Ik besluit deze morgen toch eerst even telefonisch contact te leggen met de baas wat de bedoeling is. Ik was maandag vergeten op het rooster te kijken van deze week en een collega vertelde me gisteren over de telefoon dat ik de hele week in Meppel sta ingevuld. Ja. Het zou wel de bedoeling zijn geweest, maar... nu ik toch bel? Er is weinig post voor de betreffende wijk en bovendien zit nog iemand zonder werk aan tafel. Of ik bezwaar heb? Nee hoor! Zo heb ik een bonus-vrije dag gehad. Niet dat ik veel heb uitgehaald vandaag, maar dat is wat anders. Ik ben daarentegen veel op het internet geweest en eindelijk Alberto eens een bericht gestuurd. Geen paniek! Hij is het 'vergeten' en zal volgende week de twee Cannonball-singles op de bus doen. In een Facebook-groep met nieuwe soul-releases worden de laatste tien exemplaren van een 12"-single aangeprezen die in een eenmalige oplage van 300 is vervaardigd. Het klinkt zó leuk en is dermate goedkoop dat ik eentje heb besteld. Een speciale mix van bijna acht minuten! Ook wil ik gaan afrekenen bij Mark en dus liggen er 'Singles round-up'-afleveringen in het verschiet. Vandaag echter eerst één van de plaatjes dat synoniem is komen te staan met de afgelopen vakantie in Sleen: 'If I Had My Way' van Walter Jackson (1978).
Of speelt het al vóór de vakantie? Op de eerste maandag van de vakantie maak ik het wandelingetje naar Havelte en beluister voor de eerste keer de meest recente 'Vakantiemix'. Intussen zoek ik kandidaten voor de Week Spot en met name die voor in de vakantieweek. Toch zou ik Walter Jackson tekort aan doen door hem te presenteren zoals ik vrijdag heb gedaan met The Unifics. Ik ken de naam Walter Jackson vooral dankzij 'It's An Uphill Climb To The Bottom', een echte klassieke soul-plaat uit Chicago. Dat hij in de jaren zeventig nog altijd actief is, heb ik wel geweten maar heeft lange tijd mijn interesse niet gehad. Voor wat dat betreft zijn de verwachte singles van deze maand ook weer een kleine revolutie: Bijna de helft is na 1985 gemaakt. Ik weet het heus wel: Ze zijn niet in een bepaald jaar gestopt met goede muziek te maken, maar in de soul ben ik lange tijd huiverig voor muziek van na 1976. Dat is ruimschoots veranderd en zo kan ik jullie vandaag voorstellen aan deze kersverse Week Spot uit 1978.
Walter Jackson wordt op 19 maart 1938 geboren in Pensacola in de staat Florida. Als kind loopt hij polio op hetgeen erin resulteert dat hij de rest van zijn leven met een wandelstok moet lopen. Over zijn tienertijd en schoolperiode wordt niet gesproken, behalve dat hij is opgegroeid in Detroit. De geschiedenis vervolgt in 1959 als Jackson zijn plaatdebuut maakt met The Velvetones. Deze groep bestaat uit Ronald Head, Neil Magby, Bobby Jones en ene Marion. De single 'Who Took My Love/Stars Of Wonder' verschijnt in 1959 op het Deb-label en is geen verkoopsucces. Jackson poogt daarna een solo-carrière welke hem eerst op de podia van de nachtclubs in Detroit brengt en op een zeker ogenblik bij Motown voor een auditie. Daar ziet men echter geen brook in Jackson en hij kan terug naar de nachtclub. Het duurt tot 1962 eer Jackson wordt aangesproken door iemand uit het publiek. Het blijkt niemand minder dan Carl Davis te zijn, A&R-manager bij Columbia Records. Jackson verhuist naar Chicago op aanraden van Davis en deze zal tot aan zijn dood aan zijn zijde blijven staan.
Het begin bij het grote Columbia-label is echter moeizaam. Jackson neemt een aantal nummers op die pas het levenslicht zien als Jackson is overleden en de cd de norm is. Er verschijnen een paar singles op Columbia zélf, maar daar zijn ze te druk met het promoten van popmuziek om zich in te zetten voor soul-zanger Jackson. Dan krijgt Davis de mogelijkheid om Okeh te bestieren, het oude blues-label wordt nieuw leven ingeblazen. De expertise van Carl Davis en de andere medewerkers van Okeh weten de platen wel naar de juiste plekken te krijgen. Zij kent de ingang bij de invloedrijke radiostations op het gebied van de rhythm & blues. Dat is terug te zien in het lijstje hits van Walter Jackson in de jaren zestig. Jawel, hij heeft zelfs een flink lijstje, maar geen van de singles maken veel indruk op de 'Pop', maar doen het veel beter op de 'R&B'. Carl Davis doet boodschappen bij Curtis Mayfield voor de liedjes van Walter Jackson alsook Major Lance. 'That's What Mama Say' is in februari 1964 zijn debuut op Okeh, maar met 'It's All Over' uit oktober 1964 is het op bescheiden wijze 'raak' voor Jackson. Het nummer schopt het tot een 67e plek op de Billboard. Het is in de jaren zestig zijn grootste Billboard-hit, maar nogmaals... Jackson moet het van de R&B hebben waar hij steeds buiten de top tien piekt maar wel duidelijk aanwezig is.
Even zoeken in het archief: Op 6 februari 2015 heb ik Carl Davis geëerd in de 'Beeldenroute'. De man heeft zijn stempel gedrukt op de Chicago-soul in de jaren zestig en Jackson is één van de mensen die hij voortdurend meeneemt op zijn reis door de muziekscène. In 1968 heeft Davis Okeh verlaten en eindigt ook de periode voor Walter Jackson bij het label. Okeh levert drie albums af van Walter Jackson: 'It's All Over: Welcome Home' in 1965, 'Speak Her Name' in 1966 en een 'greatest hits' nadat Jackson het label heeft verlaten. De albums worden geproduceerd door Davis en Ted Cooper en ook de laatste zal Jackson blijven vergezellen in de studio. In 1969 debuteert Jackson op het Cotillion-label met een Chip Taylor-compositie welke in 1966 in onze omgeving een hit is geweest voor The Troggs: 'Anyway That You Want Me'. Het levert echter niet het succes op dat Jackson heeft gehad bij Okeh ondanks de bemoeienis van Ted Cooper. 'Bless You' is in 1970 de tweede en laatste single voor Cotillion. Er volgt een eenling voor U.S.A. (1971), eentje voor Wand (1972) en dan vervoegt Jackson zich weer bij Davis op het Brunswick-label. In 1976 start de laatste zijn platenmaatschappij Chi-Sound en maakt Jackson een redelijk succesvolle comeback. In 1976 scoort hij met 'Feelings', een soulvolle cover van de pop-hit van Morris Albert. Ook zijn uitvoering van Peter Frampton's 'Baby I Love Your Way' wordt nog een redelijk succes en daarna droogt het succes op. In februari 1978 verschijnt de Week Spot en... kijk zelf maar naar het label. Riley Hampton, Sonny Sanders en de maestro zelve. 'If I Had My Way' is de 'state-of-the-art' van de Chicago-soul van 1978 en blijft overeind staan tussen het disco-geweld. Hoewel? De platenkopers laten de single links liggen waardoor het sinds een paar jaar een cult-hit is geworden in de 'rare groove'.
Na een single op 20th Century in 1979 keert Jackson voor een aantal terug naar Columbia en doet een paar singles voor Kelli-Arts. Hij heeft juist een nieuwe single uitgebracht als hij op 20 juni 1983 overlijdt aan de gevolgen van een hersenbloeding. Hij is dan pas 45 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten