Ik heb vorige week tijdens het bezorgen van de post op woensdag besloten wat de Week Spot moest worden en zou vandaag hetzelfde doen. Helaas... er hebben me twee nummers 'gezelschap' gehouden en dat zijn twee nieuwe aanwinsten die we zeer binnenkort in de 'Singles round-up' kunnen verwachten. Ik denk dat ik de 'Singles round-up' kan opsplitsen in een 'klassieke' en 'moderne' aflevering want de aanwinsten van vandaag zijn uit 1994 en 2009, maar gaat Mark me nog een paar uit de jaren zestig bezorgen (de oudste is van 1964). Verder heb ik gisteren bij de 'Singles round-up' al een suggestie gewekt en deze klinkt me erg goed in de oren. Ik begin met mijn rondje 'boodschappen' dankzij deze single en dus kan die eigenlijk niet langer wachten. De kersverse Week Spot heet 'Some Guys Have All The Luck' en is afkomstig van The Persuaders (1973).
In principe ben ik klaar voor een 'Do The 45' deze zaterdag. Ik zou het afgelopen weekend op zaterdagmiddag doen maar dan breekt één van mijn naalden. Nota bene de nieuwste van de twee. Gisteren is de nieuwe naald gearriveerd en we kunnen weer. Niet alleen 'Do The 45' deze zaterdagavond, maar ook de 'comeback' van 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' op de zondagavond. 'The Summer Spirit' was leuk om te doen, maar ik kijk nu ook alweer uit om 'The Vinyl Countdown' weer te doen. Is ook héél 'ontspannen', maar dan op een andere manier. 'Fingers crossed' voor de singles van Mark, die zijn gisteren op de bus gegaan. Van de twee Discogs-platen is eentje al op de post en de andere is aangevinkt als 'betaling gelukt'. De Discogs-singles hoeven beide slechts uit Berlijn te komen en dat zou wel redelijk snel kunnen. Het verhaal begint bijna twee weken geleden. Het is de vrijdagavond als ik op 'Five A Day' kijk op Facebook. Mark heeft deze single aangeboden en hij is binnen een oogwenk verkocht. Ik was 'vergeten' dat er nog zoiets was als een originele soul-versie en zo maak ik kennis met de suikerpot van The Persuaders.
De oorspronkelijke leden van The Persuaders ontmoeten elkaar in 1969 in New York. De jaren ervoor hebben ze gezongen bij lokale groepjes elders in Amerika en The Persuaders is de eerste serieuze stap richting een baan in de muziek. Een contract met Atlantic is al gauw een feit en in 1971 neemt de groep haar eerste elpee op. The Persuaders scoort een grote hit met een liedje dat eveneens zal worden hergebruikt in de jaren tachtig: 'Thin Line Between Love And Hate'. Reggaeband Black Slate zal het als eerste afstoffen, maar ik ken het vooral in de uitvoering van The Pretenders. 'The Best Thing That Ever Happened To Me' zal later in de jaren zeventig een hit opleveren voor Gladys Knight & The Pips. In 1971 bestaat de groep uit de heren Douglas 'Smokey' Scott, Willie Holland, James Barnes en Charles Stodghill. De laatste twee zijn in 1973 vervangen door John Tobias en Thomas Lee Hill. Bij de platen van The Persuaders is minstens één van de broers Richard en Bobby Poindexter. Hun aanpak wordt het kenmerk van The Persuaders. Scott's leadzang is beduidend minder zoet dan die van collega's maar wordt wel kracht bij gezet door groots opgezette orkestbegeleiding. 'Thin Line Between Love And Hate', 'Love Gonna Pack Up' en de Week Spot zijn de grootste R&B-hits van The Persuaders. Enkel 'Thin Line' en 'Some Guys' pieken binnen de top vijftig van de Billboard. De groep zou anno nu bijkans zijn vergeten als een aantal van haar originele liedjes niet een eigen leven was gaan leiden.
Na een lange periode bij Atlantic maakt de groep de overstap naar Calla, maar het mag allemaal niet meer baten. 'I Need Love' is in 1977 de laatste R&B-hit van de groep. Toch is er tegenwoordig blijkbaar zoveel vraag naar de groep dat er maar liefst twee bands zijn die zich The Persuaders noemen. Geen van hen bevat originele leden, die zijn sinds het overlijden van Willie Holland nu allemaal naar het hiernamaals. The Persuaders en The Persuaders Revue zingen op verzoek nog eens de grote hits uit de jaren zeventig. Twee bands is nog redelik bescheiden, volgens mij zijn er twintig bands die zichzelf identificeren als Lynyrd Skynyrd.
Van 'Some Guys Have All The Luck' neemt Derrick Harriott in 1974 de eerste reggae-versie op. In 1981 duikt het nummer opnieuw op. Eerst in een versie van Nikki Wills en vervolgens de eerste succesvolle cover van Robert Palmer. Met alle respect voor die laatste, maar zijn versie moet zo snel mogelijk worden vergeten. Rod Stewart doet in 1984 de Amerikaanse top tien aan met zijn cover en in 1986 brengt Louise Mandrell 'Some Girls Have All The Luck'. Bette Bright & The Illuminations volgt dat voorbeeld in hetzelfde jaar en tenslotte brengt Maxi Priest het nummer weer terug bij het oorspronkelijke geslacht. Dat is voor mij de kennismaking met het nummer en ook al tijden mijn favoriete cover-versie, maar deze week en de maanden erna mag ik het origineel me extra goed laten smaken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten