Hoewel er geen 'redactie' meer aan te pas komt (zoals in de begintijd van Soul-xotica), wordt er nog geregeld stevig vergaderd als het aankomt op de planning. De singles van Mark zijn vanmiddag in goede gezondheid gearriveerd. In totaal twintig singles die ik het liefst meteen allemaal wil leren kennen. We kunnen het op twee manieren doen: Twee van zeven singles en eentje van zes. Of viermaal vijf. Toch wil ik de singles vanavond nog allemaal beluisteren en dus kan ik ook net zo goed 'in het voor' gaan schrijven en de concepten morgen en maandag naar de praatpaal kopiëren? Er is nog een punt waarover moet worden besloten. Ik probeer zoveel mogelijk te voorkomen dat afleveringen van de 'Singles round-up' gaan ophopen. Twee afleveringen op een dag is uit den boze, behalve vandaag. Ik ga jullie vanavond de eerste twee afleveringen brengen, morgen de derde en maandag de laatste. Ik hou zondag in dat geval voor de 'Eretitel' en zit dan weer helemaal op schema. Nu dus de eerste vijf singles uit de platen die ik sinds januari bij Mark heb gereserveerd.
* Billy Butler & Infinity- Hung Up On You (US, Pride, 1973)
Billy Butler is een klinkende naam in de Northern Soul-scene. Zijn single 'The Right Track' op het Okeh-label is al jaren een onverwoestbare klassieker waar liefhebbers, achtendertig jaar na sluiting van The Casino in Wigan, nog steeds geen genoeg van krijgen. Zoals vaker is het één specifieke single waar de meute op jaagt en hebben de mensen achter de plaatjes veel meer noten op hun zang. Neem deze goede opname van Billy Butler uit 1973. De luisteraar wordt in het intro verwelkomd door hartverwarmende strijkers waarna Billy met een kopstem in valt. Nee, hier kunnen de Northern Soul-piepeltjes niets mee. Dit is suikerzoete 'sweet soul' met een stevig crossover-randje. En dan het refrein: Ik zit van voet tot kruin onder het kippenvel. Perfectie hoeft niet duur te zijn!
* Jean Carn- Don't Let It Go To Your Head (US, Philadelphia, 1978)
Ik had stiekem gehoopt dat dit een Engelse persing zou zijn, maar helaas... het beruchte styreen van Philadelphia. Deze single is 'new old stock' en klinkt op dit moment nog goed. Het is de vraag hoe lang dit zo blijft? Het nummer is zeker de moeite waard om grijs te worden gedraaid. Soms heb ik een 'down' moment en denk ik wel eens: 'Waarom doe ik dit alles?'. Als je dan deze plaat van Jean Carn op zet, geeft het meteen antwoord. Het is de 'hook' van een refrein dat me zo aangenaam 'verrast' dat ik er hebberig van word. Als de rest van de plaat dan ook nog eens helemaal klopt, ben ik vlug bereid. Jean Carn is gemaakt voor de dansvloer zonder dat het oubollige disco wordt. Het blijft overal 'sophisticated' en beduidend minder Philadelphia dan dat je zou verwachten van een compositie en productie van de heren Gamble en Huff.
* Otis Clay- It's Easier Said Than Done (US, One-derful!, 1966)
Ik hoop dat de klap niet té hard aankomt voor de liefhebbers, maar... er zit geen Betty Wirght in deze bestelling. Wel eentje van Otis Clay. Een zanger die sinds zijn overlijden plots een eigen koffer gaat opeisen. Ik heb in deze drie jaar vier singles van de man in de Blauwe Bak en daar komt vandaag eentje bij. Ik kan het nauwelijks geloven: Een originele jaren zestig-single van Otis Clay voor zo weinig! Blijkbaar is iedereen alleen maar op zoek naar 'The Only Way Is Up' en zijn deze bereid idiote prijzen te betalen voor een stuk gedraaide schijf styreen. De prijs en de groeiende Otis Clay-verzameling zijn de voornaamste redenen van aanschaf. De plaat zélf? 'It's Easier Said Than Done' is Southern Soul als een klap in je gezicht. Misschien een beetje té funky voor de Northern Soul-liefhebbers en de reden waarom deze single nog relatief goedkoop op de kop valt te tikken. Hij doet mij erg denken aan de single van Willie Parker op President: 'You Got Your Finger In My Eye'. Niet toevallig omdat ook die oorspronkelijk op One-derful! is uitgebracht. De b-kant is langzamer maar wil niet de snaar raken als bijvoorbeeld 'Do Right Woman, Do Right Man'.
* The Delfonics- He Don't Really Love You (UK, Mojo, 1966, re: 1971)
Het speuren naar onvindbare platen uit vervlogen tijden is niet iets van de laatste paar jaar. Na enkele grote hits te hebben gescoord willen de fans opeens allemaal een exemplaar van de eerste single van The Delfonics. Dat is in augustus 1966 volgens een bron op 45cat voor het eerst uitgebracht op het Moon Shot-label. Opvallend is dat het catalogusnummer '6703' is waardoor het lijkt dat de plaat in 1967 is uitgebracht. Het legendarische Engelse tijdschrift Blues & Soul denkt in 1971 zelfs dat 'He Don't Really Love You' kort voor 'La-La Means I Love You' is opgenomen, maar dat is niet helemaal waar. Er zit zestien maanden en een tweede single tussen beiden. In 1971 is de vraag groot genoeg om een officiële Engelse release te krijgen bij Mojo. Het is een rechtstreekse kopie van de single buiten de spelling om: Op Moon Shot heet de band The Del Fonics. Tommy Bell is de producent en arrangeur en hem kennen we beter als Thom Bell. Beide kanten zijn zeer fraaie ballades waarop The Delfonics hun magische harmonieën voor het eerst tentoonspreiden zonder dat het 'ingewikkeld' wordt zoals op 'Didn't I Blow Your Mind This Time'. 'He Didn't Really Love You' is mijn favoriet van de twee. Nog eens draaien!
* Free Spirit- Love You Just As Long As I Can (US, Chess, 1974)
Een promo met de instrumentale kant op de keerzijde. Waar Jean Carn en The Delfonics weinig last hebben van Philadelphia, daar ademt het meteen al in het intro van Free Spirit. Het is dan ook opgenomen in de Sigma Studio in Philadelphia maar op de markt gebracht door GRT met een landelijke distributie door Chess. Het klinkt alsof het een hele grote hit is geweest en dat is in ons land allerminst het geval geweest. Onbekend maakt niet onbemind en ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die dit nummer na één keer luisteren niet kunnen fluiten. Snel door naar deel twee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten