Eretitel: 'No Man Is An Island'

Een beetje een gekke avond? Ik ben net thuis van het werk als ik even op Facebook kijk. Ik krijg prompt een berichtje van Wolfman-collega Nicole. Zij doet normaal gesproken twee uren voor 'Do The 45' en vraagt me of ik een uur later wil beginnen. Ach waarom niet? Ik zou dan bijvoorbeeld even langer kunnen rusten. In de praktijk werkt dit anders en zo ben ik alweer vroeg beneden. Een andere collega doet op zondagmiddag een metal-show en hij moet morgen werken. Ik trek de stoute schoenen aan en ga speuren naar deathmetal uit de tijd van Horrible Dying. Zo meld ik me even later als vervanger van de zondagmiddag. Hierbij: Vanaf vijf uur 'onze' tijd draai ik twee uren lang heavy metal met veel death en doom uit de jaren negentig, maar ook een paar klassiekertjes uit de vroege jaren tachtig. Gaat leuk worden! Nu moest ik me toch maar aan de discipline houden om zaterdagavond te publiceren nu ik heb besloten de 'Eretitel' naar deze avond te verhuizen. Vanavond een 'historische' titel: 'No Man Is An Island'.

In 1624 schrijft de Engelse dichter John Donne een prozaïsch werk met de titel 'Devotions Upon Emergent Occassions'. Daarin gebruikt hij de regel 'No man is an island' en zal daarmee in de twintigste en eenentwintigste eeuw geregeld worden geciteerd. In 1962 is er een oorlogsfilm met deze titel en monnik Thomas Merton heeft in 1955 een boek afgeleverd dat 'No Man Is An Island' heet. In de muziek zijn drie voorbeelden voor handen. De meest recente 'namedrop' staat op het laatste album van de Ierse groep The Script. Dat album is in september 2017 pas verschenen en als ik 'No Man Is An Island' als eerste track zie, ben ik vlug bereid. En zo komen we meteen uit bij de nummer drie in deze 'Eretitel'.

3. The Script (2017)
Ik vind The Script een lastig geval. Je kan onmogelijk heel veel bezwaar hebben tegen de muziek van de band, maar het blijft me ook niet heel lang boeien. Het is voor mij goed nieuws dat het flink uit de buurt blijft van U2 en toch hebben de refreintjes dezelfde 'moderne' stramienen als bijvoorbeeld Twenty One Pilots. Het riekt bijna naar autotune. Het is een mooie reden om 'No Man Is An Island' in de rubriek te hebben en daarmee houd het voor mij dan ook op. Ik ben dan ook niet verder gekomen dan het vijfde nummer van dit album en heb geen moeite meer gedaan. The Script komt dus op drie.

2. Tenth Avenue North (2014)
Onlangs hoorde ik 'Where The Streets Have No Name' op de radio. Niet dat ik het nummer niet kende maar deze avond luisterde ik even met andere oren. U2 is geen 'slechte band' en dat heb ik ook nooit beweerd. Ik vind het luisteren naar een album van U2 even interessant als het observeren van hoe verf droogt. Bij 'Streets' moet ik opeens hardop concluderen dat Daniel Lanois het met zijn productie tot iets speciaals weet te maken. Ik ben altijd allergisch geweest voor het vrome toontje van Bono en de 'sound' ken ik wel na een plaatje. The Script lijkt een voordeeltje te hebben, maar dan... Tenth Avenue North op twee. Een gristelijke popband. Ook dat klinkt gelukkig niet als U2 maar tegelijk ook al niet veel boeiender. Toch liggen de 'hooks' beter in mijn gehoor en zo zet ik dit nummer van Tenth Avenue North op de tweede plek.

1. Dennis Brown (1970)
Ik wilde hem bijna de 'Cool Ruler' noemen, maar die titel behoort toe aan Gregory Isaacs. Dennis Brown is daarentegen de kroonprins van de reggae aldus Bob Marley. Brown brengt zijn eerste album uit in 1972 en noemt dat 'No Man Is An Island', naar een opname die hij in de legendarische Studio One heeft gemaakt. Het is in 1970 zijn eerste single. Een klassiek staaltje reggae dat voor mij met kop en schouders boven de andere twee uitsteekt, maar het mag duidelijk zijn dat het vooral leuk is om een 'exotische' titel als deze te kunnen gebruiken in de 'Eretitel'.

Hoewel ik volgende week naar de huidige releases voor de 'Eretitel' moet kijken, blik ik dan terug op drie oudere releases. En dat is op voorhand al een spannende strijd. Volgende week driemaal 'Don't Look Back'.