Met de Week Spot zit in een luxe-positie op dit moment. Ik heb keuze uit meerdere titels. Omdat ik een dag 'uitstel' heb gekregen van mezelf kan ik tijdens de postronde nadenken over de Week Spot. En steeds speelt dit nummer weer op zonder dat daar directe aanleiding voor is. Sterker nog: Ik heb het nog nimmer overwogen als Week Spot. Wél heb ik afgelopen maandag een 'uitwisseling' gehouden tussen koffers en reserve-Blauwe Bak. Een favoriet als 'Top Of My List' van Stephanie Mills staat bijvoorbeeld nog altijd in de reserve-Blauwe Bak. Deze zou gewoon in de koffer moeten staan en dat is nu ook gebeurd. Ook heb ik beide Average White Band-singles in de koffer gezet en dat mag het resultaat zijn van de 'Vakantiemixen' van dit jaar. Dan kan ik op dit moment melden dat er zeven singles onderweg zijn vanuit Engeland én twee vanuit Italië. Ik heb vorige week wanhopig contact gezocht met Alberto en... deze blijkt te zijn vergeten om ze op de post te doen. Mij hoor je niet klagen! Met name de Grace Love-single is al niet meer voor een leuke prijs te vinden en dus is dit de laatste kans? Verder heb ik elf singles afgerekend bij Mark, maar deze kan niet eerder dan in het weekend verzenden. Dan ga ik nu over naar een plaatje dat verschillende dagen in de afgelopen maanden heeft 'gekleurd' en dus de Week Spot mag zijn: 'Ace Of Hearts' van Average White Band (1979).
Niet de Italiaanse Alberto maar de Nederlandse Albert bezorgt me in mei deze single van Average White Band. In eerste instantie gaat mijn aandacht uit naar de a-kant, 'When Will You Be Mine', maar dat is me net iets té druk en een beetje 'over the top' qua funky disco. Tijdens de betreffende 'Singles round-up' ontdek ik de b-kant, maar ben dan nog niet helemaal zeker over een toekomst in de (reserve-) Blauwe Bak. Hij komt uiteindelijk toch in dat bakje en mag dus ook meedoen op de 'Vakantiemixen'. De betreffende aflevering is één van mijn favorieten. Het gaat van jaren zestig (The Accents en Simms Twins) via 'sweet soul' en funky disco uit de jaren zeventig naar Carrie Cleveland, Thelma Jones en de reeds genoemde Stephanie Mills. De eerste keer dat ik de mix hoor is als ik in de trein en bus zit richting Jutrijp. Het is de dag dat mijn moeder tachtig wordt. Het is erg warm die dag en dus roepen de plaatjes een zomers gevoel op. De tweede keer is pas weken later. Ik heb net vakantie gekregen en loop op zondagavond en maandagmiddag naar Havelte voor boodschapjes en een beetje 'vakantie in de eigen omgeving'. Te meer omdat ik dan nog niet zeker ben of er dit jaar een vakantie in Sleen in zit. Zowel 'Keepin' It To Myself' van Average White Band & Ben E. King als 'Ace Of Hearts' overvallen me beide keren als een aangename verrassing. Beide hebben ze een heerlijke 'laidback' groove die helemaal past bij mijn huidige levensstijl.
David Bowie kent in de vroege jaren zeventig twee gezichten. Aan de ene kant wordt hij graag geraadpleegd als 'expert' op het gebied van nieuwe en vernieuwende popmuziek. Anderzijds is het ook een paljas. Als hem wordt gevraagd wat zijn favoriete soul-groep is van het moment en hij Average White Band noemt, denkt menigeen nog dat hij dat de naam ter plekke heeft bedacht. Hoewel de band te boek staat als een Schotse band en de meeste leden daar hun 'roots' hebben, wordt de band in Londen geformeerd. Alan Gorrie en Malcolm 'Molly' Duncan zijn de mannen die verantwoordelijk zijn voor het bijeen brengen van de overige muzikanten. Dat zijn in 1972 Owen 'Onnie' McIntyre, Michael Rosen, Roger Ball en Robbie McIntosh. Rosen moet al snel zijn plek afstaan aan Hamish Stuart. De muzikanten hebben hun 'roots' in bands als Mogul Trash en Forever More. McIntyre en McIntosh zijn te horen op Chuck Berry's 'My Ding-A-Ling'. Over het ontstaan van de naam bestaan twee verhalen. Bonnie Bramlett (van Delaney & Bonnie) huurt de band voor haar album 'Sweet Bonnie Bramlett' en wordt enerzijds genoemd als naamgever. Een andere theorie vertelt hoe de leden elkaar hebben ontmoet bij een concert van Traffic en na afloop een jamsessie organiseren. Een vriend van de muzikanten merkt daarbij op dat 'dit teveel is voor de gemiddelde blanke man'.
Het eerste album van de groep verschijnt in 1973 en wordt ook vaak aangeduid als 'The White Album'. Voor het tweede album, 'AWB', vestigt de groep zich in Los Angeles. Op 23 september 1974 bezoekt de band een feestje waar ook de nodige narcotica aanwezig is. Genoeg om McIntosh te laten overlijden aan een overdosis. Gorrie neemt ook een overdosis maar deze wordt door Cher bij bewustzijn gehouden. In 1975 stoot 'Pick Up The Pieces' de single 'You're No Good' van Linda Ronstadt van de eerste plek in de Billboard Hot 100. Zo kunnen we ook weer een link slaan met het vorige bericht: Het krijgt een 'antwoord' van The J.B's als AABB (Above Average Black Band): 'Pick Up The Pieces, One By One'.
Average White Band volgt het succes met een aantal goed verkopende elpees. 'Cut The Cake' uit 1976 is een eerbetoon aan McIntosh en in 1977 brengt de groep het live-album 'Person To Person' op de markt. 'Feel No Fret' is in 1979 het laatste album voor Atlantic. In 1980 tekent de groep bij Arista en zal onverdroten doorgaan tot de dag van vandaag. In Nederland wordt in 1989 nog een bescheiden succes behaald met 'The Spirit Of Love', mede dankzij de gastvocalen van Chaka Khan.
Wat maakt 'Ace Of Hearts' nu zó bijzonder? Hoezo? Heb ik gezegd dat het bijzonder was? Average White Band is, ondanks haar Schotse roots, in 1979 een Amerikaanse funkband in ieder aspect. Strakke grooves en veel 'meer van hetzelfde'. Als het dan de kant van de disco op gaat, wordt het vaak 'confectie' en dat geldt ook voor 'When Will You Be Mine', 'Ace Of Hearts' en praktisch het gehele 'Feel No Fret'. Het is juist dat 'niets aan de hand' dat maakt dat 'Ace Of Hearts' momenteel zo goed past in de collectie en in mijn muzikale beleving. Doe maar gewoon want dan doe je gek genoeg en dan verpakt in een disco-single. Dat is 'Ace Of Hearts' in een notendop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten