De Blauwe Bak Top 100 in de weekeinden enzovoorts. Tja, het is moeilijk om vast te houden aan het concept van dagelijks publiceren en dus krijgen jullie vandaag weer een bom van berichten. Vanavond (voorlopig?) het laatste deel van de 'Singles round-up' alsook beide afleveringen van de Blauwe Bak Top 100. Ik vind het niet erg om één bericht te 'missen', dat komt tussen kerst en oud en nieuw wel weer van pas en dus krijgen jullie daarna morgen gewoon de Week Spot voorgeschoteld. Als alles goed is gegaan, ben ik deze morgen weer beter gemeld bij de baas en kan ik woensdag weer beginnen met post bezorgen. Ik heb gedurende het weekend praktisch geen buitenactiviteit gehad en vooral bezig met radio en aanverwante zaken. En na een radioshow vind ik het heerlijk om even te 'verdrinken' op Youtube en dan wordt het soms erg laat en té laat om nog te publiceren. Voordat ik weer enkele video's ga bekijken, nu eerst de schade inhalen van het weekend. Om te beginnen de laatste vijf singles van deze maand, als ik de verleiding kan weerstaan van kringloopwinkels en dergelijke.
* The Perfections- Don't Take Your Love From Me (US, Drumhead, 1974)
Ik heb een ijzersterk vertrouwen in 45cat, maar eigenlijk klinkt deze single een beetje gedateerd als zijnde 1974. Ik kom de plaat tegen op een Facebook-groep waar ik sinds een maand lid van ben. Ik was al lid van een soul-groep voor platen die minder dan 50 pond kosten, maar het is me allemaal nog steeds té duur. Er worden regelmatig platen erop gezet die als een 'koopje' worden omschreven en gemiddeld veertig pond moeten kosten. Sinds november is daar 'Northern Soul For Under 25 Squidleys': Originele singles die een marktwaarde hebben van minder dan 25 pond en vaak met een klasse en kwaliteit die groter is dan menig plaat van driehonderd pond. Voor wie het nog niet mocht weten: In de 'serieuze' soul-scene kun je niet aankomen met een plaat die minder dan vijftig pond waard is. Het gaat alleen maar om 'exclusiviteit'. Hoe minder geperst, hoe beter en dan wordt er niet op gelet of het ook daadwerkelijk een goede plaat is. Tot mijn verrassing zie ik deze van The Perfections en ik vraag of het dezelfde band is die voor Twinight heeft opgenomen. Het blijkt dezelfde groep te zijn en ze hebben een tiental singles gemaakt voor verschillende labels die allemaal de moeite waard zijn! Alleen het prijsniveau maakt dat de grote dj's eraan voorbij lopen. 'Don't Take Your Love From Me' is 'crossover-sweet soul' zoals dat omstreeks 1971 veel is gemaakt. Het intro lijkt op heel veel andere liedjes. Dan opnieuw de 'perfecte' harmoniezang die ik ken van 'Which One Am I', de single op Twinight. Op de b-kant doet de band een uitstekende vertolking van 'Since I Lost My Baby', geschreven door Smokey Robinson en in 1965 opgenomen door The Temptations. Hopelijk meer van The Perfections in het nieuwe jaar!
* The Righteous Brothers- Stranded In The Middle Of No Place (US, Verve, 1967)
Mark adverteert geregeld 'Eupics': Singles met Europese fotohoesjes. Daar zie ik ook deze van The Righteous Brothers tussen staan en voor die prijs wil ik hem wel hebben. Ik gok op een Duitse persing, maar... het blijkt de Amerikaanse mét fotohoes te zijn! The Perfections heeft een Motown-link op de b-kant, The Righteous Brothers heeft eveneens een Motown-link op deze single. Beide liedjes zijn geschreven en geproduceerd door Mickey Stevenson. Stevenson is A&R-manager bij Motown en ook schrijver van liedjes. Hij is de Mickey in 'Mickey's Monkey' van The Miracles. Mickey krijgt een relatie met een andere Motown-ster: Kim Weston. Als die laatste onmin krijgt met Motown over achtergehouden royalties verlaat Stevenson Motown met zijn lieftallige. Kim kan aan de slag bij Motown en Stevenson wordt schrijver en producent bij Verve Records. Zo neemt hij in 1967 deze single op met Bill Medley en Bobby Hatfield. 'Stranded' is in de traditie van 'You've Lost That Lovin' Feeling', maar de b-kant is andere koek. 'Been So Nice' is het meest uptempo nummer dat ik ooit heb gehoord van de beide mannen. Hoewel? Ik heb ooit 'The White Cliffs Of Dover' gekocht voor de b-kant, maar dat is een solo-project van Bobby Hatfield. Als ik echter een keuze moet maken, dan blijft 'Stranded' voorlopig mijn favoriet.
* Sons Of Robin Stone- Got To Get You Back (UK, Atlantic, 1974)
Nederland blijft in de vroege jaren zeventig een beetje achter, maar in Engeland is de soul omstreeks 1973 populairder dan waar dan ook. Menig Amerikaanse artiest waagt dan ook de oversteek naar Engeland. Op de hitparade vertaalt dat naar grote successen voor The Stylistics en The Spinners. Hoewel die laatste in Engeland de naam 'The Detroit Spinners' moet voeren dankzij een folkgroep uit Liverpool met de naam 'The Spinners'. Sons Of Robin Stone vaart in het kielzog van The Spinners de hitparade binnen. Een heerlijk ongecompliceerd Phillysound-plaatje dat 44 jaar later nog altijd klinkt als een klok.
* Jerry Washington- I Come A Long Ways (US, Excello, 1973)
Wat is de definitie van een 'tune'? Welnu, als ik bij de kennismaking de Youtube-video driemaal achtereen draai en het vervolgens ook geregeld doe met de vinylsingle, dan mag sprake zijn van een 'tune'. Mark adverteert de single met de boodschap dat hij de plaat geregeld heeft gedraaid tijdens recente clubavonden. Ook ik kan niet genoeg krijgen van dit plaatje. Een stevige 'Southern' begeleiding waarover Jerry nog het meeste 'rapt'. Het neigt naar 'deep soul' zonder dat het in een sentimentele dweil verandert. Eigenlijk een b-kantje. De a-kant is 'I Won't Leave You Hanging' en is meer van hetzelfde zonder dat specifieke van 'I Come A Long Ways'. Ik hou het dus bij de keerzijde.
* Betty Wright- If You Love Me Like I Love You (US, Alston, 1971)
Betty neemt steeds meer plek in beslag in de Blauwe Bak en ik ben de laatste die daarover klaagt. Wright mag dan enkel bekend zijn bij het grote publiek dankzij het 'stoute' 'Tonight Is The Night' en upbeat monsters als 'Shoorah Shoorah' en 'Where's The Love', ik kan persoonlijk niet genoeg krijgen van Betty in midtempo en langzame nummers. Ik reserveer deze demo in eerste instantie voor 'I Found That Guy'. Dat is een cover met een iets gewijzigde titel. The Jackson Five zingt namelijk over 'I Found That Girl'. En hoewel Betty's versie me onmiddellijk vertedert, kies ik naderhand toch voor de keerzijde welke nóg meer midtempo is en Betty weer doet schitteren in al haar emotie. Ga ik ze allemaal sparen? Wie weet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten