Vrijdagavond vind ik een briefje in de brievenbus dat de postbode is langs geweest met een pakketje. Ik ga meteen naar de website van PostNL om de bezorging te veranderen. Het kaartje vertelt me dat hij het morgenmiddag nóg eens gaat proberen. Omdat ik dan aan het werk ben, geef ik de voorkeur aan dat ik het na drie uur kan ophalen op het postkantoor in Havelte. De show van vrijdagavond heeft erin gehakt en ik word later wakker dan gepland. Als ik wil vertrekken, zie ik dat de klep van de brievenbus een stukje open staat. Opnieuw een kaartje van de bezorger: Het pakket kan per direct worden opgehaald. Dat doe ik dus op de heenweg en dat is achteraf gezien verstandig. Ik ben pas laat terug van het bezorgen en dan is het postagentschap in Havelte reeds gesloten. Het zijn de elf singles van Mark. De twee van Discogs verwacht ik dinsdag of woensdag en het duo uit Italië moest ook bijna arriveren. Ik ga ze uitsmeren over drie afleveringen van de 'Singles round-up'. Vandaag de eerste vijf.
* The Baby Dolls- Please Don't Rush Me (US, Gamble, 1967)
Hoewel in de komende drie 'Singles round-up'-afleveringen nogal wat 'nieuwe' dingen zitten, begin ik meteen in de 'oertijd'. De tijd dat ik warm loop voor iedere meidengroep is inmiddels lang gepasseerd, maar deze van The Baby Dolls vind ik dan weer erg interessant. Het Gamble-label grossiert vooral in heren in de jaren zestig. Denk maar aan The Intruders en een stel anderen die een decennium later platen op Philadelphia International Records zullen uitbrengen. Wie, hoe of wat The Baby Dolls zijn? Geen idee, maar daar ga ik binnenkort eens verder in duiken. Natuurlijk is het 'smooth' zoals het soul uit Philadelphia betaamd. Toch heeft 'Please Don't Rush Me' een beetje een crossover-gevoel en dat maakt dit plaatje nét even anders dan een handvol andere meidengroepen uit deze periode. Deze 'past' in de huidige soul-koffers.
* Charles Bradley- The World (US, Dunham, 2007)
Als het bericht van het overlijden van Aretha Franklin binnenstroomt, blijkt mijn halve Facebook-lijst zomaar opeens 'fan' te zijn van Aretha Franklin. Hetzelfde is in mindere mate aan de hand als Charles Bradley ons verlaat. Dat laatste heeft ermee te maken dat ik nogal wat 'grote' soul-dj's in mijn lijst heb staan. Charles Bradley is nimmer 'mainstream' geworden, maar is in de soul-wereld zelf een 'grootheid'. De muziek is het bewijs? 'The World (Is Going Up In Flames)' is in 2007 de eerste single van Bradley voor het Dunham-label, onderdeel van Daptone. Samen met onder andere Sharon Jones vertegenwoordigt Bradley een nieuwe lichting in de soul en een missie van Daptone. Dat ergert zich nogal aan de stand van de R&B in de jaren negentig en wil weer échte soul terug brengen op de muziekmarkt. Charles is een krachtige zanger die uitermate geschikt is voor het overbrengen van een boodschap als op deze single. Dit is soul dat 'leeft' als het leven zelf. Een potentiële Week Spot en dus verwacht ik binnenkort meer te vertellen over Bradley. De single heeft drie label-varianten: Zwart (eerste persing), rood (tweede persing) en groen (derde persing). Ik heb de tweede persing. De eerste persing is 'holy grail'.
* Shirley Brown- I Ain't Gonna Tell (US, Abet, 1971)
Ik heb 'Woman To Woman' na jaren aanwezigheid in de Blauwe Bak terug naar de jaren zeventig gestuurd en de volgende dag tref ik deze single bij Mark. Ik ben van plan om binnenkort een paar 'specials' te doen in 'Do The 45' en eentje daarvan zou 'telefoongesprekken' kunnen worden. Dan zal ik 'Woman To Woman' even moeten opduiken en ook 'Man To Woman' van Lonnie Youngblood in het spel brengen. Deze single van Shirley Brown is echter andere koek. Het is aan de funky kant maar leuk genoeg voor de huidige 'set'. Misschien dat ik 'Woman To Woman' binnenkort toch wel weer terug zet, want deze single van Shirley Brown heeft hernieuwde interesse opgewekt.
* Barbara Carr- Not A Word (US, Bar-Carr, 1989)
Deze kan in een 'special' van overspelige lieden en daar begin ik ook al een collectie van te krijgen. Ook Barbara ontmoet een getrouwde man in een hotel om de nacht door te brengen. Jaren vóór Secondlove. Een tijd dat je nog een voor een het hotel moet binnenstappen en moet inchecken onder een valse naam. Dan is het maar te hopen dat je niet je lieftallige tegenkomt, zoals bij Don Covay. Terwijl hij de sleutels inlevert bij de receptioniste, boekt zijn vrouw een kamer voor haar en haar geliefde. Bij Barbara Carr is de kust nog veilig maar drukt ze haar 'vriendje' op het hart dat hij nóóit een woord zal reppen over hun ontmoetingen. Barbara Carr heeft uit lieverlee maar haar eigen platenlabel opgezet om toch nog platen te kunnen maken. 'Not A Word' is één van de handvol singles op het Bar-Carr-label. Dat klinkt helemaal 1989. Vooral die irritante keyboard-toontjes in het refrein hadden ze mogen weg laten, maar verder is dit een onweerstaanbare ballade over een liefde die niet 'mag'.
* Al Green- I Tried To Tell Myself (Barbados, London, 1976)
Hebben we Al Green niet pas geleden als Week Spot gehad? Té vroeg! Als ik nog eens een 'Jantje-van-Leiden' wil hebben met de Week Spot, dan is dit een goede kandidaat. Het bewijs dat je nog steeds pareltjes kan ontdekken bij 'mainstream' artiesten. Al Green's 'L-O-V-E' staat al een paar jaar op mijn verlanglijstje maar wist niet van het bestaan af van dit 'I Tried To Tell Myself'. Als ik al van de titel af wist, dan wist ik nog niet hóe leuk het werkelijk is. 'I Tried To Tell Myself' schreeuwt het uit om Week Spot te worden! Het is een fraaie bonus dat het de persing uit Barbados is. Dat is nog een 'collectie-in-de-collectie'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten