Het is verleidelijk om 1976 nog eens over te doen, maar waarschijnlijk stel ik dat uit tot volgend jaar. Ik heb in het eerste jaar van de 'Vinyl Summer Spirit Of' al een paar favoriete muziekjaren gebruikt. Dit weekend zet ik in het teken van 1975 en dat heb ik al eens eerder gedaan, maar dan in een andere vorm. Rond mijn 45e verjaardag, vorig jaar, heb ik eens 45 singles gedraaid in 'Do The 45'. Ik heb een 'Tuesday Night Music Club' op mijn verjaardag en vul deze show met de algemene singles uit 1975. Dit weekend doe ik het dunnetjes over. Ik heb in de laatste zestien maanden genoeg 'nieuwe' titels uit 1975 in de Blauwe Bak gekregen en ook zondag zie ik met vertrouwen tegemoet. Dan de keuze voor een Week Spot. Ik zou op zoek kunnen gaan naar een recente aanwinst uit 1975 en deze zijn er best wel. Ik denk alleen al aan 'Love Is Like A Checkerboard' van Catherine Miller, hoewel ik de keerzijde (uit 1977) eigenlijk ietsje beter vind en deze wellicht als latere Week Spot wil houden. In de lijst van de Blauwe Bak-singles van 1975 valt mijn oog meteen op een plaatje dat ik in 2013 heb gekocht, net als The Autographs van vorige week. Een plaatje dat nog altijd gruwelijk ondergewaardeerd is in mijn beleving. De Week Spot is deze week 'Set Me Free', een b-kant van Viola Wills uit 1975.
Hoewel ik gisteren onverwacht nog een anderhalf uur extra radio heb gemaakt omdat mijn 'buurman' technische problemen heeft, zal ik nooit meer zo ambitieus worden als dat ik ben in september 2013. Ik maak dan bijna een jaar shows voor Wolfman Radio, maar ben slechts drie maanden 'live'. Ik heb dat al gevierd met de 'one-off' 'Drive-In Saturday' welke zal uitmonden in 'The Vinyl Countdown'. Ik doe tijdelijk 'Floor Fillers' in de diepe nacht van zaterdag op zondag. Even een tijdelijke dance-show welke dan bij tijd en wijle al een molensteen om mijn nek dreigt te worden. In september 2013 fiets ik op mijn vrije woensdagmiddag via Dwingeloo en Pesse naar Hoogeveen. Onderweg maak ik verschillende concepten voor toekomstige radioshows. Ik vergeet in het overzicht nog 'Subspace', de 'one-off' waar sommige luisteraars het acht jaar later nog steeds over hebben. Ik ga, achteraf gezien, voor het laatst naar de grote kringloopwinkel in Hoogeveen waar ik in mie 2011 ook al eens ben geweest. Deze middag tik ik maar liefst twee singles op de kop op het Good Ear-label en beide hebben ze in de Blauwe Bak gestaan. Uiteindelijk is het alleen Viola Wills welke mag blijven en dan vooral vanwege 'Set Me Free'. Ik ben in 2013 nog aardig Northern Soul-georiënteerd in 'Do The 45' en dan is het lastig te 'verkopen'. Nu past het echter veel beter in de line-up.
Viola Mae Wilkerson. Dat is haar volledige naam. Ze komt op 30 december 1939 ter wereld in het Watts-district van Los Angeles. Over haar jeugd is weinig bekend en we zullen niet ontdekken waar ze het zingen heeft geleerd. Ze blijkt als tiener al wel kundig te zijn in een andere discipline. Voordat ze 21 wordt, heeft ze namelijk al zes kinderen. Ze wordt in 1965 ontdekt door niemand minder dan de 'Walrus Of Love': Barry White. Dankzij hem krijgt ze een contract bij Bronco Records en dit resulteert in een handvol singles. Ik luister net even naar haar eerste single, 'I Got Love', welke is geschreven en gearrangeerd door White en dat klinkt niet verkeerd! Hoewel het lekker stampt, zal het nimmer een grote speler worden in de Northern Soul. Nadat ze in 1967 de zak heeft gekregen bij Bronco gaat Wills zich meer toeleggen op het verzorgen van achtergrondzang. Dat doet ze onder andere bij Smokey Robinson en Joe Cocker. De laatste zorgt ervoor dat ze in de midden jaren zeventig in Londen terecht komt. In de tijd dat ze met The Sanctified Sisters mee doet op Cocker's platen, neemt ze een solo-album met met louter eigen werk: 'Soft Centres'. De muzikanten uit de band van Joe Cocker zorgen voor de muziek. Van dit album worden in Engeland meerdere singles getrokken en 'Set Me Free' is de b-kant van de tweede.
Ze tekent daarop een contract bij Arista, nog in de periode dat ze in London woonachtig is. In 1977 komt ze met een single met al een disco-gevoel, maar het zal in het niet staan bij haar grote doorbraak in 1979. Dat gebeurt als ze eerst 'Gonna Get Along Without You Now' op de plaat zet. Ariola-Hansa zorgt uiteraard ook voor een lange 12"-mix en de plaat verovert de discotheken. Haar andere twee successen zijn eveneens covers: 'If You Could Read My Mind' (van Gordon Lightfoot) en 'Up On The Roof' (van The Drifters). In 1982 is ze weer teruggekeerd in Amerika en stapt ze in het huwelijksbootje met Robert Chappell Ashmun, haar tweede manager. Een jaar later vormt het paar een platenlabel. Ze durven het uiteraard niet aan om de initialen van Ashmun te gebruiken en dus wordt het RVA (Robert Viola Ashmun). Wills heeft vreemd genoeg nimmer een Amerikaanse hit, maar met name de Europese hits vinden hun weg naar de populaire homo-discotheken waar ze een soort van cultheldin zal worden. Met name in Engeland is in de midden jaren tachtig nog altijd een markt voor stampende disco en hier zal ze nog geruime tijd in beeld blijven middels plaatjes op onder andere Streetwave. Op 6 mei 2009 overlijdt ze aan de gevolgen van kanker en is dan pas 69 jaar jong. Ze laat een man, zes kinderen, eenentwintig kleinkinderen en acht achterkleinkinderen.
Ik herinner Viola Wills deze week niet met een ordinaire disco-stamper, maar een plaatje dat eerder grenst aan pure pop. Het zijn de 'laidback groove', de gospel-invloeden en de ARP-synthesizer die voor mij het nummer 'maken'. Het is in de loopbaan van Wills een echte 'underdog', maar goed genoeg om de Week Spot te mogen heten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten