De singles van Reboelje en Piter Wilkens heb ik kort voor mijn 'avontuur' gekocht. In Amsterdam is het een en al 'muziek' voor mij, hoewel ik niet op 'Racism Beat It' terecht zal komen. De zanger die in de buurt van Waterlooplein liedjes van Nat 'King' Cole vertolkt, is me het beste bij gebleven. De man heeft een dijk van een stem en geeft de liederen zelfs een eigen kleur. Het valt goed in de smaak bij de zakenlieden die voorbij lopen en achteloos vijf gulden of meer in zijn koffer gooien. Het geld is al uitgegeven voordat het op het pluche van de gitaarkoffer valt. Zo tref ik in York een operazanger die dezelfde successen boekt, maar ook hopeloos aan de dope is. Als ik thuis kom na het kleine weekje Amsterdam is er allereerst geluk en verdriet. 'Dit nooit weer doen', is niet genoeg en daarbij hoort 'straf'. Maar ja? Hoe straf je een jongeman van achttien jaar? Een maand huisarrest? Dat gaat niet lukken in verband met de 'cursus' en de sollicitatieplicht die mee komt vanuit de bijstandsuitkering. Een maand niet voor de krant schrijven, is ook geen optie. Uiteindelijk wordt besloten dat ik een paar weekeinden niet 'voor mijn lol' de stad in mag. Ik mag niet op zaterdagmiddag met de rockmuzikanten op het terras zitten. Niet dat ik akkoord ga met dit. Het eerste weekend gaat nog wel, maar het tweede weekend móet ik wel even naar de vlooienmarkt en zit, tegen alle regels in, op zaterdagmiddag op de Kleine Kerkstraat bier te hijsen met vrienden. Meer 'straf' kan ik me niet herinneren. Wel komt mijn begeleidster van de sociale dienst nog ruim een jaar langs, maar dat dient op het laatst alleen maar voor mijn ouders. Zelf haak ik al in een vroeg stadium af van de gesprekken. Ik tref haar immers nog vaak genoeg voor de noodzakelijke gesprekken. Ik ben met alles in mijn leven 'een beetje later' en begin rond deze tijd pas écht te puberen. Daar kan mijn begeleidster, hoe lief ze ook is, weinig aan veranderen.
Ik heb een week 'cursus' gemist, maar kan probleemloos terug de 'schoolbanken' in. Ik heb het onderdeel 'horeca' gemist en daarin heb ik sowieso geen ambities. 'Grafische vormgeving' wordt nog wel een thema en daar heb ik wel oren naar. Volgende maand meer daarover. Volgende maand koop ik overigens veertig singles. Ik heb dan in principe vijf woensdagen maar omdat de 31e op woensdag valt, ga ik het in vier afleveringen van tien singles doen. Dat maakt het wel lastig voor de foto, maar ook dan is het maar afwachten of ik alle singles kan vinden. Vandaag luistert eentje niet naar het commando om tevoorschijn te komen. Laat me meteen verder gaan met de laatste singles van september 1993.
1524 God & Everybody-The Amp (NL, Futuremusic, 1993)
1525 Be My Baby-Carmine Appice (NL, WEA, 1982)
Dit zijn twee 'oudere' singles die ik in september 1993 alsnog een plekje in de kaartenbak gun. The Amp heb ik sinds maart in mijn bezit. Erg bizar! Ik heb juist een cd-speler gekocht voor onder andere mijn recensie-werk. Veel bands maken dan al snel een cd in plaats van een demo-cassette en vinyl is helemaal van de aardbodem verdwenen. Dat uitgerekend The Amp met een vinylsingle komt, is niet echt verbazend. De Fries/Groningse gitaarrockband is altijd al een tikkeltje 'dwars' geweest en hoeft niet zo nodig op de hitparade te komen. Een single is begin 1993 iets uit een grijs verleden. Het bevat een 'heavy side' en een 'happy side'. Het is de laatste dat het aanvankelijk doet voor mij. Ik draai 'Queen Obscene Revisited' geregeld bij de ziekenomroep. De 'heavy side' valt overigens reuze mee en is ook nog prettig melodieus. Carmen Appice komt uit de partij die ik in juni heb gekocht. Niet alle singles uit deze partij komen automatisch in de kaartenbak en dat geldt in eerste instantie ook voor Carmine Appice. De plaat wekt pas interesse als ik heb begrepen dat Appice drummer is van Vanilla Fudge. Het staat dan ook op het kaartje van deze band. Appice staat in de singles-bak gewoon onder de 'A'.
1526 Only Lies-Greenfield & Cook (NL, Polydor, 1971)
1527 A Matter Of Facts-Dizzy Man's Band (NL, Injection, 1972)
1528 Summer Of '71-Bolland & Bolland (NL, Negram, 1972)
1529 Gimme Dat Ding-The Pipkins (NL, Stateside, 1970)
1530 Somebody To Love-Queen (NL, EMI, 1976)
The Pipkins wil niet tevoorschijn komen en dat verbaast me niet. Het zijn vooral de letters P-Q-R waar ik nog altijd veel van 'mis'. Ik heb op het laatst in Nijeveen nog eens een partij van de 'L' gevonden en hiervan waren de hoesjes half vergaan. Ik vrees dat het met de 'P-Q-R' hetzelfde aan de hand kan zijn. Mocht ik ze ooit nog tegenkomen? The Pipkins was sowieso in een rampzalige staat en zat verpakt in het hoesje van 'Smokey Joe's' van Tina & The Mustangs. Zoals de foto laat zien, heb ik alleen Dizzy Man's Band en The Amp met fotohoes.
Volgende maand ga ik flink boodschappen doen bij een handelaar in Leeuwarden. Dat levert enkele singles op die nog steeds in de Blauwe Bak en directe omgeving staan. Ik wil op zichzelf de eigen foto's wel in stand houden en dus mag ik volgende week knutselen om tien singles op de foto te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten