No way, Jose!

Bij het vorige bezoek aan Engeland op Soul-xotica heb ik geschreven over de 'dip'. Als kerst in zicht komt, lijk ik dat van me te hebben afgeschud. Ik gebruik wel een tijdje Prozac maar dat heeft nooit langer dan een maand geduurd buiten de weken om dat het middel moet gaan 'werken' en je voortdurend moe bent. Ik heb automatisch de donderdagmiddag vrij om naar de 'MIND' toe te kunnen, maar de leiding ziet al snel dat het meer een uitstapje wordt om platen te kopen en een biertje te drinken in de pub. Ik denk nog steeds dat ik huis-psychologe Jacqui heel erg dankbaar mag zijn. Zij heeft me even het juiste zetje gegeven waardoor ik verder kan, maar heb het al heel snel bekeken met de 'hulpverlening'. Natuurlijk wil ik ze niet allemaal over één kam scheren en bagatelliseer ik evenmin chronische psychische klachten, maar ik heb geen tijd om 'beroepsdepressief' te zijn. De bezoekers van de 'MIND' komen uit een zwaar isolement, onmogelijk in een gemeenschap als de Emmaus, of zitten langdurig thuis met problemen die waarschijnlijk nooit opgelost zullen worden. De bijeenkomsten in de 'MIND' lijken daardoor veel op de 'thee-middagen' van de Rock Church in York of, dichterbij huis, de openingsuren van het Leger Des Heils. Buiten dat ene meisje (opeens speelt de naam 'Leslie' me door het hoofd) met dezelfde fanatieke interesse in popmuziek en het verzamelen van platen, heb ik weinig te zoeken in de 'MIND'. Toch word ik bij één van de laatste bezoeken vooral aangespoord om op kerstavond even langs te gaan...

Zo ga ik op kerstavond met de trein naar Ashton. Het is de tijd waarin ik nog 'songteksten' schrijf voor liedjes waarvan ik droom dat ik ze ooit als een gevierde zanger in een bomvol stadion mag vertolken. Ik herinner me iets van 'Mind the step' en dat ik de sfeer van de 'MIND' op deze bewuste kerstavond beschrijf. Hoe de aanwezigen de vloerbedekking van de grond staren. De cijfers van zelfdoding in de decembermaand zijn niet lachwekkend, maar ik voel deze avond bij de 'MIND' dat het 'ongelukkige' gevoel overheerst en daardoor een feeststemming in duigen gaat gooien. Ik excuseer me en maak me uit de voeten. Ik zal nooit weer terug gaan naar de 'MIND'. Ik ga een paar zijstraten in en kom uit bij 'The Witchwood'. Dat heeft wederom live-muziek, alleen kan ik me niet herinneren wat er deze heeft gespeeld. Mogelijk speelt de lokale band Plastic Gun Alliance en deze wil ik graag zien. In dat geval speelt de band pas later en moet ik rekening houden met de trein terug. Kerstmis in Engeland. Verschilt het erg van de Nederlandse kerst? Voor mijn gevoel wel. In Jutrijp zijn er pakjes met Sinterklaas en is kerst vooral lekker eten met de familie. We worden 's ochtends om half elf bijeen geroepen in de eetzaal. Tijd voor kadootjes! Onze lieve secretaresse Nora gruwt van onze 'handrollings' en heeft voor ons allemaal een pakje Benson & Hedges-sigaretten gekocht. Die kunnen we ons anders niet permitteren. Van de gemeenschap krijgen we alsnog een pakje shag plus een extra week zakgeld. Er zijn bewoners die dat voor het vallen van de avond al op hebben gemaakt, maar zelf ben ik voornemens er zuinig mee te doen en iets tastbaars te kopen.

Er is eentje in de eetzaal die een beetje sneu kijkt, maar ja... hij is die ochtend pas gearriveerd en heeft dus nog geen recht op zakgeld, laat staan een extra week. Zijn naam is Jose, een Portugese jongeman die met een onduidelijk verhaal uit de Emmaus-gemeenschap van Dover is gekomen. Omdat ik hem toch wel een beetje heb geraakt in Ashton moet ik 's middags nog even netten drogen. Op de avond loop ik naar de 'Tollemache Arms'. Ray heeft zijn hele familie meegebracht en zijn vrouw is de hele avond al strontvervelend door toedoen van de alcohol. Ze ploft neer op de grond en doet alsof ze is flauw gevallen. Dan begint ze te huilen en zegt ze tegen haar kinderen en echtgenoot dat ze zal sterven. Ze ziet de engel al door de deur komen. Op dat moment gaat de deur open en stap ik binnen. ,,There we have our angel", moet ik de volgende maanden nog vaak horen. Het extra zakgeld maakt dat ik een paar 'laagjes' whiskey kan permitteren. Frank schenkt ze dubbel met een knipoog.

Iets tastbaars...? Ik ben een paar weken ervoor in Oldham Street in Manchester geweest. Dé straat met leuke boetiekjes en platenzaken. In de 'Pop Boutique' zit een cafetaria met alle 'Top Of The Pops'-hoezen aan de muur. In de kelder zit een winkeltje in 'vintage' kleding. Ik heb hier al eens door de rekken kleurrijke hippie-hemden lopen neuzen. Een beetje hippe blouse kost al snel twintig pond en ik kan me dat niet permitteren. Nu ik de extra week zakgeld heb, zou ik mezelf wel kunnen trakteren op zoiets? Dan tref ik Jose op de ochtend van 'Boxing Day' in de eetzaal. Hij vraagt of ik het gisteren leuk heb gehad. Ik vraag ook hoe hij de eerste dag in Mossley heeft ervaren en dat klinkt erg eenzaam. Ik ben die dag van plan om naar Ashton te lopen en daar iets te drinken. Waarom zou ik dat alleen doen als ik iemand anders een leuke kerst kan bezorgen? Zo neem ik Jose mee op sleeptouw en we raken hem goed in Ashton. Hij heeft geen geld, ik heb dubbel zakgeld. Ik wil een goede gastheer zijn en dus komt hem niets tekort. Als we thuis zijn, kan ik wel janken. Natuurlijk hebben we een leuke dag gehad, maar... het idee om een mooi overhemd te kopen lijkt van de baan. Het geld is een behoorlijk stuk gekrompen. Coördinator Bob schudt zijn hoofd als ik vraag of iets kan lenen, maar geeft me desondanks het geld. Zijn gebaar moet niet afkeurend zijn geweest dat ik het geld heb opgemaakt, maar om het blinde vertrouwen dat ik meteen in Jose heb gestopt. Misschien weet Bob wel meer dan mij en wil hij Jose het voordeel van de twijfel geven? Die middag zoek ik voor twintig pond een shirt uit dat ik nog altijd in de kast heb hangen. Hij is een beetje ruw geworden door de jaren heen en dus draag ik het nauwelijks meer. Het is een dikke stof met een 'allover' print van Amerikaanse landschappen. Erg psychedelisch! Ook koop ik nog een paar platen voor de troost.

Het oud en nieuw van dit jaar is eveneens legendarisch en wellicht nog leuk voor een verhaaltje in het begin van het nieuwe jaar? Jose is al met al een week in Mossley gebleven. Hij heeft als voordeel dat de kerst erg gunstig valt waardoor we een lang weekend hebben. Hierdoor wordt er niet veel gewerkt in Mossley. En dat laatste... dáár heeft Jose een hekel aan en is ook de reden waarom hij is weggestuurd uit Dover. De Portugees is aartslui en dat is niet handig in een woonwerkgemeenschap.