Dodenrit: Hal Blaine

Hoewel ik onverminderd van plan ben om vandaag aandacht te besteden aan het overlijden van Hal Blaine, komt de informatie me bekend voor. Hebben we hem al eerder te gast gehad op Soul-xotica? Twee jaar geleden in de 'Weekplate' in het bericht van 'Wednesday Morning' van America. Het stuk gaat niet echt over Blaine maar de associatie heeft me wellicht op expeditie gestuurd? Recent heb ik vaker 'Een leven met...' gedaan als iemand in de muziekbusiness was overleden, maar dat past enerzijds niet bij Hal Blaine. Aan de andere kant: De man heeft zoveel opnames op zijn naam staan dat hij wel een gevoel moet voortbrengen bij iedere muziekliefhebber aan de hand van de titels. Toch wil ik in dit bericht de persoon achter het herkenbare drumwerk bloot geven en dus wordt het een 'Dodenrit'. Hal Blaine is gisteren overleden aan een natuurlijke doodsoorzaak. Hij is vorige maand negentig jaar geworden.

Harold Simon Belsky. Zo heet onze hoofdpersoon voluit. Hij is geboren op 5 februari 1929 als zoon van Joodse immigranten uit Oost-Europa. Zijn wieg staat in Holyoke in Massachusetts. Als achtjarige neemt hij voor het eerst een paar drumstokken in de handen en verhuist in 1943 met het gezin naar Californië. Van 1949 tot en met 1952 krijgt Blaine onderricht van Roy Knapp die tevens jazzdrummer Gene Krupa tot zijn vroegere leerlingen mag rekenen. Hij hoeft dan uiteraard niet meer te leren om in de maat te slaan en leert van Knapp vooral om rechtstreeks vanaf een nieuwe partituur de gewenste partij drums op het juiste moment te leveren. Hij speelt 's nachts in de stripclubs van Chicago en zal kort daarop de boemketels bedienen bij Count Basie. Hij gaat eveneens op tournee met Patti Page en Tommy Sands totdat Blaine besluit om zich toe te leggen op het studiowerk. Hij valt op doordat hij graag rock'n'roll mag spelen terwijl zijn meeste collega's uit de jazz daar een gruwelijke hekel aan hebben. Het maakt dat Blaine overal bovenaan het lijstje komt van invaldrummer tijdens plaatopnames.

Er ontstaat al snel een vast gezelschap waarvan Blaine als de geestelijk leider wordt gezien. Hoewel een muzikant de naam The Clique voorstelt, zal het nimmer een officiële naam krijgen. Pas als Blaine in 1990 zijn biografie publiceert en hij herhaaldelijk de naam The Wrecking Crew bezigt, ontstaan ruim twintig jaar later alsnog een begrip. Volgens Blaine heeft zijn groep zo'n verwoestende werking binnen de 'keurige' wereld van de opnamestudio's dat deze naam zeker past. Als Phil Spector in 1963 bouwt aan zijn muur van geluid nodigt hij graag de mannen van The Wrecking Crew uit. Er zijn critici die beweren dat als Hal Blaine alleen maar het intro had gespeeld van 'Be My Baby' van The Ronettes en niet de overige 34.000 sessies, dat hij dan nog steeds kon worden gerekend als één van de meest invloedrijke drummers. Maar er zijn meer platen waarbij het nauwelijks is voor te stellen dat een andere drummer plaats zou nemen en hoe het dan zou hebben geklonken. Neem bijvoorbeeld de heldere drums in 'Dizzy' van Tommy Roe. Geen drummer in een reguliere band die zo'n hoofdrol zou kunnen krijgen. Blaine is ook van de partij als The Byrds in de studio komen om 'Mr. Tambourine Man' op de band te zetten. De producent vindt de band ondergeschikt en The Wrecking Crew mag de muziek doen. Brian Wilson werkt eveneens graag met de band, onder andere voor het meesterwerk 'Pet Sounds'. Denk aan een willekeurig liedje van The Mamas & The Papas en de drummer is Hal Blaine. The Archies is een fictieve groep rond een tekenfilmfiguur, de muzikale Archies is The Wrecking Crew. Glen Campbell speelt als gitarist mee op verschillende opnames met The Wrecking Crew en de keuze is niet moeilijk als Campbell zélf in 1969 een band nodig heeft voor 'Wichita Lineman' en andere hits. Grappig is dat ik eens heb gelezen dat The Wrecking Crew ook betrokken is geweest bij 'Crazy Horses' van The Osmonds omdat de gebroeders 'hun eigen Led Zeppelin-plaat' wilden maken en muzikaal totaal ondergeschikt waren. Daar is anno 2019 niets over terug te vinden?

Blaine heeft in de jaren zestig en zeventig gespeeld op ruim 35.000 platen waarvan 6000 singles. Honderdvijftig daarvan bereiken de Amerikaanse top tien en veertig zelfs bovenaan. Een kleine selectie uit dat laatste gezelschap? 'Ringo' van Lorne Greene, 'Good Vibrations' van The Beach Boys, 'My Love' van Petula Clark, 'Windy' van The Association, verschillende titels met The Carpenters in de vroege jaren zeventig en 'Theme From Mahogany' van Diana Ross. Blaine is ook te horen in tal van filmscores. Hij laat op een zeker moment een stempel maken: 'Hal Blaine Strikes Again' en drukt dat overal op de partituren en de muren van studio's en concertzalen waardoor zijn naam letterlijk overal opduikt. In de jaren tachtig wordt het allemaal minder voor Blaine als de studio's steeds vaker computers aanspreken voor drumpartijen. Blaine werkt dan nog volop mee aan reclamejingles. In 1990 verschijnt het boek met de herinneringen aan The Wrecking Crew en in 2000 is hij een van de 'sidemen' die wordt opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame. Vorig jaar heeft Blaine nog een 'Lifetime Achievement'-Grammy gekregen. Hij is ook de eerste die het voor elkaar krijgt om bij een plaatopname de hi-hat langzaam te openen. Geluidstechnici associëren dat geluid tot die tijd met 'white noise' en mixen het uit. Blaine legt hiermee de basis voor de disco-beat.

Hal Blaine is thuis overleden in Palm Desert in Californië. Zijn familie heeft het laten weten met de woorden: ,,Moge hij nu voor altijd rusten op de tweede en vierde tel"...