Eretitel: 'Summer Is Over'

De titel is passender dan ooit tevoren? Vorige week was het nog zomer en nu is de herfst dan toch eindelijk gearriveerd in ons landje? Toch heb ik niet bewust gewacht tot deze week met 'Summer Is Over'. Het is in 2017 de eerste 'Listen Carefully' die ik doe na mijn zomervakantie. Uiteindelijk had deze 'Eretitel' ook een fraaie plek kunnen hebben op zaterdag. Toen was het namelijk twintig jaar geleden dat Dusty ons is ontvallen. Toch komt het zo uit dat ik op 4 maart 2019, met de zomer (hopelijk) in aantocht, 'Summer Is Over' als de 'Eretitel' ga presenteren. De nummer 1 staat bij voorbaat al vast en daar wil ik graag de herinnering van 2 maart 1999 aan koppelen. Ik ga de nummers 2 en 3 niet eens beluisteren en geef ze een gedeelde tweede plek: Anoraak heeft in 2013 een dance-hit met de titel en country-zanger Fred Eaglesmith doet een liedje met deze titel in 2006. Erg leuk allemaal maar ik wil vanavond even terug naar een doordeweekse dag van twintig jaar geleden.

Het is 2 maart 1999. Elf jaar voordat ik met Soul-xotica begin en een tijd waarin ik nauwelijks toegang heb tot het internet. Zo nu en dan met 'companion' Paul of Norah over de schouder mee kijken en dat is mijn activiteit op internet tot dusver. Het wordt dan afgeschilderd als een groot wonder. Internet heeft op iedere vraag een antwoord maar er wordt tevens gewaarschuwd voor de vele 'bugs' op het net. Antivirussoftware als de huidige is dan nog niet verkrijgbaar. Je moet je oog op de adresbalk houden. Ik moet in 2019 even zoeken waar dt ding ook alweer zit. Warempel, ik zit in een versleutelde omgeving! Dat had ik heel gemakkelijk nooit kunnen weten. Ik heb wel zelf een computer in 1999 maar deze dient enkel voor tekstverwerking. De printer heeft nooit gewerkt en alles wat ik in 1998-99 heb geschreven is op de laatste dag van mijn schijf gewist. Er zitten een paar 'opzetjes' bij voor boekverhalen. Ik loop op 2 maart 1999 tegen de helling op van Queen Street en naar het winkeltje op de hoek met Manchester Road. Geen computer daar en dus breng ik schrijfblok en pen mee. Ik draai zelf opgenomen cassettebandjes of ik luister naar de radio. Ik heb dan pas BBC Radio 2 'herontdekt'. Het is zoals onze Radio 2, iets meer een zender voor 'ouwe lullen'. Op werkdagen wordt om half elf een muziekkwis gespeeld met iemand aan de telefoon. Ik speel altijd 'live' mee en heb vaak een score van honderd procent. In 1999 gaan de vragen vooral over de jaren zestig, zeventig en tachtig en ook de Engelse 'weetjes' heb ik 'opgeslagen' dankzij het 'Guinness Book Of Hit Singles'. Mijn editie is uit 1988, maar ik red me er prima mee. Ook deze ochtend zou ik als winnaar uit de bus zijn gekomen.

Even voor elf uur gaat een wild gerucht de ronde in de radiostudio. Het nieuws moet uitsluitsel brengen en dat doet het: Dusty Springfield is overleden. Het is het enige onderwerp van het nieuws buiten de weersverwachting. Dan begint BBC Radio 2 weer en dan...? Het is 1999 en de computer speelt nog nauwelijks een rol in een radiostudio. De 'Beeb' werkt dan vooral met cd's. Ik weet niet hoe snel ze het voor elkaar hebben gekregen, maar de rest van de dag is het alleen maar Dusty dat de klok slaat. En ze beginnen niet meteen met de grote hits. In de volgende nieuwsbulletins is het onwerkelijk voor mij. Iedereen. Werkelijk iedereen! Vijftien of vijfentachtig. Iedereen heeft 'iets' met Dusty. De 'celebrities' duikelen over elkaar heen, maar ook iedereen op straat kent Dusty. Sommigen van haar repertoire uit de jaren zestig, anderen van haar samenwerking met The Pet Shop Boys. Ook zijn er die Dusty kennen van de verzamelelpee die hun ouders of andere familieleden hebben. Dusty is bij de eerste zoen maar ook tijdens vakanties op cassette. Intussen zit ik te wachten op de eerste klant van de dag (en die zal nooit komen). Engeland is ondergedompeld in een diepe rouw.

Ik heb daar aanvankelijk geen last van. Dusty is 'zomaar een zangeres uit de jaren zestig' voor mij. Ik heb haar leren kennen dankzij The Pet Shop Boys en leer kort daarna 'The Summer Is Over' kennen. Het spreekt me vooral aan omdat het in de jaren zeventig als jingle voor Veronica is gebruikt met aanvullende vocalen van La Paay. Hierdoor heb ik in 1995 al eens een elpee van Dusty gekcoht: 'Greatest Hits' uit de Success-serie van Phonogram. Mét 'The Summer Is Over'. Bovendien heb ik 'Son Of A Preacher Man' op cd-single nadat dit nummer in 'Pulp Fiction' heeft geschitterd. Deze koop ik als de plaat in de uitverkoop is gegaan. O ja, 'I Close My Eyes And Count To Ten'. Ook zo'n plaatje waar ik niet genoeg van kan krijgen. Als ik zit te luisteren naar de BBC hoor ik menig prachtig nummer voorbij komen, maar... Dusty wordt niets meer voor mij. Dan weerklinkt 'Goin' Back', een liedje van Gerry Goffin en Carole King dat ik van The Byrds ken. Dusty's stem roert me tot tranen en het orkest van Ivor Raymonde doet de rest. Het is ruim drie uur nadat het nieuws is binnen gekomen en voor het eerst huil ik tranen om Dusty.

Ik weet dat het laf is maar ik ben Dusty pas echt gaan waarderen na haar dood. Er is een muzikaal universum voor me open gegaan. 'Goin' Back' drijft me zaterdag opnieuw tot tranen en wellicht zou ik weer eens 'How Can I Be Sure' moeten proeven. 'The Summer Is Over' is het soort nummer dat nóóit gaat vervelen en iedere keer weer een feest met overvloedig kippenvel oplevert als ik het draai. Ik duld geen andere liedjes met dezelfde titel naast haar.