Ik probeer het weer enigszins chronologisch voor de geest te halen, maar ik slaag er niet meer in. Misschien dat het te wijten valt aan het feit dat ik er 'niet meer over mag praten', maar wellicht ook omdat ik dat boek al lange tijd geleden heb gesloten. Ik weet niet meer wanneer, maar ik zit op een gegeven ogenblik te praten met een dorpsgenoot. Hij rijdt op dat moment op een Solex en het is de eerste keer dat ik zo'n malle fiets met motor zie, hoor en ruik. Het is deze berijder die op een bepaald moment tegen me heeft gezegd dat een Solex helemaal bij mij zou passen. Ik heb in 1993 nog geen brommer-ervaring. Ik doe alles op de fiets, hoewel dat beduidend minder plezier geeft dan een paar jaar daarvoor. Fietsen wordt meer een 'must' en dat heeft eveneens ermee te maken dat mijn zaterdagavonden 'langer' zijn geworden waardoor ik op zondagmiddag niet vooruit te branden ben. Een kameraad heeft een Solex in de schuur staan die hij eventueel wel voor een vriendenprijsje wil slijten, maar hoe concreet dat allemaal is in september 1993? Ik herinner me (zie 'Het zilveren goud' van twee weken geleden) hoe ik de beelden van de WK Solexraces zie op televisie en stiekem hoop dat ik volgend jaar eveneens aan de startlijn sta. Het besef dat ik een lange leren jas nodig heb, bestaat wel. Dat hoeft echter weer niet op korte termijn. Vanaf de 'cursus' blijf ik steeds vaker in Leeuwarden hangen en doe dit zo ook op een donderdagavond. Dan is het koopavond in de hoofdstad. Ik ben vooral op zoek naar singles als ik langs de winkel van het Leger Des Heils kom op de Tuinen.
Ik weet niet eens meer waarom ik naar binnen ben gegaan. Wellicht in de hoop dat die ook een doosje platen zouden hebben staan? Het is echter een kledingmagazijn. Tweedehands kleding is op dat moment nog een soort van taboe voor mij. Mijn ouders hebben me altijd 'in het nieuw' gestoken en het is pas sinds een paar maanden dat deze 'kostenpost' voor mij is. Het heeft geen gat in de portemonnee geslagen buiten het zwarte bomberjack dat ik van mijn eerste verdiende geld koop. En ook die was slechts vijftig gulden. Bij lange na niet een échte Alpha van een paar honderd gulden! Ik loop rond in het winkeltje als ik opeens de jas zie. Het is een zwarte lange leren jas. Ik schat dat het van de jaren zestig moet zijn. Het leer is redelijk soepel in vergelijking tot een aantal 'harnassen' die ik later heb gehad. Ik ben op slag verliefd, maar kan de jas om ene of andere reden niet meteen meenemen. Ik ga de volgende dag dus nog eens terug. Dan koop ik ook nog drie singles. The Incrowd en The Cream komen volgens mij van 't Keldertje', maar de sticker op de Moody Blues verraadt dat die afkomstig is van 'De Melomaan'. De maandag erna zijn de meeste 'verzamelwinkels' gesloten en dan stap ik binnen bij 'Sound & Vision'. Dat is een cd-winkel met nog een voorraadje vinyl en voor alles geldt dat het vooral de zaak is voor alternatieve popmuziek. Ik tref dit bakje met Friese singles. Ik herinner me ook nog singles van Kobus Gaat Naar Appelscha in de bak, maar in september 1993 valt mijn keuze op tweemaal Reboelje en eentje van, een dan nog vrij onbekende, Piter Wilkesn. Zal ik eerst de platen aan jullie voorstellen?
1518 I'll Be Free-The Incrowd (NL, Polydor, 1966)
1519 Isn't Life Strange-The Moody Blues (UK, Threshold, 1972)
1520 Crossroads-The Cream (Duitsland, Polydor, 1969)
1521 De Swarte Ridder-Reboelje (NL, Marista, 1991)
1522 De Spaansche Mich-Reboelje (NL, Marista, 1991)
1523 Henkie Cola-Piter Wilkens (NL, Terp, 1991)
'I'll Be Free' heb ik al sinds 1992 op een elpee staan, maar vind het wel aardig om het ook op single te hebben. Dat is geen slechte keuze geweest want ik ben de plaat sindsdien nooit weer tegengekomen en zeker niet voor de prijs van drie-gulden-vijftig. The Moody Blues heb ik uiteraard ook op elpee, maar daarvan wil ik proberen de singles-collectie compleet te krijgen. Anno 2018 ben ik daar niet heel erg druk mee. Het zijn vooral een paar 'lastige' singles uit 1964-67: De 'Go Now'-periode en de laatte platen vóór 'Nights In White Satin'. Het zijn nu vooral afwijkende persingen die ik koop. De laatste is de 'foute' Belgische fotohoes van 'Nights In White Satin' welke de groep van 'Go Now' laat zien. The Cream is uiteraard de live-versie van de 'Wheels On Fire'-dubbelaar.
Ik ben in september 1993 ruim een anderhalf jaar in de ban van Reboelje. De Friese groep neemt in 1991 een concept-album op met Herman Hesse's 'Der Steppenwolf' als uitgangspunt. Ik heb in 2000 een poging ondernomen om de Nederlandse vertaling van dat boek te lezen, maar ik vind het zware kost. Toch herken ik duidelijk invloeden in de liedjes van Reboelje van de betreffende plaat: 'Magysk Teater: Allinnich Foar Gekken' (Magisch Theater: Alleen Voor Dwazen). Een kameraad heeft de cd overgezet op cassette omdat ik in de zomer van 1992 nog geen cd-speler heb. De cd zal ik later nog eens kopen en vandaag zijn het vier nummers op vinyl middels twee singles. 'De Swarte Ridder' heeft een dubbele a-kant en het is met name de b-kant, 'Sielesiik', dat nog iets van een cult-hit wordt. Henk Westbroek is 'fan' en draait het verscheidene keren in zijn shows. 'De Spaansche Mich' heeft 'Trije' als b-kant en dat laatste is één van de 'feestnummers' van de band. Het heeft een punky instrumentaal 'refrein' dat zich prima leent voor pogoën. Ondanks het feit dat ik het in oktober 1992 nog rustig aan moet doen van de dokter tijdens 'rockuitvoeringen', sta ik met mijn pas geheelde enkel alweer te 'beuken' op 'Trije'. Ik neem me dan al voor om volgend jaar verstandig te worden en dat voornemen blijf ik tot de dag van vandaag koesteren...
Ik hoor in 1992 voor het eerst van Piter WIlkens. Hij is dan nog een pure hobby-muzikant die in de weekeinden met zijn gitaar langs de kroegen gaat. 'Henkie Cola' is de voorloper van de 'Bob' met als 'hook' dat 'je wel kan zeggen dat hij een cola-tik heeft'. Ik koop de single vanwege de keerzijde. 'Dûnsje Fanke Dûnsje' (Dans Meisje Dans) heb ik bij de kennismaking in 1992 voor het eerst gehoord en ik ben meteen onder de indruk van zijn kunnen. Als hij een paar jaar later professioneel wordt en 'doorbreekt' in Friesland hoor ik mijn moeder dikwijls zeggen dat Piter niet kan zingen. Ik denk dat dit in 1993 zijn kracht was. Hij rommelt een beetje aan als een latere Bruce Springsteen en Bob Dylan en dat maakt het wel rock & roll voor mij. Als hij uiteindelijk zijn hele reputatie ten grabbel gooit om alleen nog maar in de gratie te komen bij Omrop Fryslân, dan heb ik het helemaal gehad met WIlkens. Ik heb de single sinds 1996 niet meer aangeraakt buiten dat ik het zojuist op de stoel heb gelegen met de andere vijf singles. Het leren jas-verhaal volgt in het weekend en volgende week de laatste zeven singles van deze maand in 1993.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten