Opnieuw overleg op hoog niveau op de redactie van Soul-xotica, hoewel ik deze redactie ruim tien jaar geleden heb ontslagen. Ditmaal heeft het betrekking tot de Week Spot. Ik kijk toch voor de zekerheid even de oudere aankoop na op 45cat en deze is van de lijst verdwenen. De plaat is in mei 1967 in Amerika uitgebracht en deze kan ik onmogelijk draaien in een show over 1966. Het betreft hier 'Dead End Street' van Lou Rawls die ik abusievelijk had ingedeeld bij 1966. Dan kijk ik opnieuw naar de lijst en valt mijn oog op een nóg 'oudere' plaat. Ik meen dat ik ooit wel eens iets moet hebben geschreven over de groep. Ik denk in het kader van 'De jeukdoos'. Dat omdat 'I Can Do It' een enorme favoriet is op de 'Northern Soul Jukebox'-dvd waar ik veel Northern Soul-krakers heb ontdekt. Inderdaad, dit is het geval op 19 november 2012. Op 13 maart 2017 is de Week Spot van deze week te gast in 'Raddraaien'. 'Geen biografische gegevens, maar wel een discografie op 45cat', schrijf ik in 2017. Niet goed genoeg gekeken want via Discogs kom ik op een heel oud blogbericht van iemand. Dat vertelt het verhaal van The Autographs en gaat zelfs verder waar 45cat ophoudt. Deze Week Spot heb ik in december 2013 gekocht: 'Sad Sad Feeling' van The Autographs uit 1966.
De plaat brengt een sterk zomers gevoel bij me teweeg, ook al is het niet meteen de meest memorabele zomer. Het gaat dan over de zomer van 2014 als ik mijn vakantie doorbreng in Limburg. Er zijn dan weliswaar geen overstromingen, maar wel maak ik een regenrecord mee als het vierentwintig uur vrijwel onafgebroken blijft regenen. De boer van de camping vertelt op dinsdagavond dat hij wel eens mee maakt dat een emmer is blijven staan op het erf en de volgende dag vol zit. Nu heeft hij een kruiwagen in het veld laten staan en deze stroomt de volgende dag over. Het bezoekje aan Myriam is een hoogtepunt en ook de fietstochten op zaterdag en zondag tussen de buien door. Het is in december 2013 een 'kassakoopje' als 'mijn maat in Chicago' weer een veiling heeft op Ebay. Ik wil eigenlijk 'I Can Do It' van The Autographs, maar neem eerst deze 'Sad Sad Feeling' voor weinig van hem over. In de zomer neem ik een soul-mix op en ben op zoek naar iets midtempo voor het begin van de mix. Ik besluit The Autographs te gebruiken en vanaf dat moment is 'Sad Sad Feeling' gaan groeien voor mij. De plaat wordt niet genoemd in het blogbericht dat ik heb gevonden en dat zegt wel genoeg. Voor de liefhebbers van stampende upbeat Northern Soul is dit veel té braaf en daardoor is het nummer onder de radar gebleven.
Discogs vermeldt drie van de totaal vijf namen van de leden, de Northern Soul-blogger vindt het niet nodig ze te noemen. The Autographs is afkomstig uit Los Angeles en begint haar loopbaan als The Impersonators. Een zanggroep bestaande uit twee mannen en drie vrouwen. Een van de meisjes weet Hal Davis te overtuigen om een auditie voor hun te regelen. Davis werkt dan al voor de Motown-divisie aan de westkust van Amerika en zal in de jaren zeventig tot enorme hoogten stijgen als hij gaat samenwerken met Diana Ross en Marvin Gaye. Davis gebruikt aanvankelijk The Impersonators om backing tapes in te zingen, maar hij zorgt eveneens voor de eerste plaatopname voor de groep. Dat gaat zich dan The Autographs noemen en 'Love's Gonna Do You In' verschijnt op het lokale Joker-label. 'Do The Duck' is een tweede single op het label en zal in trek blijken bij de Engelse Northern Soul-liefhebbers. In dezelfde tijd brengt The Autographs 'Sad Sad Feeling' uit. Eerst als release voor het Joker-label, maar spoedig neemt Loma dit over voor een nationale distributie. Het succes blijft uit en dan komt Larry Williams op hun spoor. Williams is dan producent voor de Los Angeles-afdeling van Okeh en laat de groep opdraven voor sessies met Little Richard ('I Don't Want To Discuss It' en 'A Little Bit Of Something') en de plaat die Larry maakt met Johnny 'Guitar' Watson ('A Quitter Never Wins'). Vervolgens laat Williams The Autographs zelf een plaatje maken voor Okeh. 'I Can Do It' is feitelijk de b-kant van 'I'm Gonna Show You How To Love Me' en de single ziet in september 1967 het licht. Dit plaatje doet grif honderd euro als je hem al tegenkomt en dat is vooral vanwege 'I Can Do It'.
The Autographs staat nog immer onder contract bij Okeh, hoewel de zaken bergafwaarts gaan voor het label. De groep wordt benaderd door het Tangerine-label, maar daarvoor zal de groep een andere naam moeten aannemen. Het resultaat is The Visitors en het levert twee singles op voor Tangerine in 1969 en 1970. Er zijn meerdere honden die Bello heten en The Visitors heeft 'last' van een naamgenoot uit Chicago welke platen maakt voor het Dakar-label. Rond 1973 zijn slechts twee broers over van de oorspronkelijke bezetting en moet de band mee gaan met haar tijd. Dat betekent dat The Autographs zelf voor haar muziek moet zorgen. Onder leiding van manager Mabel John (zelf ook zangeres) verandert The Autographs van een pure zanggroep in een allround orkest met eigen muzikanten. The Autographs maakt nog een paar platen voor Playboy Records en werkt in 1975 opnieuw aan opnames. Deze opnames worden aangeboden aan verschillende platenmaatschappijen en, naar het schijnt, heeft RCA wel belangstelling. Hoewel, er bestaat geen enkele plaat van The Autographs op RCA en dus heeft de blogger twee scenario's. De eerste zou zijn dat de groep een andere identiteit heeft gekregen en dat het als dusdanig is uitgebracht. Of RCA ziet het toch niet zitten en heeft de banden nog ergens in de archieven liggen. Interessant is wel dat zowel 45cat als Discogs enkel de singles op Joker, Loma en Okeh vermeldt.
Het gebeurt tegenwoordig niet vaak meer dat de plaat de koffer uit komt tijdens een show. Als het eens gebeurt dan kom ik superlatieven tekort om de plaat te beschrijven. Wellicht kan de nominatie als Week Spot helpen de plaat iets meer bekendheid te geven onder de dj's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten