Eretitel: 'Gloria'

Vandaag dan toch maar een dubbel bericht. Ik heb gisteren een drukke dag in de post gehad en heb kwalijk tijd om te rusten voordat ik 'Do The 45' ga doen en dat breekt me op na de show. Dan is zelfs het schrijven van een 'Eretitel' teveel gevraagd. Nu heb ik voldoende energie voor twee berichten, zeker ook omdat ik niet weet waar het tweede bericht me naartoe gaat sturen. Ik wil namelijk weer eens in het archief kijken en zien waar ik op 9 september over heb geschreven in de loop der jaren. Nu eerst de 'Eretitel' die op de plank is blijven liggen. Dat is driemaal 'Gloria' waarvan twee titels iets met elkaar van doen hebben.

3. Them (1964)
We beginnen eerst met de Ierse brombeer en zijn gevolg. 'Gloria' is in 1965 een wereldwijde hit voor Them met Van Morrison, hoewel hijzelf altijd moeite heeft gehad met het vertolken van de live-favoriet. Dat geldt in zekere mate voor de meeste platen van Them. De band is vooral op het podium een sensatie en dat laat zich moeilijk vertalen in de studio. Them heeft voor mij een 'magische' klank in de vroege jaren negentig. Zo'n band waarvan je leest dat het nogal invloedrijk is geweest op verscheidene muzikanten, maar waarbij het gevoel bekruipt dat je nog geen tiende hebt gehoord als je alleen 'Gloria' kent. De collectie van De Koopermolen brengt me in 1992 het eerste exemplaar: Een heruitgave uit de jaren zeventig met 'Here Comes The Night' als b-kant. Die single is eens gesneuveld onder mijn maat 48-schoenen, natuurlijk geheel per ongeluk! In 2000 vind ik tenslotte het origineel met fotohoes. Daarvan hoor ik liever de b-kant, 'Baby Please Don't Go', maar Them mag desondanks niet ontbreken in een 'Eretitel' over 'Gloria'. Het zij met een derde plaats als resultaat.

2. The Electric Prunes (1968)
Ik vermoed dat deze 'Eretitel' als 'Listen Carefully' samenvalt met het overlijden van David Axelrod. Ik besteed nogal wat aandacht aan de man in mijn shows (en ik geloof dat-ie ook een 'Dodenrit' heeft gehad). 'Mass In F Minor' is het geesteskind van Axelrod en 'Gloria' geldt als één van de beste nummers van dat album. Tot zover het een plaat is die je op een onbewaakt moment op zet want het heeft vooral een novelty-waarde: Een katholieke mis aangekleed met psychedelische gitaren en een overdaad aan synthesizers. Ik zet The Prunes met Axelrod's typische arrangementen op nummer twee in deze 'Eretitel'.

1. Patti Smith (1975)
Ik ben op meerdere momenten in mijn leven even de weg kwijt, maar de zomer van 2005 is wel een typisch voorbeeld. Ik loop dan uren en dagen te twijfelen over een onverantwoorde stap en duik dan van het ene op het andere moment in het gat. Met alle gevolgen van dien. Zo heb ik weken ervoor gelezen dat Patti Smith gaat optreden tijdens de Lokerse Feesten. Ik heb geen overnachting gepland, maar ik ben gauw tevreden. Ik ga maar weer ervan uit dat ik bij iemand op de bank ga eindigen. Ik heb de vrijdagavond besloten hem goed te raken zodat dit plan van de baan is. Heeft het gewerkt? Nee. Als ik thuiskom uit de kroeg en nauwelijks kan slapen, stap ik op de trein naar Lokeren. Waarom móet ik Patti Smith zien? Ik ken haar enkel van 'Because The Night' en 'Dancing Barefoot' en ben sinds een paar jaar verslingerd geraakt aan 'Horses'. Ik val met de neus in de boter want Smith viert het veertigjarig jubileum van dat album. Ze voert het album integraal uit en sluit af met 'Because The Night'. ,,Jesus died for somebody's sins but not mine", zie ik haar nog zingen. Meteen bekruipt me een kippenvel. Dat ik dit mag meemaken! Het is de eerste zin in 'Gloria (In Excelsis Deo)' van 'Horses'. In het refrein zingt ze 'Gloria' als van Them en ik begrijp later dat Smith anno 1975 nog nimmer van Them en 'Gloria' heeft gehoord. Het is een suggestie van één van haar bandleden om het Them-nummer te verwerken in 'Gloria'. De herinnering blijft, om met Ben Cramer te spreken. Het maakt voor mij de ultieme 'Gloria'.