Singles round-up: december 5

Als ik klaar ben met publiceren, zal ik meteen doorgaan bij PostNL. Er is, naar het schijnt, een pakket waarvan niet bekend is wat erin zit. Ik moest eerst een paar zendingen afwachten om zeker te zijn dat dit het ontbrekende pakket moest zijn en dat blijkt nu wel het geval. De tweede poging van een labeleigenaar om mij een plaat te sturen. De eerste keer zonder huisnummer en nu dus blijkbaar zonder document. Ik sta bijna op het punt om het maar te laten retourneren en mijn geld terug te vragen, maar het is in ieder geval de laatste keer dat ik zaken heb gedaan met dit figuur. Gelukkig zijn er genoeg labelbazen die hun taak wel serieus nemen. De afgelopen weken heb ik weer acht lekkernijen mogen ontvangen. Deze ga ik nu aan jullie voorstellen. Op eentje na zijn het allemaal zeer recente uitgaven. Alleen de Stream-singles zijn vóór oktober al besteld en betaald. Bij eentje bestel ik oudere uit de catalogus mee en hiervan heb ik gehoopt dat het vóór de Top 100 zou arriveren. Dat is dus niet het geval maar dat is een tip voor de top van volgend jaar. De apparatuur kan aan en ik ga er even goed voor zitten. Ik hou de platen op alfabetische volgorde van de platenlabels.

Epsilon
* James Hale- Could It Be Joy (UK, Epsilon, 1982-opname, 2022)
* Natural Impulse- Let's Get Together (UK, Epsilon, 1976-opname, 2022)
Yann Vatiste presenteert ons twee pareltjes waarmee hij blijkbaar al langere tijd goede zier maakt. Natural Impulse lijkt me iets in de verte te zeggen maar feit is dat ik het duo bestel zonder ook maar een seconde naar de geluidsclips te luisteren. Dat kan ik inmiddels doen bij verschillende maatschappijen en bij Epsilon heeft dat nog nimmer een teleurstelling opgeleverd. James Hale is de zeventiende release in de geschiedenis van Epsilon. Daarnaast heeft Vatiste ook een aantal platen op andere labels uitgebracht waaronder 'Shardarp' van Nobody's Children dat in 2020 mijn kennismaking is met Epsilon. Het is het bekende terrein van Epsilon. Niet eerder uitgebrachte opnames rechtstreeks van niet altijd luchtdicht verpakte mastertapes. 'Could It Be Joy' is een zeer fraaie midtempo affaire. Op de keerzijde staat 'Cashing In My Memories' en dat laat een uiterst zwoele Hale horen. De productie is niet 'af' en er gebeurt heel veel in de percussie. Eigenlijk vind ik dit de beste kant, de drummer klinkt heel erg elektronisch en dat geeft de plaat een extra charme. Van Natural Impulse is de enige officiële single uit 1978 onlangs opnieuw uitgegeven door Soul Junction. Epsilon komt met dit onuitgebrachte nummer en dat is lekkere funky disco met een lange en een korte versie. Ik vermoed dat ik nu naar de lange versie luister waarin de saxofoon een solo mag doen. Euh... nee, dat was de korte. Vooruit! Dan gaan we ook voor de lange versie. Het is feestelijk genoeg om naar te luisteren en dit had weinig extra productie nodig gehad om een hele grote hit te worden. Ik ga voor de lange versie!

Izipho Soul
* Julian Jonah- Now's The Time For Us (UK, Izipho Soul, 2022)
Julian Jonah is in de Londense house-scene een kleine legende. In de late jaren tachtig ontwikkelt hij een eigen vorm van acid house waarbij hij niet louter tracht zijn Amerikaanse helden te kopiëren maar iets nieuws toe te voegen. Zijn titels uit 1987-88 zullen tien jaar later nog altijd relevant blijken in het genre. Anno 2022 levert Jonah deze plaat af voor Izipho Soul en heeft hij de house ingewisseld voor klassieke disco. Tamika heet de dame achter de microfoon en dit gaat een héle grote plaat in de nu-disco worden. Opnieuw een plaat die ik zonder vooraf te beluisteren heb aangeschaft want ook bij Izipho kan ik bijna niet teleurgesteld raken. Meer klassieke disco op de flip en ditmaal met de zang van Ada Dyer. Dit klinkt zelfs nóg meer als een plaat uit 1979 en ik denk dat dit met recht een 'double-sider' mag heten.

LRK
* Paul Mac Innes- Falling By The Wayside (UK, LRK, 2022)
Een jaar geleden had ik nog nooit van LRK gehoord en inmiddels neemt het label al een flinke plek in in mijn verzameling. LRK-baas Liam besluit het uiterst succesvolle jaar 2022 met dit fraaie staaltje retro-soul. Paul klinkt erg geïnspireerd en dat is fijn want het Amy Winehouse-geluid geloof ik voor de rest wel. Zijn stem en performance redden het nummer want het had wel iets minder gemogen met de gimmicks.

Salvation Rock
* Dynamic Disciples- Satan (UK, Purified Record, 19??, re: 2022)
* Rev. Harvey Gates- It's Hard To Live In This Old World (UK, Acquarian, 1978, re: 2019)
Een nieuwkomer die ik graag beter in de gaten wil houden. Common Ground heet de maatschappij en het specialiseert zich in de 'rarest of the rarest' op verschillende gebieden van de soul en funk. Salvation Rock is daarbij de gospel-afdeling. Ik hoef maar een paar noten te horen van 'Satan' om te weten dat dit plaatje in mijn gospel-koffer moet komen te wonen. Ik vermoed dat het ergens uit de midden of late jaren zeventig komt. Het origineel is onbetaalbaar. Op de keerzijde staat 'Sharing' en dat klinkt erg 'lo-fi' vergeleken bij 'Satan'. Het is een ballade met een plechtige stem en een orgel naast de elektrische gitaar. Het wordt helemaal magisch als het koortje invalt voor het refrein maar 'Satan' blijft mijn favoriete kant. Dan zie ik dat hij heeft gereageerd op een Facebook-bericht waarbij het draait om het nummer van Rev. Harvey Gates. De single blijkt nog steeds voorradig te zijn en ik maak een rondedansje. Dit nummer staat in 2020 op het album 'The Time For Peace Is Now - Gospel Music About Us' dat wordt samengesteld door Greg Belson. Ik heb het album digitaal en met name dit nummer van Rev.  Harvey Gates is een resident in het begin van dit jaar op mijn mp3-speler. De dominee zingt een blues over een zeer eenvoudige begeleiding maar daardoor extra doeltreffend. Op de a-kant doet hij 'Price Of Love' en oef... dat is misschien zelfs nog beter. Na een tijdje afwezigheid is de gospelkoffer weer helemaal terug van weggeweest!

Stream
* Vee Gees- Talkin' (UK, Stream, 1974, re: 2022)
* Curtis Lee- Steppin' (UK, Stream, 1979, re: 2022)
Vee Gees is bij binnenkomst meteen al een 'VG' want het plaatje is niet helemaal vlak. Het heeft niet echt invloed bij het afspelen en anders Alison nog maar eens lief aan kijken voor een vervangend exemplaar. Oorspronkelijk is dit plaatje op het Jump Off-label uitgebracht met de instrumentale versie op de b-kant, hier heeft het een stereo- en mono-kant. Ofwel... de stereo verandert even in mono en ik heb een vermoeden dat dit een reden is om de mono-kant ook te doen. Even checken... Ja dus! Ik hou het dan bij de mono-kant want verder klinkt die vrij goed stereo. Curtis Lee is wel mooi recht maar ook deze klinkt alsof die rechtstreeks van de originele single is gehaald. Het is vlotte disco met een vrij lang intro terwijl het nummer onder de drie minuten zit. Een plaatje dat de dansvloer letterlijk in de hens kan zetten! 'Funkatize Me Please' heet de b-kant maar dat gaat niet werken voor mij. 'Steppin' is hier de ultieme kant.