Singles round-up: juli 4

Voordat ik door ga met de volgende zes singles uit de partij van Mark, wil ik jullie allereerst mee nemen naar eind april van dit jaar. Ik wacht dan weken op een pakket van Rarenorthernsoul en het is daags na mijn verjaardag dat ik ontdek hoe de vork in de steel zit. Het pakket ligt bij het afhaalpunt in Havelte en daar zal ik eerst invoerbelasting over moeten betalen. Dat heb ik gedaan, maar tegelijk ook bezwaar aangetekend. Ik word namelijk geacht om ruim twintig euro te betalen over een pakket met een waarde van twintig pond. Welnu, ik heb gisteren antwoord gekregen en mijn bezwaar is afgewezen. Niet dat ik ervan uit was gegaan dat ik een zaak had, maar niet geschoten is altijd mis. Het komt erop neer dat als een brievenbuspakketje wordt onderschept je al snel minimaal dertien euro kwijt bent. De komende paar bestellingen zijn testen voor mij. Als ik nog grof moet bij betalen, heb ik ditmaal gecalculeerd. Het zal mijn Engelse bestellingen wel doen afnemen als blijkt dat ik per pakketje moet bij betalen. Mark en ik hebben inmiddels een beproefd recept gevonden om deze pakketjes zonder invoerkosten in Uffelte te krijgen. Zo kan ik jullie, belastingvrij, de komende zes singles aan jullie voorstellen.

* Lil' Soul Brothers- Been So Long (US, Wee 3, 1966)
De duurste uit het pakket. Ik herinner de plaat vanwege de atmosfeer. Omdat de prijs fors is, moet ik het plaatje een paar maal beluisteren op Youtube. Halverwege de tweede keer beluisteren is het besluit al gevallen. Nu blijkt het plaatje ook nog uit 1966 te komen en zoek ik een kandidaat voor de Week Spot van deze week. Ik heb echter ook nog een oudere aankoop in gedachten en dat is in ieder geval een artiest waarover vast meer zinnigs valt te melden dat de obscure Lil' Soul Brothers. 'Short but sweet', is de goede beschrijving voor de plaat. Het duurt twee minuten en vijf seconden en daar binnen is het midtempo met een karig instrumentarium en de broers hebben nog niet de baard in de keel gehad. Ik zou absoluut geen bezwaar hebben gehad als dit tien minuten had geduurd. Een heerlijk plaatje voor de fijnproever. Zelfs het bedrag omgerekend naar de prijs per seconde maakt dat het nog altijd de moeite waard is. Wellicht dat dit de Week Spot wordt, maar nogmaals... ik heb die oudere plaat ook nog in mijn gedachten.

* Cliff Nobles- This Feeling Of Lonliness (US, Roulette, 1973)
De titel neem ik rechtstreeks over van het label, maar uiteraard zou dat 'Loneliness' moeten zijn. Ik denk dat de meeste mensen Cliff Nobles wel zullen kennen? Hij wordt namelijk het beste bekend dankzij een instrumentale uitvoering van zijn liedje terwijl hij nog wel de 'credit' als artiest krijgt. Ik heb het dan over 'The Horse', beter bekend als de tune van de Veronica Drive-In Show. In werkelijkheid is 'The Horse' de instrumentale b-kant van 'Love Is All Right'. Vijf jaar later werkt Nobles nog altijd samen met Jesse James, de schrijver van 'Love Is All Right' en 'The Horse'. In de jaren zeventig neigt het muzikaal meer naar de perfecte sound van de Hi-studio's in Memphis, hoewel het duidelijk een andere band is. Het is wel hetzelfde 'schone' geluid waar de klasse vanaf druipt. Cliff kan lekker 'deep' tekeer gaan in de plaat en het geheel is een plaat om je vingers bij op te eten in plaats van af te likken. De andere kant is meer funky en dat is niet onaardig, maar de klasse van 'Loneliness' ontbreekt domweg.

* The O'Jays- I Just Want To Satisfy (US, Philadelphia, 1982)
Hoewel in de jaren tachtig nog altijd wel AM-radiostations zijn te vinden in Amerika, heeft het voor de platenmaatschappijen geen prioriteit meer om demo-kanten te doen op de demo's en promo's. Zo kan het gebeuren dat deze van The O'Jays een twee-voor-de-prijs-van-een is. Mocht één kant minder gaan klinken, dan heb ik de andere kant altijd nog op reserve. En omdat het styreen betreft, kan dat nog wel eens van pas komen? Ik heb inmiddels genoeg van The O'Jays gehoord om te weten dat de groep eigenlijk niets verkeerd heeft gedaan. Ook dit 'I Just Want To Satisfy' is weer boterzacht en 'classy' als bijvoorbeeld een 'Use Ta Be My Girl'. Ik lust hier wel soep van! Toch wel liever dan pap.

* Pic & Bill- All I Want Is You (Frankrijk, AZ Soul Record, 1968)
In 1993 koop ik al eens 'Sad World Without You' op een lokale braderie. Een opvallend schijfje. De plaat is in Engeland geperst maar heeft in Nederland een fotohoesje gekregen. 'Sad World' is vrij uptempo voor hun doen, maar inmiddels draai ik de plaat voornamelijk omwille van 'Just A Tear' op de keerzijde. Een paar weken geleden heeft Mark weer eens een special met fotohoesjes en dan zie ik deze. Het nummer ken ik inmiddels wel. Dat is zo 'deep' dat het pijn doet. Ik zie net dat de plaat in Amerika al in 1967 is verschenen en even hoop ik dat dit 1966 is geweest. Helaas, dat kan ik er niet van maken, maar dit gaat nog wel eens de Week Spot worden. 'It's Not You' op de keerzijde is uptempo en klinkt als van allerhande soul-hits en dan nog een paar. Nee, ik hou het bij 'All I Want Is You'.

* Nolan- I Like What You Give (US, Lizard, 1971)
Ik doe de singles op alfabetische volgorde van artiest. Huh? Moet Nolan dan niet tussen Cliff Nobles en The O'Jays staan? Nee, in dit geval niet. Nolan is namelijk Nolan Porter waarvan ik al 'If I Could Only Be Sure' in de koffers heb staan. Dit plaatje op het Lizard-label doet zeker niet onder voor de Northern Soul-hit van een jaar later. De begeleiding is ietsje schaarser dan op 'Sure', maar hij heeft een beduidend smaller budget voor deze opname. Desondanks nog een spannende brug met drums (en een klein stukje van een breakbeat) en gepiel op de gitaar. Dat maakt het iets minder geschikt voor een Northern Soul-feestje, maar verder is het vooral zijn eigen stijl. 'Somebody's Cryin' klinkt als een live-opname en heeft een sterk gospel-gevoel. Hij smeekt de Heer om genade, maar dat doen wel meer artiesten zonder dat ze een evangelische bedoeling hebben. Maakt niet uit, het is 'I Like What You Give' dat me vooral in vuur en vlam zet.

* Marlena Shaw- Brother Whare Are You (US, Cadet, 1967)
Eigenlijk de b-kant maar wel de reden van aanschaf. 'Brother' is een liedje uit de pen van Oscar Toney Jr. en Marlena brengt het met hetzelfde vuur als bijvoorbeeld 'Mercy Mercy Mercy' of 'Wade In The Water'. Het is twee jaar voor de 'Cadet Concept'-producties, maar toch kan je horen dat ze op deze plaatjes al de eerste vingeroefeningen doen. Op de a-kant doet ze haar uitvoering van 'Waiting For Charlie To Come Home'. Dat is meer een ballade en grenst aan de pop, maar ja... Ik kan nu eenmaal nooit genoeg krijgen van Marlena's zangkunsten ik spreek hier dus ook van een 'double-sider'. 'Brother' is echter het meest soulvol van de twee, dat moet ik wel erkennen.