Singles round-up: maart 2

Er is nog iets dat ik probeer te voorkomen in de 'Singles round-up': Teveel singles van dezelfde artiest of groep. Natuurlijk is het leuk in een kringloopwinkel om de collectie van één naam even flink uit te breiden! In de soul-hobby probeer ik het echter zoveel mogelijk te mijden. Uit het verleden is gebleken dat sommige plaat zeer ondergewaardeerd worden in mijn collectie en eigenlijk is dat al het geval met een Betty Wright-single. De afgelopen maanden heb ik tweemaal een concessie moeten doen. Ik heb al de solo-single van Bo Kirkland in het winkelmandje als ik een 'Saturday Soul Pack' koop inclusief het 'zoekplaatje' van Kirkland en Ruth Davis. Van Otis Leavill kan ik eerst voordelig aan de Engelse Atlantic komen en vervolgens biedt Mark de Dakar-single aan voor zeer weinig. Dat maakt dat deze aflevering van de 'Singles round-up' feitelijk over drie artiesten gaat. Het heeft niet mijn voorkeur maar soms loopt alles even anders...

* Genty- Baby Goodnight (US, Venture, 1979)
Ik laat Mark vanmiddag kort weten dat de singles zijn gearriveerd en noem deze van Genty. ,,Ik weet niet wat ik erin heb gehoord toen ik deze reserveerde". Mark's antwoord is eerlijk. ,,I like (don't love) the record". Hij beschrijft vervolgens wat hij in de plaat 'hoort'. Het is een perfecte plaat voor op de koptelefoon als je een kater hebt. Tja, daar heb ik bijna tien jaar geen last meer van en dus zal ik het nuchter op me in moeten laten werken. Allereerst het label. Niet te verwarren met de westkust-divisie van Motown uit de late jaren zestig. Het Venture-label van de Genty-single is in 1979 pas een tijdje actief. Niemand minder dan Isaac Hayes tekent voor de productie. De officiële a-kant is 'You Don't Know Like I Know' maar dat is een disco-nummer van dertien in een dozijn. Het is uiteraard een nieuwe uitvoering van de kraker van Sam & Dave uit 1966. 'Baby Goodnight' is geschreven door Fred Fersh en Mignon Hayes. De laatste is de toenmalige echtgenote van Isaac. Het is een 'slow jam'. Nu luister ik het wel over de hoofdtelefoon maar de enige 'kater' die ik heb is een rumoerig achterwerk door een portie boerenpatat. Het plaatje moet nog groeien maar ik geef het met alle plezier een kans. Een tientje is immers ook teveel voor vulling van de jaren zeventig-bak en iets dat ik niet snel in 'The Vinyl Countdown' zal draaien.

* Bo Kirkland- Grandfather Clock (US, Claridge, 1975)
Ik leer op tweede kerstdag 2017 'Stay By My Side' van Bo Kirkland & Ruth Davis kennen. Dan hoor ik ook al snel van de grote Engelse hit en moet ik eveneens concluderen dat het allemaal naar meer smaakt. Zo komt eerst deze solo-single van Bo Kirkland voorbij op Mark's pagina. Spotgoedkoop omdat niemand is geïnteresseerd buiten mezelf. Het gaat uiteindelijk over grootvaders klok, maar ik heb de titel letterlijk overgenomen van het label. Hoewel het apparaat op de meest gekke momenten slaat, is zo'n klok een prachtige vergelijking voor iemand die hondstrouw is aan zijn lief. Dat Bo in de coupletjes dan ook nog stevig los kan met de woordspelingen is mooi meegenomen. Het klinkt even 'catchy' als 'Stay By My Side' dat ook na vanmiddag nog altijd een grote favoriet is van mij.

* Bo Kirkland & Ruth Davis- You're Gonna Get Next To Me (UK, EMI International, 1976)
Het jaartal komt van het label en is het jaar waarin de single oorspronkelijk is uitgebracht op het Claridge-label. Als een exemplaar in een Engelse discotheek terecht komt, ontaardt dit in een parallelle import van de plaat. Omdat EMI wel een centje wil bij verdienen, brengt dit in 1977 de single uit via EMI International. Het wordt een vrij grote Engelse hit in de zomer van 1977. Het refreintje lijkt later inspiratie te zijn geweest voor 'Oops Upside Ya Head' van Gap Band? Het is beduidend meer funky dan 'Stay By My Side' en klinkt inderdaad wel als een plaat die een volle dansvloer oplevert in de discotheek. Toch zal het Engelse succes beperkt blijven tot deze single en neemt EMI niet de moeite om het betere 'Stay By My Side' te slijten aan de Engelse disco-liefhebbers.

* Otis Leavill- I Need You (US, Dakar, 1969)
Twee korte boodschappen van Leavill op deze single. De eigenlijke a-kant is 'I Love You', maar het is 'I Need You' op de keerzijde die voor mij de doorslag heeft gegeven. In 2014 heb ik even het plan om het Blue Rock-label compleet te willen maken. Nee, het lijkt nog niet eens op een begin maar ik koop wel 'A Reason To Be Lonely' voor niet bepaald een paar stuivers of dubbeltjes. Het label van de Dakar-single geeft goede hoop. Beide nummers zijn geschreven door Eugene Record en Carl Davis en Willie Henderson tekent voor de productie. 'I Love You' is lekkere upbeat Chicago, maar de voorkeur gaat uit naar het gedragen 'I Need You'. Een prachtig arrangement en een productie zoals we dat gewend zijn van Carl Davis en zijn medewerkers.

* Otis Leaville- Glad I Met You (UK, Atlantic, 1970)
Opnieuw twee Dakar-opnames hoewel het label enkel spreekt van Atlantic. Eugene Record schrijft solistisch 'Love Uprising', de officiële a-kant. Willie Henderson is wederom de producent en Tom Washington de arrangeur. De originele Engelse persing maakt het tot een fraaie bonus. 'Glad I Met You' is beduidend meer uptempo dan de beide Dakar-kanten maar heeft weer een 'hook' die me een prettig gevoel bezorgt. 'Love Uprising' begint als een ballad maar krijgt dan opeens dezelfde 'fingersnap' als 'I Love You'. Leavill klinkt hier alsof hij Curtis Mayfield naar de kroon wil steken, maar dat is vooral de schuld van Eugene Record die het later nog een paar maal heeft geprobeerd met The Chi-Lites. Op het label van de Engelse persing krijgt Leavill opeens een extra 'e' aan het einde van de naam. Dat deden de eigenwijze Engelsen ook steevast bij Dionne Warwick. 'Glad I Met You' is de winnaar van deze single, van de vier kanten kies ik momenteel 'I Need You' als mijn ultieme favoriet.