Week Spot: Vicki Collins

De naam 'HHV' is meerdere malen voorbij gekomen in de afgelopen jaren. Misschien dat ik de firma niet altijd bij naam heb genoemd, want het is niet altijd positief. Bij de aanschaf van 'I Want To' van Little Jewel wil het me een poot uitdraaien met de verzendkosten en blijkt zelfs een exemplaar met porto uit Amerika goedkoper te zijn! HHV heeft ook behoorlijke 'attitude' die me aanvankelijk tegen de borst stuit. In 2012 koop ik probleemloos 'If This Ain't Love' van Nicole Willis & The Soul Investigators van het bedrijf uit Berlijn, maar daarna doet het lastig met hoge verzendkosten. 'Too Much Love Making' van Gloria Scott en 'Wayward Dream' van Annette Poindexter kan ik dan weer 'geschikt' krijgen na een ellenlange correspondentie. Het probleem met HHV is namelijk dat het allerhande flyers en rommel in de pakketjes stopt waardoor het nét in een duurdere categorie valt. Maar het heeft nóg iets om dat te omzeilen: Het maakt niet uit of je er 1 of 100 koopt, de verzendkosten blijven een tientje. Als ik in september ontdek dat het ook veel tweedehands heeft, besluit ik mijn mandje te vullen. De nummer 2 uit de Blauwe Bak Top 100 is één van die singles en is deze week de Week Spot: 'Guessing Again' van Vicki Collins.

HHV lijkt een Amazon-in-het-klein te zijn. Het specialiseert zich in (merk-)kleding, cd's en vinyl. Deze van Vicki Collins en ook Gloria Scott blijken afkomstig te zijn van een platenwinkel in Oostenrijk. De platen worden allemaal, zowel nieuw als tweedehands, voorzien van geluidsclips. De prijzen variëren. Ik zie erg matige platen voor teveel geld, maar ook een paar absolute koopjes. 'What's It Gonna Be' van Dusty Springfield is geen Mint, maar nog steeds goed te draaien zonder erg hoorbare krassen. Het fotohoesje maakt de plaat alleen al het tientje waard en met inbegrip van de plaat spreek ik van een koopje. Vicki Collins is nóg goedkoper. Onbekend voor mij, maar de eerste tonen van 'Guessing Again' spreken me meteen aan. Ik plaats de bestelling en ongeveer een week later, op 1 oktober, komen de singles binnen in Nijeveen.

'The day after'. De avond ervoor vieren we de vijfde verjaardag van Wolfman Radio. Voordat ik verder ga daarmee, zoals beloofd in het vorige bericht: Een overzicht van een jaar Wolfman Radio voor mij. Dat begint eind januari met een fiks probleem. Mijn laptop begeeft het na bijna vijf jaar trouwe dienst. Ik koop eerst binnen een halve dag een computer van iemand uit Nijeveen, maar die gaat binnenkort echt het oud ijzer in (of iemand moet hem komen halen, er zit een erg goede video- en geluidskaart in). Intussen leen ik een oude laptop van een vriendin hoewel dit 'gedonder' met de computer een paar radioshows 'plat' legt. Een paar weken later koop ik de huidige machine en dan kunnen we weer. Zoals gewoonlijk is het een komen en gaan van presentatoren bij Wolfman Radio. Eén tijdstip dat beschikbaar komt is op dinsdagavond van zeven tot negen. Omdat ik niet vaak hoef te werken op dinsdag neem ik dit 'slot' aan voor 'the time being'. Ik heb in de weken ervoor al een paar maal een vrijdagavond-show gedaan, 'Laid(back) Night Show', en hier heb ik ontdekt dat ik het aardig vind om muzikale 'reizen' te maken. 'Tuesday Night Music Club' is een naam die ik eens in 2013 heb gebruikt voor een eenmalige show. Het wordt nu de show van zeven tot negen en al gauw groeit er een enorme liefde vanuit de show. Drie weken later laat ik weten dat ik de show niet meer ga opgeven en dat daarmee de dinsdagavond is gevuld. In augustus doe ik een 'one-off' dat ook al een tijdje op mijn wenslijst staat: 'Girls-A-Go-Go'. Een show met 'girl groups' en vrouwelijke solisten uit de jaren zestig. Ook doe ik dan eindelijk het 'kerstverhaal' waarmee ik al jaren speel ('The Rise And Fall Of A Tree' van afgelopen donderdag). In de komende weken komt daar tijdelijk 'Afternoon Delight' bij op de vrijdagmiddag, omdat ik de komende drie vrijdagen 'vrij' ben. Nieuwjaarsdag doe ik hem niet, maar de volgende twee vrijdagen wél.

Dan ga ik snel weer terug naar de dertigste september. De verjaardagsfeestjes van Wolfman Radio zijn inmiddels 'berucht'. Wolfman heeft de regie en geeft ons 'opdrachten'. Het blijkt al binnen tien minuten dat hij niet eens de moeite heeft genomen om onze muzikale suggesties te bekijken, want hij gaat er weer zijn eigen draai aan geven. Een paar maanden ervoor hebben we weer een nieuwe collega gekregen in de vorm van StevenP. Een erg sympathieke kerel met een studio waar we allemaal jaloers op zijn. Steven heeft jarenlang zelf systemen gebouwd en heeft dus het beste van het beste in zijn studio staan. Interviews via telefoon of Skype in de uitzending is op dit moment alleen voorbehouden aan Wolfman. Steven kan het allemaal en heeft bovenal een zeer prettige radiostem en is erg gedreven in zijn presentatie. Over zijn 'achtergrond' bestaan aanvankelijk twijfels. Hij heeft een licht accent dat de meeste weg zetten als Australisch. In werkelijkheid komt Steven uit Zuid-Afrika, maar woont reeds jaren in Engeland. Ik heb het 'gemist', maar het blijkt tijdens de verjaardag dat Steven al een tijdje wordt achtervolgt door de 'running gag' over Australië. Het komt vanavond tot een kookpunt en Steven schreeuwt 'Strewth' totdat zijn eigen stem eronder gaat lijden. Skype is voor mij enkel mogelijk met koptelefoon en presentatie-microfoon en het 'Strewth' begint me al snel te vervelen. Steven pakt namelijk een hoogte dat pijn doet aan mijn oren. Als ik de hoofdtelefoon even af zet om koffie te halen, merk ik de eerste 'schade'. Het piept in mijn oren. Ik zet het volume wat lager, maar de 'Strewth' blijft binnenkomen als een mokerslag.

De volgende dag zit mijn rechteroor 'dicht'. Ik probeer wat met een stukje keukenrol, maar dat helpt niets. De wattenstaafjes zijn op en die moet ik dus eerst kopen. Dat geeft even zo goed niks. De volgende morgen ga ik post bezorgen in Oosterboer. Aan de ene kant nog moe van het korte nachtje na het 'wilde' feestje op Wolfman Radio, aan de andere kant dat 'dichte' oor: Het is net alsof ik maar half leef. Als ik 's middags thuis kom is het pakketje van HHV net bezorgd. Ik beluister de platen 'half', want het kleine beetje muziek dat mijn rechteroor binnen sijpelt, is minimaal. Toch klinken alle platen erg fijn in dit 'mono'. Met name Vicki Collins brengt heel wat kippenvel teweeg en zal dat tot op de dag van heden blijven doen. De 'schade' van het oor blijft een maand. Ik probeer het met keukenrol en wattenstaafjes en sta op het punt om olie toe te dienen als ik middels een internet-pagina leer dat oorsmeer wel degelijk een functie heeft. ,,Oorsmeer kun je maar beter niet verwijderen", luidt de boodschap, maar het baart me wel zorgen. Het overkomt me een paar keer dat ik wakker word met het linkeroor op het kussen, het rechteroor 'dicht' en dat de wekkerradio al twee uren staat te blaten. Even afkloppen, maar ik heb al zes weken geen last meer gehad ven een 'dicht' oor.

En zo is het al een heus bericht. Zover was ik niet gekomen met de informatievoorziening omtrent Vicki Collins. Ofwel: Er is geen informatie omtrent Vicki Collins. Ze maakt deze single in 1965 voor het obscure Soulville-label. Op de keerzijde staat 'I'm Better' dat prima past in het Northern Soul-plaatje, maar het is 'Guessing Again' dat pure magie is voor mij. Een perfecte plaat bestaat niet, het is iets persoonlijks. Er zijn blijkbaar een aantal noten die het 'goed' doen in mijn hersenen en een combinatie daarvan bezorgt me kippenvel. Dat is iedere keer het geval als ik 'Guessing Again' van Vicki Collins haar rondjes laat draven en de herinnering naar 'the day after' draagt daarin bij.