Raddraaien: Bojoura

Ik zou eerst nog het adressenbestand nagaan van mijn trouwe bezoekers, maar heb toch maar besloten om het verhuisbericht hier te publiceren. Nee hoor, ik blijf lekker in Uffelte en ook Soul-xotica heeft geen voornemens om elders dan Blogger haar tenten op te slaan. Het gaat hem evenwel om de 'Eretitel'. In het begin van deze serie (en ook de voorloper het 'Week Spot-kwartet') ben ik nog wel gemotiveerd om na afloop van 'Afterglow' te gaan publiceren. Toch is dit programma ook 'gegroeid' in lengte. In het begin hou ik nog de 'Floorfillers'-lengte aan maar tegenwoordig komt het dicht in de buurt van drie uren. En het is dan toch plotseling midden in de nacht. De 'Eretitel' heeft de afgelopen maanden steeds vaker op vrijdagavond een 'inhaalslag' gemaakt en nu kijk ik dan naar de zaterdagavond. Van hetzelfde laken een pak als 'Afterglow' maar dan wil ik nog enkel wel eens willen publiceren. Met andere woorden: Laten we de 'Eretitel' bewaren voor de zaterdagavond als ik nog zin heb en vrijdag 'gewoon' publiceren. Dat levert vandaag eerst een aflevering van 'Raddraaien' op. De dertigste single uit de derde jaren zestig-bak levert dit fraaie Nederpop-pareltje op: 'Everybody's Day' van Bojoura uit 1967.

Waar en wanneer? Net als bij David Porter hoef ik opnieuw niet te graven in mijn geheugen. Ik hoef voor mezelf niet onderscheid te maken tussen 2002, 2003 of 2004 (wat soms erg lastig kan zijn). Het is namelijk een vrij recente single. Het is één van de singles die ik in oktober 2016 koop op de platenbeurs in het Zwolse café De Singel. De 'traditie' heeft vorig jaar geen vervolg gekregen, in december 2017 was er nog wel een beurs in dit etablissement. Ik ga vooral naar Zwolle voor Blauwe Bak-aanwinsten en zoals jullie weten, stel ik op 1 december de Blauwe Bak Top 100 samen. Met andere woorden: Ik zal in november nog even aan de bak moeten om tot een top 100 te komen en dat betekent in december 2017 dat het geld een beetje op is. Toch heb ik goede herinneringen aan zowel 2015 als 2016. In het laatste jaar ben ik op de ligfiets geweest en verbaas me nog altijd over het feit dat ik deze niet op het station heb gestald. Ook kan ik me herinneren dat ik dan nog altijd een koplamp moet kopen en dus voor het donker thuis moet zijn. Dat haal ik nipt. De legendarische zomer van 2016 is bijna ten einde en de herfst kondigt zich aan. Nog even en dan komt de winter en kan het 'ondeugende' 2017 beginnen. Ik blijf vandaag echter even in de waan van oktober 2016 en leg Bojoura onder het vergrootglas door middel van haar debuutsingle.

En zo zijn we bijna drie kwartier verder. Er is desondanks nog geen leesteken op papier gekomen. De schuldige: De website van Bojoura. Ik zie allereerst een link naar een bericht van een andere orde: De ziekte van Bob Fosko en zijn huidige tournee met de Raggende Manne. Dat is de eerste twintig minuten inclusief een paar videoclips uit 'de goeie ouwe tijd' dat de Raggende Manne oprecht leuk was. De site van Bojoura heeft daarentegen ook genoeg leesvoer. Ik ben vanavond echter blijven steken in een artikel dat de Nieuwe Revu in 1989 heeft gepubliceerd. Het gaat alleen maar over de jaren zestig van Bojoura, een tijd die 'heel erg verleden tijd is', aldus de zangeres in dat interview. Omdat deze aflevering van 'Raddraaien' over haar debuutsingle gaat, ga ik maar niet dieper graven op de site maar zal zeker eens terug komen voor méér. Hoewel Bojoura een paar fikse hits heeft gehad, zijn er immers geen telefoonboeken vol over haar geschreven, dus er valt nog genoeg te leren! Raina Gerardina Bojoura Van Melzen. Zo heet Bojoura voluit. Ze wordt geboren op 15 april 1947 en wordt ontdekt door George Kooymans van The Golden Earrings. Bojoura's moeder, Dany Zonewa, is een gevierde Bulgaarse operazangeres dat in 1967 eveneens zangles geeft. Dat laatste meent George nodig te hebben en komt zo in contact met Raina. Kooymans heeft dan met Gerritsen 'Everybody's Day' geschreven en de mannen hebben een zangeres in gedachten. In 1967 zijn de meeste zangeressen nog 'kleinkunst' en Freddie Haayen speurt naar een Nederlandse Sandie Shaw. Bojoura volgt dan een opleiding aan de Kleinkunstacademie waar ze is aangenomen op haar zangkunsten. De vergelijking met Marianne Faithfull bevalt Haayen en The Golden Earrings wel. Bojoura is pas twintig en heeft nog geen studio- of podiumervaring als ze naar Londen trekt om met een groots orkest 'Everybody's Day' op de plaat te zetten. Freddie Haayen is weer goed bevriend met Joost Den Draayer hetgeen betekent dat de plaat op steun kan rekenen bij Veronica. 'Everybody's Day' schopt het tot een achttiende plek in de Top 40 en de Telegraaf voorspelt een gouden toekomst voor de zangeres.

Het zijn Den Draayer en Haayen die in de eerste jaren van haar loopbaan aan haar imago bouwen. Haayen ziet dat Faithfull, Shaw en sommige andere Engelse zangeressen zich verre houden van de fans en het publiek waardoor ze op een voetstuk komen te staan. Datzelfde wordt gepoogd bij Bojoura. Het mag sexy zijn maar zeker niet teveel lachen op de foto's. Ze krijgt een item in het Avro-programma 'Vjoew' dankzij de hulp van de mannen, maar een verzoek van een tijdschrift voor recepten uit Bojoura's keuken wordt naar de prullenbak gestuurd. Intussen staat The Golden Earrings ook op het punt om een doorbraak in Amerika te forceren en na 'Dream Man' (1967) en 'Circus WIll Be In Town In Time' (1968) liggen de prioriteiten van de Haagse rockband niet meer bij Bojoura. Haayen laat haar evenwel 'Frank Mills' opnemen uit de musical 'Hair' en ook een oover van Donovan's 'If It's Tuesday, This Must Be Belgium'. Dan loopt haar contract bij Polydor ten einde en begint in 1970 niet alleen een nieuw decennium, maar ook een nieuwe fase in Bojoura's leven.

Hoe de chronologie precies zit, kan ik niet uit het bericht uit 1989 halen. Ze gaat vanaf 1971 werken met het trio van Thijs Van Leer dat zal uitmonden in Focus. Ook trouwt ze met Hans Cleuver, drummer van Focus. Hans is ons een jaar geleden ontvallen. De platen op CBS zijn aanvankelijk niet heel succesvol totdat ze een cover-van-een-cover-van-een-cover opneemt van 'The Letter'. Het briefje van Wayne Carson Thompson is vaak herschreven en dit gebeurt in 1969 onder andere door The Arbors. Dat wordt een licht-psychedelische kattenbel met een hele andere structuur dan het origineel van The Box Tops. En ook weer anders dan Leon Russell's arrangement voor Joe Cocker. Bojoura gebruikt echter de structuur zoals aangegeven door The Arbors en en bereikt hiermee een zestiende plek op de Top 40.

Na haar muzikale loopbaan studeert Bojoura talen en start een gezin. Ze praat niet graag over het verleden, zo blijkt al uit het interview uit 1989: ,,Ik ben een nu-iemand. Het is weg, het is over". Gelukkig heeft ze ons een aantal zeer fraaie platen na gelaten en is ze de eerste succesvolle Engelstalige popzangeres van ons land in een tijd van Willeke Alberti en Karin Kent. Een gewaagde foto zorgt voor directe actie op straat. Bij een bezoekje aan een warenhuis wordt ze bijna van de roltrap geduwd door een paar boze oude vrouwen.