Na twee of drie weken noeste arbeid heb ik alweer een week vrij. Dat komt omdat ik momenteel nog alleen woensdag en vrijdag werk en komende woensdag vrijaf heb genomen. Onze moeder is afgelopen maandag jarig geweest en omdat ik haar al meer dan een jaar niet heb gezien, wil ik haar graag los van de overige familie ontmoeten. Het is aanvankelijk de bedoeling om afgelopen woensdag of gisteren te gaan, maar dat wordt lastig om te regelen op het werk. Komende woensdag lijkt het weer ook niet onaardig. Een aanwezige zuidwester maar nog wel met fraaie temperatuur en zonneschijn. Met andere woorden: Woensdag ga ik met een gehuurde elektrische fiets naar Jutrijp. Vandaag en woensdag heb ik twee keer geluk gehad met regenbuien. Alleen woensdagmiddag een kort buitje deels op mijn kop gehad, maar gelukkig mag ik bij mensen onder de patio schuilen. Ik ben vanmiddag net terug op de zaak en zit te genieten van een kop koffie als de regen en het onweer losbarst. Goed, dan kom ik nu tot de ontknoping in de Gele Bak Top 100. Wat staat er dit jaar op nummer één? Natuurlijk hebben jullie de kop en de foto al gezien en weten jullie de uitkomst. De strijd gaat vooral tussen Cuby, Nirvana en Pink Floyd. McGuinn, Clark & Hillman is erg verrassend nog tussen Cuby en Pink Floyd gekropen. Dat had ik niet zien aankomen, maar het klopt achteraf gezien helemaal. De nummer 1 van de Gele Bak uit het seizoen 2020-21 is 'See Emily Play' van The Pink Floyd uit 1967.
Nu zou ik kunnen beginnen aan een geschiedschrijving van Pink Floyd, maar... dat weten jullie allemaal wel. Als je het nog niet weet dan is het tamelijk eenvoudig om de geschiedenis van de band te vinden. Ik zou eveneens 'een leven met Pink Floyd' kunnen doen. Ik zou kunnen beginnen met 'Another Brick In The Wall' met de 'enge' clip voor een vierjarige. Maar ook hoe 'On The Turning Away' één van de eerste singles in mijn verzameling is. En dat mijn discman met cd van 'Dark Side Of The Moon' ooit is gestolen en ik een paar jaar geleden een discman op de rommelmarkt in Uffelte heb gekocht met daarin de cd van 'Dark Side Of The Moon'. Nee, het is niet dezelfde discman. Ik kies er uiteindelijk voor om heel specifiek te kijken naar deze single en de rol welke het nummer in mijn leven heeft gespeeld.
Mijn voorman in de post is een enorme Pink Floyd-fan. Hij luistert dagelijks naar één van de vele concerten welke online zijn te vinden. Hij moet niets hebben van de Syd Barrett-periode. Andersom is hetzelfde aan de hand. Ik prefereer de eerste elpee en de singles met Syd Barrett, maar verlies na 'Ummagumma' en 'Atom Heart Mother' definitief mijn interesse. Natuurlijk! Ook bepaalde latere albums van Pink Floyd zijn absolute statements. Ik voorspel dat de lange uitgesponnen instrumentale stukken van Pink Floyd in 2050 nog wel eens op Radio 4 te horen kunnen zijn. Er zijn legio muzikanten en bands die de sound na-apen (zonder verbindingsstreepje en puntjes op de tweede 'a' doen we al sinds 1996 niet meer), maar een echt 'antwoord' komt er maar niet. Maar waar de muziek overloopt van de pretenties wordt het voor mij al snel lachwekkend. Het is immers nog wel gewoon popmuziek. Het muzikale onderhoud voor mensen die het niet zo hebben staan op violen en operazangeressen en de vijftienduizendste uitvoering van een klassiek meesterwerk dat nergens is aangepast aan de tijd.
Andy Partridge van de band XTC formeert in de midden jaren tachtig de band The Dukes Of Stratosphear. Een band waarmee hij een eerbetoon wil brengen aan de muziek van 1968, zijn ultieme favoriete muziekjaar. Dan met name de psychedelica uit 1968. Hoewel ik de narcotische spaarkaart tussen 2005 en 2009 redelijk heb aangevuld, doel ik met psychedelica op de muziek en niet het drugsgebruik zélf. Het maakt niet uit of ik nu tot mijn oren in de soul zit of de avant garde of dat ik op een metalfestival rond loop... Voor psychedelica heb ik altijd tijd en aandacht. Het begint voor mij allemaal in 1991 met 'I Had Too Much To Dream Last Night' van The Electric Prunes. De vreemde geluidseffecten, de kletterende drums en de snijden fuzzgitaar... hier moet ik meer vanaf weten. Natuurlijk heeft The Moody Blues me al een beetje ingewijd en dan met name het nummer 'Best Way To Travel' op 'In Search Of The Lost Chord'. Ik hoor omstreeks 1991 iemand vol lof spreken over Pink Floyd, maar legt de nadruk erop dat hij niets op heeft met de 'lelijke muziek' uit de tijd van Syd Barrett. Ik kan het wel begrijpen. Als ik de lange nummers op bijvoorbeeld 'Wish You Were Here' in gedachten neem en ik vergelijk dat met 'Astronomy Domine' of 'Pow R Toc H' dan zijn de laatste twee té ruig en ongecompliceerd. Onder Syd Barrett is Pink Floyd één van de eerste 'beginnende' bands die afdwingen bij de platenmaatschappij dat ze geen singles op het album willen hebben. De singles is een heel ander verhaal.
Partridge spreekt met passie over de psychedelische muziek van 1968. Het is de kunst van de kinderlijkheid. Hoewel de popmuziek volwassen is geworden, kun je in 1968 opeens weer zingen over vliegende blauwe olifanten met oren van propellers. In een wereld waar de dreiging heerst van kernwapens kun je je enerzijds overgeven aan de geneugten van de verdovende middelen en het een extra uitwerking geven door je in de wereld te begeven van de psychedelische bands. Geluidseffecten die van links naar rechts schieten op de koptelefoon en de rijmpjes van een kleuter met een grote fantasie als teksten. De Dukes-leider is zelf nog maar een kind als hij in 1968 naar de radio luistert en ook zonder verdovende middelen is dit 'zijn' muziek.
'See Emily Play' heet in de oer-versie overigens 'Games Of May'. Het is de tweede single van The Pink Floyd, zoals de band dan nog officieel heet. Het is namelijk ooit begonnen als The Pink Floyd Set waarbij Pink een verwijzing is naar Pink Anderson en Floyd afkomstig is van Floyd Council. Twee obscure blueszangers waar de leden 'fan' van zijn. 'Arnold Layne' kent wat een moeilijk begin als eerste single doordat de BBC er een ban op zet. Het zijn echter de Engelse zeezenders en de publiciteit welke de plaat in de top tien doen belanden. Ook 'See Emily Play' gaat de Engelse top tien in. Hoewel Engeland op dat moment bizarre regels heeft welke fotohoesjes van singles verbieden, verschijnen de vroege Pink Floyd-singles in enkele gevallen mét fotohoes. Die zijn niet te betalen! Maar ook een gewone Engelse Columbia in het labelhoesje is verre van goedkoop. De beide Pink Floyd-singles zijn de duurste platen die in de Engelse top tien terecht zijn gekomen. Ik heb 'See Emily Play' sinds 1995 op de elpee 'Relics', maar ergens wil ik het graag nog eens in de originele mono-persing hebben. Ik zoek ruim een kwart eeuw zonder resultaat naar beide Pink Floyd-singles. Althans... ik wil ze voor een paar kwartjes hebben. In maart ben ik er opeens helemaal klaar voor. Ik moest met een aantal singles maar eens door zetten en richting prijzen gaan die ik normaliter niet zou besteden aan een single in de Gele Bak, maar welke in de Blauwe Bak gemeengoed zijn geworden. Zo kom ik dit fraaie exemplaar tegen op Discogs voor twintig euro. Een hoop geld, maar voor minder heb je niets. Met Cuby moet ik nóg een tandje hoger qua prijs.
Het gebeurt nog steeds... bij het intro en een blik op de ronddraaiende single krijg ik een brok in de keel, gevolgd door een warme deken van kippenvel. Dat heb ik beduidend minder bij Cuby en dat maakt Pink Floyd tot een iets grotere favoriet. Nirvana moet het met een vierde plek doen omdat ik héél stiekem de single al anders heb (gehad). Hij is momenteel onvindbaar en dus beschouw ik de Zweedse mono-single als een nieuwe aanwinst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten