Dag 3 met spit. Ik ben maandag uiterst optimistisch geweest tegenover mijn baas. Bij mij is het glas immers nóóit halfvol of halfleeg. Ik spuug erin zodat het meer dan halfvol wordt en noem het dan bijna-vol. De pijn op de eerste dag is minder dan in april toen ik me kwalijk kon bewegen, maar het lijkt nu hardnekkiger te willen blijven. Ik ga morgen voorleggen of ik vrijdag en maandag gewoon kan sorteren en pas volgende week weer ga bestellen. Rond crossen op een overbeladen postfiets zie ik op dit moment even niet zitten. Ik heb vandaag het fietsavontuur van gisteren moeten bezuren en ben niet verder gekomen dan de brievenbus. De postbode heeft me vandaag de single met de 'K' bezorgd en dus kan ik door met de alfabetische volgorde. Of toch niet helemaal? De laatste die nog onderweg is, zou ook in dit overzicht moeten, maar daar kan ik nu wel even zonder leven. Hoewel? Ik kan me nauwelijks een leven zonder de bewuste plaat voorstellen, maar vrijdag meer daarover. Nu de volgende zes Blauwe Bak-singles: Vier van Mark, eentje van een Engelse Discogs-handelaar en de tweede van 'Kaiserblade'.
* Jr. Jackson- L-O-V-E Spells Hurt (US, Raintree, 1975)
Hier is blijkbaar geen Youtube-video van en dus draait Mark het plaatje op zijn Numark PT05. Dezelfde 'portable' die ik jaren geleden heb gekocht, alleen is deze uitgevoerd met een rechtstreekse usb-aansluiting. De mijne was een stuk goedkoper omdat die dit ontbeert en, ach, daar kan ik in 2008 helemaal niet mee zitten. Hierdoor ken ik niet de titel of de artiest, ik hoor alleen dat er iets wordt gespeld. 'L-O-V-E'. Dat levert veel resultaten op op 45cat maar niet hetgeen dat ik zoek. Jr. Jackson is de naam en volgens zijn grammatica wordt 'love' gespeld als 'hurt' en 'heartbreak' als 'hurt'. Hij doet dit echter in een opgewekt nummer dat redelijk beïnvloed lijkt te zijn door de 'sunshine sound' uit Florida. Het Raintree-label is echter afkomstig uit Los Angeles. In de 'credits' zien we ook meteen de verklaring voor de 'rare' naam. Zijn voornamen leveren de combinatie 'J.J. Jackson' op en er is reeds een soulzanger actief met die naam. Hopelijk kan ik meer informatie vinden over deze man, want hier ligt een potentiële Week Spot op de draaitafel.
* Paul Kelly- Poor But Proud (US, Happy Tiger, 1970)
Niet alleen voetbal is oorlog, maar ook internetradio. Vooral de buitenlandse stations proberen maar wat graag de kersen van een concurrerend radiostation te plukken en zo vleugellam te maken. En dan hebben we het nog niet over de voortdurende strijd tussen legale stations (als Wolfman Radio) en 'de zender van illegale John' (vrij naar Dingetje). Je kan zo je hengeltje uitwerpen, maar als je liefde hebt voor het vissen, koop je een visakte. Staat ook wel zo ontspannen aan de waterkant. Hetzelfde geldt voor internetradio, ook al ligt de 'pakkans' kleiner bij het laatste en is het zuur (voor een legaal station) om te zien dat de illegale stations luisteraars weg snoepen. Ik heb één ongeschreven regel: Als je van een ander station bent en je 'tagt' me in een bericht of promotie, dan verwijder ik de persoon uit mijn bestand. De enige die toestemming heeft is Steve Wood. Ik mag op Wolfman Radio geen reclame maken voor zijn show en daarin voel ik me schuldig. Hij noemt mijn show wel in de ether en ook hij zit bij een legaal station (Merseyside Radio). Ik ben een geregeld luisteraar op de dinsdagavond. Hij zendt uit van elf tot één 'onze' tijd en draait een fraaie mix van soul, funk, reggae, blues en andere 'organic music'. Zijn presentatie is sober maar goed verstaanbaar en met respect voor de luisteraar. Ik 'ontdek' altijd iets nieuws in zijn show en zo draait hij een paar weken geleden dit 'Poor But Proud' van Paul Kelly. Ik ben meteen helemaal weg van het nummer en zal altijd herinneren waar ik het voor het eerst heb gehoord. Paul Kelly vertelt hier een levensverhaal dat niet strikt noodzakelijk zijn eigen is, maar wel herkenbaar moet zijn in de ghetto's. De wijsheid van zijn vader om zijn trots te behouden ondanks de armoedige omstandigheden. Overigens is dit dezelfde Paul Kelly die in 1975 een hit heeft met 'Get Sexy'.
* Skip McHoney & The Casuals- Struggling Man (US, DC International, 1973)
Deze man hebben we al eens in de Week Spot gehad. Zijn eigenlijke naam is Skip Mahoney en hij gebruikt 'McHoney' voor een aantal platen in de vroege jaren zeventig. 'Struggling Man' is de b-kant van zijn grootste hit, 'Your Funny Moods'. De single mag bij 'Kaiserblade' mee als 'kassakoopje'. Toch is het vooral 'Struggling Man' dat het beste in de smaak valt bij mij. Het sluit in zekere zin erg mooi aan op de voorgaande single van Paul Kelly, al is dit meer 'crossover sweet soul' dan Kelly's blues.
* Aaron Neville- Tell It Like It Is (Frankrijk, Columbia, 1967)
Hoewel de fotohoesjes-business vooral interessant is voor Engelse verzamelaars word ik soms ook gewoon hebberig van zijn aanbiedingen. Ik ben wellicht één van de zeer weinige mensen in de soul-wereld die niets op heeft met 'Love Love Love' van Bobbie Hebb, maar toch...? Een Nederlandse persing met fotohoes? Ik kom ze niet iedere dag tegen... Mark heeft eentje staan en het kost nogal wat moeite om hem niet te kopen. Ik slaak een zucht van verlichting als de plaat is verkocht. Hetzelfde geldt in de zomer voor deze van Aaron Neville. De oorspronkelijke vraagprijs is me iets té gortig en een paar weken geleden blijkt Mark iets van de prijs te hebben gedaan. Ik denk in eerste instantie aan een Deense of Duitse persing, maar het blijkt de Franse. De single is stevig genoten maar kan ermee door. Buiten de klassieke a-kant heeft Neville een verrassing in petto. 'Why Worry' is een heerlijk upbeat nummer!Ik heb de single echter gekocht met de 'Carib-hobby' in het achterhoofd en dus mag 'Tell It Like It Is' de winnaar heten.
* Ray (The Rev.) Pettis- Hello There Pretty Baby (US, Dee Dee, 1970)
Het tussenvoegsel maakt dat ik even hoop op gospel, maar nee... Het is niet de enige plaat van Pettis maar wel de enige waarop hij (The Rev.) gebruikt. Pettis is in 1970 reeds een oude rot in het vak. Hij zingt in de jaren vijftig bij de doowop-groep The Gems en maakt door de jaren heen een aantal uitstekende deep soul-kanten. Die staan dan echter verborgen op b-kanten van meer 'poppy' werk. 'Hello' is heerlijke niets-aan-de-hand soul zoals ze tegenwoordig weinig meer worden gemaakt. Het heeft een zekere hitpotentie hoewel het minuscule Dee Dee-label een té gebrekkige distributie heeft voor een grote hit. 'I Don't Care' is door menigeen over het hoofd gezien. Een bluesy walsje welke Pettis niet alleen uit de tenen komt, maar dat ook de bariton laat horen waar de deep soul-liefhebbers van reppen. Het is uiteindelijk mijn favoriete kant van de twee.
* The Presidents- Triangle Of Love (US, Sussex, 1971)
Van McCoy schrijft het samen met Joe Cobb en is eveneens verantwoordelijk voor de productie. Dat maakt het alleen al erg interessant voor mij en toch stelt de plaat in eerste instantie een beetje teleur. Het orkest en de begeleiding is pure Van McCoy-magie, maar de samenzang staat me een beetje tegen. Ik heb betere crossover gehoord, maar wil het voor een paar luttele ponden graag laten 'groeien'. De b-kant is niet geschreven door McCoy en is opeens té poppy.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten