Ik ga geen lange inleiding doen bij de Blauwe Bak Top 100 dit jaar en schrijf liever wat dingen bij de plaatjes in de bewuste Top 100. Toch wil ik gebruik maken van de mogelijkheid om te vertellen dat ik komende zaterdag vanaf elf uur de nummers 100 tot en met 51 ga draaien in 'Do The 45'. Dat is vanaf elf uur 'onze tijd' op www.wolfmanradio.co.uk. U bent van harte welkom!
60. I’ll Be Your Fool Once More-Annette Snell (US, Dial D-1025, 1973)
Is 2018 het jaar van Annette Snell? Het lijkt er wel op. Haar andere single (hoger in de lijst) komt middels de 'soul pack' van maart voor het eerst de verzameling binnen. Omdat de a-kant in een zeer slechte staat is, koop ik een maand later een 'upgrade'. Het is uiteindelijk de b-kant welke het hoogst genoteerd staat in de lijst. Dit is dan de volgende single van de voormalige Sequins-zangeres. Ditmaal geschreven en geproduceerd door Paul Kelly, dezelfde man die we onlangs in de 'Singles round-up' hebben gehad.
59. Reachin’ Out For Your Love-Tamiko Jones (UK, Contempo CS 2094, 1975)
Ik hoop in eerste instantie op de Engelse Arista, maar ben ook wel content met deze Contempo. Ik heb sowieso een zwak voor het Contempo-label. Dat begint ooit met de heruitgaven van The Capitols ('Cool Jerk') en Jackie Lee ('The Shotgun And The Duck') en middels de plaatjes die ik voor een kwartje per stuk haal bij Cees Buster.
58. One More Year-Robert Winters & Fall (US, Buddah BDA-624, 1980)
De Week Spot van afgelopen week en in dat bericht heb ik een klein foutje gemaakt. Ik schrijf at Robert Winters bij Arista heeft getekend, maar dat blijkt Buddah te zijn. Buddah wordt op dat moment echter gedistribueerd door Arista en deze witte letters springen eruit op het platenlabel.
57. Gay With An E-Wicked Lester (Duitsland, Muto 015, 2009)
Ik maak in 2013 kennis met deze 'nieuwe' versie van 'Ain't No Mountain High Enough'. Dan blijkt de plaat al vier jaar oud te zijn. Ik ben in het begin helemaal wild van het plaatje maar weet het geen plek te geven in de Blauwe Bak. Een paar maanden geleden lijk ik er helemaal klaar voor te zijn. Tussen de retro-soul past immers ook best wat 'soulful house'. Wicked Lester is het pseudoniem van een Duitse dj met een goed gevoel voor humor. Voor 'Gay With An E' stript hij 'Mountain' van Marvin Gaye & Tammi Terrell met in eerste instantie alleen Tammi's zanglijn. Aanvankelijk een 'leftfielder' die erg gewaardeerd is gebleken in de meer progressieve soul-scene.
56. Two Lovers History-Mary Wells (US, Jubilee 5621, 1968)
In de 'Singles round-up' kwam Kim Weston al ter sprake. Zij verliet Motown na een dispuut over vermeende royalties. Mary Wells pakt drie jaar eerder haar biezen met dezelfde reden. Wells heeft dan een grote hit gehad met 'My Guy' en verwacht wel iets meer dan haar normale gage. Berry Gordy beschouwt Motown echter als een fabriek met personeel en heeft het geld reeds in de nieuwe elpee van The Supremes gestoken. Mary wordt in 1965 ontslagen uit haar contract met enkele voorwaarden. Zo mag ze tien jaar lang niet 'My Guy' zingen of refereren naar het nummer. Dat ze in 1972 in 'Top Of The Pops' optreedt om de Motown-heruitgave te promoten, wordt door de vingers gezien. In 1968 maakt Wells platen voor Jubilee en doet ze dit 'Two Lovers History' op een b-kant. Dat nummer is zeer populair geworden in de 'Carib-soul' en dat is precies de reden waarom ik het aan de koffers heb toegevoegd.
55. Some Guys Have All The Luck-The Persuaders (UK, Atlantic K 10404, 1973)
Een nummer dat smeekt om door anderen te worden opgenomen. Jaren voordat Rod Stewart, Robert Palmer en Maxi Priest zich over het nummer ontfermen, is al een reggae-versie van het nummer op de markt. Hoewel Maxi Priest nog altijd een favoriet is van mij ga ik het origineel van The Persuaders teeds meer waarderen!
54. Maybe We-Tyrone Mack (US, Express no cat. no., 1986?)
Ieder jaar komen wel een paar platen uit de jaren tachtig in het Blauwe Bak-gebied, maar dit jaar heb ik definitief de poort open gezet en mezelf bereid gevonden om zo nu en dan iets meer te betalen voor een dergelijke plaat. In eerste instantie knap ik af bij het intro, maar zodra ik het refrein heb gehoord? De plaat is niet goedkoop, maar gaat alleen maar in waarde stijgen en dus moest ik het nu doen. Daar heb ik geen spijt van gehad. Okay, het is helemaal 1986-87 qua productie en afschuwelijke synthesizers, maar voor de rest is dit een plaat die moeiteloos de hele dag in je hoofd blijft zitten zonder dat dit gaat vervelen.
53. I’ll Never Fall In Love Again-Charlie Hodges (US, Calla C-176, 1971)
Ik verbaas me er nog altijd over dat de plaat zo 'jong' is. Het klinkt alsof het uit 1965 kon komen. Het maakt de plaat er echter niets minder om en dus vinden we dit sterk staaltje 'deep soul' bijna op de helft van deze Top 100.
52. In The Valley Of My World-The Independents (Spanje, Zafiro OOP-103, 1976)
'Arise And Shine' heeft de Top 100 niet gehaald, maar 'Valley' mag niet ontbreken. De plaat had hoger kunnen staan als het niet in zo'n slechte staat was geweest. Een 'upgrade' lijkt nog ver weg. Het nummer is in 1976 alleen in Spanje uitgebracht als b-kant en die zie je niet dagelijks voorbij komen op Discogs en Ebay. Hoe groot is de schade? Eén hanger in het sfeervolle intro en eentje in het outro. Dat wordt zaterdag dus werken?
51. It’s All Up To You-The Blossoms (UK, Mojo 2027 013, 1972)
Een plaatje dat ik helemaal op de gok heb gekocht. De tegenwoordige eigenaren van de rechten staan niet toe dat ik de beide kanten van de plaat mag beluisteren op de Nederlandse Youtube, maar... The Blossoms, crossover, het Engelse Mojo-label...? Ik heb niets te verliezen! Een fraaie 'double-sider' waarbij 'It's All Up To You' iets meer klasse vertegenwoordigd dan de stamper 'Touchdown' en dus Week Spot en favoriet voor de Blauwe Bak TOp 100 mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten