amerika de standaard is voor een elpee worden de formaten in 1956 omgewisseld: 78-toerenplaten worden 10" en elpees 12". Een 7"-plaatje met een fotohoesje en meerdere titels heet een EP. Er verschijnen echter ook EP's met jazz, klassiek en hoorspelen waarbij de speelduur langer is. Om de Britse consument te behoeden van de verwachting van een EP als deze een single koopt, voorziet de wet. Singles mogen geen fotohoes hebben, dat is voorbehouden aan (duurdere) EP's. Hoewel de EP in de jaren zestig in populariteit afneemt, is het pas in 1982 dat platenmaatschappijen singles van fotohoesjes mogen voorzien. Vooral in Europa mag je vanaf 1965 verwachten dat een single in een fotohoesje komt. Het maakt dat heel veel soul-platen uit Engeland geen fotohoesje hebben en enkele verzamelaars en dj's kijken vol jaloezie naar onze hoesjes. Mark heeft genoeg liefhebbers voor 'Eupics' verzameld om een handeltje te hebben.
Zelf heb ik al eens een exemplaar van 'I've Got The Need' van Spooky & Sue naar Engeland gestuurd in ruil voor twintig pond. Ik had gerust meer kunnen vragen? Mark biedt ze desondanks voor meer zonnige prijzen aan hoewel ik her en der de winstmarge kan zien. Hij verkoopt vrij eenvoudig 'Who's Gonna Love You' van The Imperials voor een tientje, om maar iets te noemen. Toch moet ik bekennen dat Wayne Miran nooit op mijn pad is gekomen. Of... wellicht dat ik hem eens heb gezien, maar het heb uitgescholden voor de Franse Jackpot of Ferrari. De lange haren en druipsnorren zien er niet erg soulvol uit. Het is het aanstekelijke dat maakt dat ik het 'interessante' plaatje overneem van Mark. Het wordt eigenlijk steeds interessanter. Over Wayne Miran & Rush Release is ontzettend weinig bekend en er zijn uiteindelijk een paar aanwijzingen op Youtube.
,,Is dit Rush Release van Long Island? Wayne en Wes Miranda?", vraagt iemand onder een 'videoclip' van 'Oh Baby'. Bewegende beelden van Wayne Miran en Rush Release zijn er niet, het zijn dj's en verzamelaars die de audio hebben geüpload met een afbeelding van het hoesje of het label. Iemand anders bevestigt niet de bovenstaande vraag maar weet wel te melden dat een familielid van hem de toetsenist is van Rush Release. Dus... geen Europese band! Wel blijkt dat de groep meerdere platen heeft gemaakt en met name in Frankrijk nog een zekere cultstatus heeft gehad. Mijn 'Oh Baby' met het bovenstaande fotohoesje is een Franse uitgave. Ik heb zojuist met stijgende verbazing geluisterd naar de tweede single van Miran: 'I Can't Get It On' is erg stijlvolle funky disco. Vervolgens zie ik een scan van een Franse 12"-single op het Pyramid-label. De titel herken ik en heb ik eveneens als een Roulette: 'Helplessly' is eveneens gedaan door The Moment Of Truth. Roulette 'leent' intern vaker van elkaar, zo heb ik een vocale 'Ask Me' van Ecstasy, Passion & Pain plus een andere instrumentale opname dan de backing van Ecstasy, Passion & Pain van Love Child's Afro Cuban Blues Band. Nu lijkt het erop dat Wayne Miran eveneens een cover heeft opgenomen van 'Helplessly' van The Moment Of Truth, maar dit verschijnt in Frankrijk pas in 1979 als 12"-single. De Amerikaanse discografie toont alleen 'Oh Baby' en 'I Can't Get It On'. Er is ook nog een disco-mix op het Strawberry-label maar die staat weer niet op 45cat en ik weet niet of het 'scratch'-effect uit de video werkelijk op het vinyl staat. De Strawberry vermeldt '1977' als jaar van uitgifte. 'Oh Baby' bereikt in de zomer van 1975 een 104e plek in de Billboard en het is meteen ook het laatste dat we van Miran op de hitparade horen.
Zijn de trompetten 'vals' of vallen ze op het verkeerde moment in? Ik betwijfel het allemaal. Het is een 'gimmick' die ik maar te goed ken uit de Carib-soul en welke ook niet vreemd is op oudere Miami Soul-platen. Middels 'I Can't Get It On' kunnen we horen dat het niet de ondermaatse middle-of-the-road-band is die je zou verwachten bij de hoesfoto. Die single klinkt een stuk hechter. Ook 'Helplessly' doet nergens onder voor het origineel. 'I Can't Get It On' staat met stip op mijn zoeklijst en ik verwacht niet dat ik daar arm van ga worden. 'Oh Baby' kan niet langer wachten als Week Spot en moet meteen deze week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten