Het is eigenlijk precies vijf jaar geleden begonnen: Het regelmatig op reis gaan naar de periode van twintig jaar geleden. In eerste instantie is dat het delen van de avonturen op en rond de ADM en vervolgens het therapeutisch schrijven over de eerste barre maanden in York. Iets waar ik beduidend minder tegenop kijk voor de komende maanden als het voorbij gaat komen in 'Het zilveren goud'. Het jaar 2002 is een beetje onderbelicht gebleven. Ik heb in april of mei geschreven over de begintijd bij Jan. In augustus is het verhaal over het straatkranten verkopen in Dokkum bijna de aanleiding om een vakantiedag door te brengen in de Friese stad. Ik geloof dat ik ook nog heb stil gestaan bij de twintigste verjaardag van mijn kunstgebit. Verder heb ik het dit jaar niet echt over 2002 gehad, want... waar moet ik in hemelsnaam anders nog over schrijven? Ik heb een paar dagen nagedacht en ben tot enkele puntjes gekomen die ik wel meenemen in 'Van het concert des levens'. Over het algemeen koester ik niet al te warme herinneringen aan 2002. Het zoeken naar een fotomodel heeft me zojuist geld gekost. Het moet iets van Sugababes worden en dan zie ik de prachtige Engelse promo van 'Overload' (uit 2000). Helemaal uitgevoerd als een London-single uit de late jaren vijftig inclusief driehoekig middenstuk. Die moet ik hebben en heb ik zojuist aangeschaft! Als fotomodel kies ik voor 'Round Round'. Niet omdat het toepasselijk is want dan zou ik 'If Tomorrow Never Comes' van Ronan Keating moeten doen, maar nee... die dweil komt niet op mijn blog.
Ik zal op een gegeven ogenblik op tournee met een Zwitserse band. Ik geloof dat dit toch in 2000 moet zijn geweest? Dat is hoe ik kameraad Robert leer kennen. In De Buze en eind 2001 kom ik daar al vrij regelmatig. Ik ben uitgenodigd om aldaar oud en nieuw te vieren en bij gebrek aan beter doe ik dat maar. Ik kan me niet veel meer herinneren, alleen dat ik heb gepoogd te slapen op houten bankjes en dat ik dit een week later nog in mijn rug voel. Het jaar 2002 begint erg stroef. De afwijzing bij de Emmaus in september 2001 heeft me van mijn stuk gebracht. Ik weet niet hoe ik het idealisme, waar ik ooit voor had gekozen, nu in uitvoer moet brengen. Ik zit geestelijk flink in de knoop. Ik krijg onmin met Harrie, mijn huisbaas, en vertrek op een vrijdagmorgen in alle vroegte. Ik wil naar De Bilt maar daar aangekomen, blijk ik daar ook de schepen voorgoed te hebben verbrand. Ik ga terug naar Steenwijk en zoek Robert op. Zo ga ik 's avonds toch weer terug naar Tuk waar niemand me blijkbaar heeft gemist. Ik ben een regelmatig bezoeker van kerkdiensten van het Leger Des Heils en de kapitein (de voorganger van het Leger) probeert me te helpen. Ik ga zo naar een intake voor een pastoraal centrum in Oldenzaal maar ook daar kunnen ze me niet helpen. Terug in Tuk hoor ik dat Harrie per 1 april de huur heeft opgezegd en dat hij met zijn jeugdliefde gaat samenwonen. Opeens heb ik geen tijd meer voor een opname elders en moet ik hard op zoek naar een huis.
Dat valt niet mee want ik sta niet ingeschreven bij de woningstichting en urgentie krijg ik niet. Ik ga bijna intrekken bij een kennis en dan biedt Jan me een kamer aan. Ik heb Jan leren kennen via het Leger en hij heeft ervaring met kostgangers. Intussen vieren we nog wel het veertigjarig huwelijk van mijn ouders in een kampeerboerderij nabij Zuidwolde. Het is een groter succes dan het avontuur in 1997 in Gaasterland. Uiteindelijk heb ik niet veel andere keuze en ga ik op het aanbod van Jan in. Toch komen de eerste moeilijkheden al snel. Via het Leger heb ik de Alpha-cursus gedaan. Dat is niet zozeer een opleiding als wel een manier om anders om te gaan met het geloof en hopelijk een actief lid te worden binnen een kerk. De Alpha-cursus leert mij het tegengestelde: Er is geen kerk of religie welke past bij mijn overtuiging en ik kan beter de boel in praktijk brengen zonder een kerk. In de praktijk komt het erop neer dat de weekeinden weer geschikt worden voor stappen en ik word 'roadie' voor Da Skoda's, een eigenzinnige band uit Steenwijk. Het komt al snel haaks te staan op hoe ik Jan heb leren kennen. Begin mei ga ik nog eenmaal terug naar Ulvenhout, maar daar is teveel veranderd om een zomer als 2001 uit te voeren. In juni barst uiteindelijk toch de bom en meld ik me in Leeuwarden als zijnde 'thuisloos'. Mijn spullen staan veilig bij Jan, ik breng hem geregeld de huur en verblijf praktisch alleen in Steenwijk als Jan een paar dagen naar zijn kinderen is. We hebben geen ruzie maar ik moet teveel op mijn tenen lopen om geen ruzie te krijgen.
En zo begint de zomer van 2002. Het slaaphuis geloof ik ook wel na een week en liever ga ik buiten slapen zoals ik dat in 2001 ook veel heb gedaan. Ik ga straatmagazines verkopen. Eerst in Leeuwarden maar met méér succes in Dokkum en eens per maand in Franeker of Heerenveen. Ik heb mijn hoofd in deze zomer 'Pimmetje kaal' zoals ik het noem: Ik haal het laatste beetje weg met een scheermesje. Als ik op een ochtend in september bibberend wakker word omdat het rond het vriespunt is, besluit ik dat dit het einde is van het buiten slapen en dat ik weer een vachtje op mijn schedel wil. Ik kom weer uit bij Jan maar kort daarop gaat de ergernis pas echt toenemen. Het huis in Tuk is uitermate geschikt want ik kan naar de wc, de douche, de keuken en naar buiten zonder dat ik in de woonkamer van Harrie hoef te komen. Bij Jan gaat alles via de woonkamer en ik voel me steeds minder thuis. Ik leer om buiten mijn behoeftes te doen. Grotere boodschappen kan ik kwijt als ik mijn avondmaal heb genuttigd bij de shoarma. Verder zit ik opgesloten in mijn kleine slaapkamertje. Ook dat werkt niet mee aan mijn geestelijke toestand. Ik moet met de kerst letterlijk uit mijn kamer worden getrokken voor een familiebezoek. Het is het eerste jaar met de euro want ik reis via Leeuwarden terug en koop daar een uiterst lelijk overhemd dat achteraf gezien een rib uit mijn lijf is geweest. Ik had het kunnen weten want ik had eerder in 2002 schoenen gekocht voor euro's die ik voor guldens had aangezien.
Met oud en nieuw draai ik plaatjes in De Buze maar daarna gaat het gruwelijk mis. Ik krijg het aan de stok met een van de klanten en ga schuimbekkend naar huis. Dat is geen goed plan want daar moet ik ook de woede kwijt voor het feit dat ik me al lang niet meer thuis voel op dit adres. Ik heb oprecht spijt voor mijn daden en Jan heeft het gelukkig jaren later geaccepteerd. Begin 2003 zal ik dan toch mijn eigen stekje krijgen en dat is precies op tijd. Zo had het niet langer gekund.
Ik ben in 2002 zevenentwintig geworden en ik heb enige tijd geloofd dat ik toebehoorde aan de 'Club van 27'. Twintig jaar later mag ik concluderen dat dit niet het geval is. De magische leeftijd en de geestelijke beslommeringen maken dat 2002 een energiek jaar is geweest, maar niet bepaald de beste energie die ik heb verbruikt. Wellicht kan ik in 2003 in iets rustiger vaarwater komen? Daarover zal ik jullie in 2023 berichten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten