Over de Italiaanse singles maak ik me geen zorgen. Ik denk dat ik Alberto opnieuw een herinnering moet sturen. Tijdens ons laatste contact zat hij in Amerika voor zaken (lees: toekomstige releases) en hij zal het alweer vergeten zijn toen hij thuis kwam in Italië. Over de andere single maak ik me wél zorgen. Ik heb vorige week woensdag twee platen van Discogs gekocht van verschillende dealers, maar beide uit Berlijn. De handelaar van Wicked Lester geeft aan dat die donderdag op de post is gegaan, Edie Brickell vrijdag. Edie is dinsdag binnen en Wicked Lester nog steeds niet. Hij is niet heel erg duur, maar het zou wel sneu zijn. Temeer omdat ik hem voor een schappelijke prijs had en hij elders nogal wat moet kosten. Ik ga niet doemdenken en wacht nog rustig een week af. Ik ga ervan uit dat alledrie platen op een zeker moment zullen binnenkomen en ik neem ze vanavond mee in de 'Singles round-up': De twee laatsten van Mark, de twee Cannonball-releases en de Duitse Discogs-aanwinst.
* Baby Washington- The Clock (US, Sue, 1964)
Ik begin met de oudste. Ik heb van Baby Washington twee singles met Don Gardner uit de vroege jaren zeventig, maar ze is natuurlijk vooral bekend vanwege haar rhythm & blues-materiaal uit de jaren vijftig en zestig. Op deze single doet ze het beduidend rustiger aan dan op sommige van haar stampers uit deze periode. Mark adverteert de plaat in eerste instantie met de b-kant, 'Standing On The Pier', maar dat is me teveel 'ballad'. 'The Clock' heeft iets meer tempo, maar is tegelijk 'laidback'. Het moge duidelijk zijn dat Baby Washington zich niet laat opjagen door het 'tick tock tick tock' van de klok. Een beetje een 'oddball' tussen de recente aanwinsten, maar wel ontzettend lekker!
* Betty Wright- I Love The Way You Love (US, Alston, 1971)
Ik heb gisteren net weer een single van Betty 'gereserveerd' bij Mark. Ik kan echt niet genoeg krijgen van Betty en dan heb ik het met name over haar langzamere werk. 'Shoorah Shoorah' is alweer jaren geleden verhuisd naar de 'algemene' jaren zeventig-bak. 'Where Is The Love' staat nog wel in de koffer, maar voor hoe lang? De plaat komt nauwelijks aan bod en dat geldt ook voor 'Ooh La La'. Als ik een Betty-moment wil in een show dan is dat vaak 'It's Bad For Me To See You'. Of dit 'I Love The Way You Love'! Ik heb de plaat nog niet zo lang in mijn bezit maar iedere keer als ik het draai, groeit en bloeit het bij mij. Onweerstaanbaar. Anders kan ik het niet noemen!
Dan het hoofdstukje 'onder voorbehoud'....
* Wicked Lester- Gay With An E (Duitsland, Muto, 2009)
Ik ken dit nummer sinds 2013 en meen dan zelfs even dat het 'nieuw' is. Nee, het is dan al vier jaar oud en heeft zich al bewezen in de meer progressieve Northern Soul-clubs. De dienstdoende dj heeft 'Ain't No Mountain High Enough' van Marvin Gaye & Tammi Terrell smaakvol onder handen genomen. Het begint met het traditionele intro, dan vallen de elektronische drums in en dan...? Dan gebeurt het! De zang van Marvin en Tammi zijn van elkaar los geweekt en eerst horen we Tammi het couplet en het refrein zingen, vervolgens valt Marvin bij en het eindigt vrij traditioneel. Ik mag de plaat al vanaf het eerste moment dat ik het hoor, alleen... anno 2013 heb ik geen plek in mijn set voor dit. Het is vooral sinds de aanschaf van de 12" van Tom Glide & Hil St.Soul dat ik het opeens zie zitten om deze in de bakken te hebben. Misschien dan ook nog een 'comeback' van Sonny J. in de Blauwe Bak? Het mag allemaal wat moderner voor mij op dti moment!
* Grace Love- Higher (Italië, Cannonball, 2017)
* El' Willie- Shardarp II (Italië, Cannonball, 2018)
Ik leer Cannonball kennen via 'ome Greg' als deze zijn onuitgebrachte opname van 'Thank You Jesus' van The Jackson Brothers leent voor een release op het Italiaanse label. Het is de derde single voor de maatschappij. Ik koop de single en blijf Cannonball daarna volgen. Met name met Willie Wright breidt de catalogus zich snel uit. Alberto stelt een band samen die oude opnames véél beter laat klinken. Inmiddels doet Cannonball nauwelijks nog 'directe' heruitgaven. In de meeste gevallen gaat de oorspronkelijke zanger in de studio met de band en wordt het zodoende in een nieuw jasje gegoten. Dat is het geval bij El' Willie. Hij neemt 'Shardarp' in 1976 op met zijn bandje. Er is echter geen budget in 1976 en dus de oude opname lo-fi en zijn er slechts een handjevol singles. Met de Italianen op de achtergrond komt 'Shardarp' nu eindelijk goed uit de verf. Het is catchy en helemaal nu-soul. Ik heb in maart de eer deze plaat te mogen promoten in mijn radioshows. En toch sta ik niet meteen vooraan om de single te kopen, dat gebeurt pas in juli. Dan vind Alberto nog een paar exemplaren van 'Higher' van Grace Love en besluit ze als setje te verkopen. 'Higher' is een nummer waarbij ik té lang heb getwijfeld. Als ik over de streep wil komen, is de plaat al lang uitverkocht. Dit is dus de laatste mogelijkheid om de single voor een fraaie prijs te bemachtigen en dus heb ik dit engelengeduld. Grace is een zangeres die in de jaren tachtig veelal sessiewerk heeft verricht en 'Higher' was een jaar geleden 'splinternieuw'. Een jaar later is het een nummer met toekomst. Het is al veel gedraaid in de toonaangevende soul-clubs en deze gaat alleen maar verder in prijs stijgen!
Deze laatste drie gaan morgenavond nog niet mee in de 'Eindstreep', maar daar heb ik ook keuze genoeg. Voor volgende maand heb ik nogal wat gospel in gedachten. Ik heb immers dit jaar nog geen gospel gekocht en de koffer is nog niet gevuld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten