,,Buy with confidence". Sommige adverteerders op het internet met die uitspraak hebben last van zelfoverschatting. Vooral als het aankomt op een nauwkeurige beschrijving voor wat betreft de conditie van een plaat. Het is, ondanks strakke richtlijnen, ook moeilijk te doen. Er zijn verzamelaars die alleen maar voor 'Mint' gaan en de helft van mijn Blauwe Bak in de Kliko zouden laten zakken. Je hebt 'conservative graders' die praktisch geen plaat boven de 'VG-' hebben, terwijl dat deze platen nog erg goed zijn te draaien. Eén categorie is erg zeldzaam en ik heb nu reeds twee getroffen op Discogs. De experts die, al dan niet met een eigen puntensysteem, de platen tot in de puntjes beschrijven. Als je het liedje kent en je leest hun signalement dan hoef je bij wijze van spreken niet eens de plaat op de draaitafel te leggen om te weten hoe het gaat klinken. Het is pas de eerste keer dat ik platen koop van verkoper 'Record Cellar' uit Manchester, maar denk dat de man nog een aantal bestellingen tegemoet kan zien. Bijkomend voordeel is dat-ie spotgoedkoop is. De komende zeven singles hebben samen niet meer dan 25 euro gekost! Aan het einde presenteer ik nog de 12"-single die een week geleden is binnengekomen.
* Brook Benton- Makin' Love Is Good For You (US, Olde World Records, 1978)
Ik word eerst al op het spoor gezet van deze latere singles van Brook Benton door een aanbod van Mark. Dat gaat om een andere single van Benton uit deze periode en op het Olde World-label. 's Avonds zie ik deze in de handel van 'Record Cellar' nadat ik op zoek ben gegaan naar The Persuaders. Ik luister heel vluchtig naar een Youtube-clip van de a-kant en besluit dat dit koren op mijn molen is. Sinds vanmiddag lokt de b-kant me nog veel meer aan, maar feit is dat ik voor zéér weinig een erg leuke 'double-sider' heb gekocht. 'Makin' Love Is Good For You' is het resultaat van het onderzoek van liefdesdokter Tony Joe White. Benton is uiteraard het beste bekend van zijn ballad-werk uit lang vervlogen tijden en persoonlijk vind ik hem daar ook het meest in uitblinken. Dan is de b-kant opeens genieten geblazen: 'Better Times' is voor mij zonder meer de winnaar en de reden waarom de single in de koffers komt in plaats van de reserve-bak.
* Brenda & The Tabulations- One Girl Too Late (UK, Epic, 1973)
Ik ben niet snel jaloers op een andere verzamelaar en dat hoeft bij dit voorbeeld ook helemaal niet het geval te zijn. Collega Lee Madge vertelt me op een dag dat hij deze single voor 50 pence in een 'charity shop' heeft gekocht. Jaloers is niet het juiste woord. Wél een gevoel van 'waarom heb ik die al niet in de bakken staan?'. Een paar weken geleden zie ik de single bij Mark staan en dan opnieuw bij 'Record Cellar'. Het moge duidelijk zijn: De single is allesbehalve een 'exoot' in Engeland en de vijftig pence van Lee is nog altijd een gangbare prijs aldaar. Ik ben reeds jaren geleden gegrepen door de 'Van McCoy-magie' en een aantal van zijn klassieke voorbeelden zijn met Brenda & The Tabulations uit de vroege jaren zeventig. 'One Girl Too Late' klinkt meteen een heel stuk 'moderner' dan 'Right On The Tip Of My Tongue' of 'A Love You Can Depend On'. Het klinkt her en der zelfs een beetje funky, maar bovenal drijft het geheel in een onweerstaanbare saus welke is gecreëerd door McCoy. Ietsje duurder dan een pond, maar daar heb je dan wel een 'knaller' voor en precies zoals beschreven op Discogs.
* Ruth Brown- Sugar Babe (UK, President, 1976)
'Bargain!' en de beschrijving 'Mint'. Dit in combinatie met de vraagprijs (vier pond) is genoeg om mij overstag te laten gaan. Ruth is uiteraard een rhythm & blues-legende die haar beste werk in de jaren vijftig en zestig heeft gemaakt. In 1976 wordt ze voor een laatste keer naar de studio gelokt door mijn grote held Swamp Dogg. Deze tracht Ruth te laten slagen in een disco-achtig avontuur dat vooral alle ingrediënten van een Swamp Dogg-productie bevat. De publieke opinie is gelijk voor wat betreft 'Sugar Babe' en ik geef zelf het nummer nog het voordeel van de twijfel. De meeste fans vinden het echter een blamage ten aanzien van Brown's oudere werk. Op de keerzijde staat een iets meer beheerst nummer, 'Stop Knocking', met opnieuw weer zo'n mooie Swamp Dogg-tekst. De directheid en het gebruik van vrij eenvoudige woorden (die vaak 'not done' zijn in meer poëtische popmuziek) maakt dat het weer uit het leven is gegrepen. Het is meer een 'novelty' en een koopje omdat het de President-demo is in absolute nieuwstaat.
* The Foundations- Back On My Feet Again (UK, Pye, 1968)
Ik ben nog alleen maar zijn soul-handel door geweest, maar het is duidelijk dat hij een dealerschap heeft van een aantal singles. Opvallend is deze van The Foundations. Ik heb hem zeker zes keer gezien, steeds deze Engelse persing uit 1968 en met wisselende prijzen. De goedkoopste is 50p en heeft een hoorbare kras. Die van 79p vertrouw ik wel. En hier is die dan: Een prachtige staat en met het originele Pye-hoesje geheel intact. Voor de illustratie boven dit bericht vind ik de Nederlandse persing dan meer geschikt. 'Back On My Feet Again' mag zeker een tijdje in de reserve-Blauwe Bak doorbrengen naast 'Baby Now That I've Found You'. Ik had gehoopt de b-kant te 'herontdekken', maar vind Herman's Hermits' versie uiteindelijk beter. Dit soort 'kassakoopjes' vind ik leuk en ik ga zeker eens bij zijn 'algemene' jaren zestig-singles kijken voor dergelijke aanbiedingen.
* The Persuaders- Some Guys Have All The Luck (UK, Atlantic, 1973)
Ongeveer een jaar geleden koop ik 'Now That We've Found Love' van The O'Jays. Ik ben op dat moment 'vergeten' dat er nog een origineel vóór Third World is. Bij 'Some Guys Have All The Luck' speelt hetzelfde. Mijn favoriete cover is die van Maxi Priest hoewel Rod Stewart en Robert Palmer het al eerder hebben gedaan. Wie het origineel doet? Daar had ik twee weken geleden geen antwoord op geweten. Aha, The Persuaders dus! En deze single is nog steeds voor een paar centen in Engeland te krijgen. Robert Palmer had sowieso met zijn vingers moeten afblijven van het nummer. Verder ligt deze single helemaal in de lijn van Maxi Priest, dezelfde zoete uitvoering met nu alleen geen reggae-ondergrond. Ik heb nog niet over een Week Spot nagedacht, maar... wie weet?
* The Supremes- Up The Ladder To The Roof (UK, Tamla Motown, 1970)
Ook een 'kassakoopje', omdat we nu toch bezig zijn. De vaste volger van Soul-xotica zal weten dat ik 'iets' heb met The Supremes van na het vertrek van Diana Ross. Dat heeft overigens niets met de zangeres te maken, maar ik denk vooral omdat de latere Supremes-platen in het grootste deel van de wereld met de rug worden aangekeken. In Engeland is Tamla Motown in de vroege jaren zeventig op een hoogtepunt qua populariteit en zo kan het gebeuren dat deze Discogs-dealer de singles aanbiedt voor bedragen waar sommige collega's alleen al het originele Tamla Motown-hoesje voor zouden verkopen. Het licht-psychedelische in 'Up The Ladder To The Roof' maakt dat ik helemaal smelt bij deze single en het mag gewoon bij de overige late Supremes-singles in de Blauwe Bak-koffer.
* Clara Ward- Help! (US, Verve, 1966)
Ik ken Clara Ward uit de gospel. Haar Clara Ward Singers is één van de meest invloedrijke gospelgroepen in de jaren vijftig. In 1964 besluit Ward de gospel even te laten voor wat het is en begint in de 'seculiere' muziek (jargon in de gospel voor niet-gelovige muziek). Het schijnt dat deze 'move' ervoor heeft gezorgd dat Aretha Franklin hetzelfde is gaan doen en de rest is geschiedenis. Op deze single horen we Clara Ward tweemaal met een bigband. Ik noem hierboven de a-kant en dat is uiteraard een cover van The Beatles. Dat werkt alleen als 'novelty' en past leuk in het rijtje bij 'Please Please Me' van Mary Wells en eentje die me nu even is ontschoten. Op de b-kant staat een cover van 'Smile', het Charlie Chaplin-liedje dat door velen is gedaan. En dat nummer raakt bij mij de juiste snaar! Het is voor mij de reden om plaats in te ruimen in de Blauwe Bak-koffer voor deze single.
* Tom Glide & Hil St.Soul- Soul Train (UK, Ramrock, 2017)
Ik ben sinds een paar weken 'lid' van een Facebook-groep waarin artiesten, managers en platenmaatschappijen hun nieuwe soul-titels kunnen aanbieden. Het is dan vooral de springplank van 'independent' artiesten en maatschappijen. Voorwaarde is dat ieder bericht een link heeft naar de verkoopsite. Ik kom daar voor het 'huiswerk', het staat geen reclame voor radioshows toe. Twee weken geleden hang ik een beetje rond op Facebook als ik even kijk in deze groep. Ik zie de advertentie voor deze 12"-single en wordt doorverwezen naar Bandcamp. Ik heb altijd een verkeerde indruk gehad van Bandcamp. Ik dacht dat het een moderne uitvoering was van MySpace (dat anno 2018 is overgenomen door rondborstige dames die de opslagcapaciteit benutten met foto-albums van alle voorkomende lichaamsdelen) en waar je digitale downloads kon aanschaffen. Ik wist niet dat het een 'muzikanten-Markplaats' was voor fysieke geluidsdragers. Er staat geen vaste prijs voor de koopwaar. Er is een minimumprijs en vervolgens 'pay what you can afford'. Ik ga bij 'Soul Train' van Tom Glide & Hil St.Soul voor het minimale en dat betekent dat ik voor vijftien euro (inclusief verzending) een splinternieuwe 12"-single heb. Een plaat met toekomst? Ja, het kan over een paar jaar zomaar de 'Modern Soul Winner' zijn waarvoor dj's honderd euro of meer betalen! De plaat is in een oplage van driehonderd stuks. De snelle beslisser kan Ramrock zoeken op Bandcamp, want er zijn letterlijk een handvol over op dit moment. Ik beperk me tot de a-kant. De b-kant bevat twee remixen van Ashley Beadle die ik nog niet de kans heb gegeven. 'Soul Train' klinkt als het werk van Incognito met Jocelyn Brown uit de vroege jaren negentig. 'Soulful house', wordt het door sommigen genoemd. Het nummer refereert niet aan de tv-show uit de jaren zeventig, maar noemt wel een fiks aantal artiesten en platen op die aanwezig zijn op het vervoersmiddel. Ik had achteraf wel ietsje meer willen doneren aan dit 'goede doel', ook voor twintig euro was dit nog altijd een 'koopje' geweest voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten