Singles round-up: juli 3

Er is een topoverleg geweest in de laatste dagen. Terwijl ik het tweede deel van de 'Gele Bak Top 100' publiceer, arriveert de postbode met de singles van Mark. Tja, dat betekent dat ik eigenlijk maar vast wil beginnen met de 'Singles round-up'. Ik zie wel hoe het met de planning uit komt van de 'Gele Bak Top 100' want we hebben slechts weinig ruimte deze maand. Ik kan deze singles in drie delen, maar verwacht volgende week méér nieuwe releases. Je kan van 2021 zeggen wat je wilt, maar qua nieuwe soul-uitgaven is het een fijn jaar! Vanavond presenteer ik jullie drie singles die op de plank zijn blijven liggen en de eerste vier uit de partij van Mark. Ik heb ze nog altijd niet gedraaid en dus wordt het wederom een live-recensie. Veiligheidsriemen vast en gaan met de banaan.

* Adriana Evans- Looking For Your Love (Spanje, Soul4Real, 1996, re: 2021)
De Week Spot van de afgelopen week en dus dinsdag al aan bod gekomen. De b-kant is een piano-ballade van hetzelfde debuutalbum van Evans, maar dat doet me aanmerkelijk minder. De man die de hoestekst heeft geschreven, vergelijkt het met Minnie Riperton. Persoonlijk vind ik dat te hoog gegrepen. Het is niet slecht, maar ook niet heel erg essentieel.

* Arthur Foy- Love Dreams (UK, Izipho Soul, 1980, re: 2021)
Er zijn slechts enkele gelukkigen op deze planeet die een origineel te pakken hebben en eentje daarvan is onze eigen Mark. De plaat heeft dan ook een geschatte waarde van zo'n drieduizend pond. Het plaatje verschijnt in 1980 op het minuscule Ubiquity-label. Ik moet bekennen dat ik de plaat niet snel had gekocht als ik Mark niet had gekend, want helemaal 'instant' is het niet voor mij. Ik wil het echter graag laten groeien en moet snel reageren want dit plaatje is heel snel uitverkocht. Op vinyl klinkt het een stuk aantrekkelijker dan op Youtube. Het is een fraaie productie, beetje lo-fi, en doet denken aan de vroege Miami Soul-producties van de jaren zeventig. Maar dan met fraaie midtempo  en een spannende atmosfeer. Dit gaat helemaal goed komen voor mij!

* The Originals- Young Train (UK, MD, 1973, re: 2021)
De Afro-Amerikaanse gemeenschap zal nog ruim dertig jaar moeten wachten op de eerste zwarte Amerikaanse president, maar in de vroege jaren zeventig is er al reuring als Coleman Young zich beschikbaar stelt als kandidaat voor het burgemeesterschap van Detroit. De heftige rellen van 1968 hebben laten zien dat er wel iets mag veranderen in Detroit en Young heeft ambitieuze plannen. Omdat Young niet alleen een harmonie wil brengen in Detroit maar ook bedrijven een warm hart toedraat, staat Motown vooraan om een steentje bij te dragen in de campagne. Er verschijnen enkele plaatjes die als promotiemateriaal worden weggegeven. Eentje daarvan is 'Young Train'. De trein is een verwijzing naar de negro-spirituals van weleer terwijl 'Young' de achternaam van Coleman is. Het plaatje verschijnt in een gelimiteerde oplage en vandaag de dag is het erg lastig om nog eentje te vinden. Universal, de tegenwoordige eigenaar van Motown, heeft toestemming gegeven aan MD om dit schijfje opnieuw uit te brengen. Hierdoor is de opname helder als kristal in tegenstelling tot de Fourth Level-single van een paar weken geleden. De b-kant heet 'Young Ideas' en klinkt meer als klassieke Motown van omstreeks 1967, de a-kant neigt meer naar de psychedelische soul uit de vroege jaren zeventig zonder de gimmicks. Minpuntje? De informatieve hoestekst sluit af met de opmerking dat 'de boodschap helaas nog altijd erg actueel is en we aan boord moeten gaan van de trein naar democratie en gelijkheid'. Beetje jammer dat het Woke-gedachtengoed ook al doorsijpelt naar de soul-releases.

* Larry Birdsong- Somebody Help Me (US, Sur-Speed, 1966)
Ik wil in de 'Vinyl Summer Spirit Of' minstens één jaar van de sixties doen. Ik heb de afgelopen weken lopen dubben tussen 1966 en 1967, maar ga uiteindelijk toch 1966 doen dit weekeinde. Dat betekent dat ik nog een plaat moet uitzoeken om Week Spot te worden. Wellicht dat deze in de partij van Mark zit, want ik heb meerdere platen uit 1966. Om te beginnen is daar Larry Birdsong. Een plaatje dat niet goedkoop is geweest! Een apart plaatje is het zeker. Enerzijds rauwe rhythm & blues met een stalen ritme, maar ook met een erg bizar loopje in het refrein. Het werkt aanstekelijk. De b-kant klinkt dan weer als een oude doowop-ballade. 'Somebody Help Me' mag nog even verder groeien en gaat in het achterhoofd mee in de nominatie voor Week Spot.

* Devonnes- I'm Gonna Pick Up My Toys (US, Colossus, 1971)
Op een zeker moment heb ik het wel gehad met de Northern Soul en ga me meer richten op crossover en Modern Soul. Toch zijn er van die plaatjes waar mijn hart zoveel jaren later nog altijd een beetje van smelt. The Devonnes is daar eentje van, hoewel ik de plaat pas in 2015 op waarde leer schatten. De 'serieuze' dj's halen hun neus op voor dit plaatje, maar de minder kritische dj heeft een dansvloer vol dames als dit zijn rondjes mag draven. Qua intro is het Motown van omstreeks 1966, maar dan een dans-beat welke vaker is toegepast in de vroege jaren zeventig. Erg kinderachtig, maar als mijn collega dit draait, plaatsen wij altijd gifs van seksspeeltjes. De schijf valt me niet tegen. Ik had styreen verwacht, maar het is vinyl en klinkt nog erg goed. Nog een Nederlands tintje mee geven aan de plaat? Colossus is het label van producent Jerry Ross, de man die 'Venus' van Shocking Blue in Amerika heeft uitgebracht.

* Ronnie Dyson- I Just Want To Be There (US, Columbia, 1977)
'Not the mispress' heeft Mark geschreven op het blanco hoesje. Dat moet ik even opzoeken. Het blijkt dat 'I Just Want To Be There' de eigenlijke b-kant is en sommige exemplaren abusievelijk de track 'I Want To Be Where You Are' afspeelt. Ronnie heeft in 1977 de baard in de keel gehad en is ietsje in toonhoogte gezakt. Toch is er niet veel veranderd. Net als bij zijn producties uit de eerste helft van de jaren zeventig hebben we hier ook weer een arrangement om van te watertanden. Beide kanten zijn fraaie midtempo waarbij mijn voorkeur uit gaat naar 'I Just Want To Be There'.

* The Enchanters- We Got Love (US, Loma, 1966)
Van deze groep heb ik al het sfeerrijke 'I Paid For The Party' en uiteraard heb ik nog een single als begeleiders van Garnet Mimms. 'We Got Love' is dudelijk andere koek dan 'Party'. Een lekker stampende groove met een poppy refreintje. Het is niet heel erg essentieel maar wel ontzettend lekker. De b-kant is een ballade waarvoor ik vandaag even niet in de stemming ben.