Van een verhuizing is nog lang geen sprake en dus zal ik geduldig moeten zijn met de verhuispremie. Toch zou een deel daarvan goed terecht komen. Tijdens het weekend van The Big One begint, naar ik denk, mijn microfoon op te spelen. Ik heb hem pas sinds een paar maanden en achteraf gezien is die vorige nog best okay geweest, hoewel ik niet meer terug wil naar dat geluid. Ik koop de dinsdag na het weekend dezelfde microfoon opnieuw, maar dan... blijkt het niet het euvel van de microfoon te zijn, maar van de mixer. De microfooningang om precies te zijn. Het heeft mij aardig met rust gelaten totdat ik vanavond met 'The Rise And Fall Of A Tree' begon. Erg jammer, maar verder was het een knalshow! Nu nog snel even publiceren en dan het bedje opzoeken. Morgenmiddag vertrek ik naar Friesland en ben zaterdagavond weer op tijd voor 'The Vinyl Countdown' en de voortzetting van de Top 100. Hierbij wens ik alle lezers van Soul-xotica een gezegende kerst toe!
30. Question-Bobby Powell (US, Whit 731, 1967)
Ik trap deze aftelling af met een 'collectable funk dancer' zoals het wordt omschreven. 'Collectable' is standaard bij de beschrijving van funk-platen van Buydiscorecords, maar in werkelijkheid schijnt Bobby Powell een schare volgelingen te hebben die de verzameling compleet wil hebben. Deze 'Questions' is echter goed verkrijgbaar. Powell neemt in 1971 een tweede versie op van het nummer, maar hier hebben we te maken met het origineel. Ja, het is behoorlijk funky als je het afzet tegen de Northern Soul, maar zelf kies ik toch liever voor de oorsprong van de plaat: Southern soul. Heeft niets met de Northern te maken, in dat geval wordt namelijk het noorden van Engeland bedoeld waar de Northern Soul zijn oorsprong vindt als dansrage. Dus ja... funky? 'Lekkere muziek' zou ik willen zeggen en ik plaats daarmee deze relatieve 'nieuwkomer' op 30 in de lijst.
29. The Joke's On Me-The Corvells (US, Cub K9122, 1963)
Om verder te gaan op de Northern Soul, het heeft duidelijke overeenkomsten met de Popcorn-rage uit België. Toch is één ding opvallend: Northern-dj's gaan de pitch-control gebruiken om platen sneller te laten draaien, terwijl de Belgen het tempo juist naar beneden halen. Bij een plaat als 'That's When You Got Soul' van Barbara & Brenda levert dat een conflict-situatie op. Op 45 toeren en met de pitch op nul is het té langzaam voor de Northern en te snel voor de Popcorn. 'The Joke's On Me' van The Corvells mag in de Popcorn op het normale toerental worden gedraaid en de Northern-dj's gaan langzaam overstag voor het plaatje. Waarom ook niet? Als 'Long After Tonight Is All Over' van Jimmy Radcliffe en 'Any Day Now' van Chuck Jackson in beide categorieën passen, dan geldt dat ook voor The Corvells. Voor mij is het hoorbare pijn, de 'soul', die de plaat tot een belevenis maakt.
28. This Is The Thanks I Get-Barbara Lynn (US, Atlantic 45-2450, 1967)
Ik heb aanvankelijk een kater als deze single arriveert, maar heb het inmiddels een plek gegeven. Feit is dat het merendeel van de 'gebruikte' exemplaren van deze Barbara Lynn-single last hebben van 'distortion' in de dynamische stukken en bij mijn exemplaar valt het dan nog enigszins mee. Ik had voor dertig dollar (exclusief verzendkosten) wel een betere kunnen krijgen, maar dat is me te gortig. Barbara Lynn is een zangeres welke bij het grote publiek vooral bekend is vanwege een paar opnames uit de vroege jaren zestig. Deze 'This Is The Thanks I Get' staat op een b-kant en raakt volledig ondergesneeuwd totdat de Engelse Northern-fans het nummer 'ontdekken' en het tot een 'hit' weten te maken. Worden ze mooier dan dit gemaakt? Bijna niet, maar deze Top 100 bewijst dat er nog 27 platen boven deze gaan.
27. I Can't Stop-The Notations (US, Twinight 141, 1970)
Een plaat die ik het afgelopen jaar tweemaal heb gekocht. Het eerste exemplaar klinkt tot het tweede refrein best goed, maar dan komt een vreemd soort gekraak over de plaat welke bij vlagen het geluid bijna wegneemt. Een paar weken later zie ik hem opnieuw in een veiling en besluit een gokje te wagen. Ja, nu heb ik wel een goed exemplaar te pakken. In de zomer is het vooral 'I'm Still Here' die tot enorme hoogten stijgt bij mij, maar bij de samenstelling van deze Top 100 gaat mijn voorkeur opeens weer uit naar de kant waarvoor ik het heb gekocht.
26. Stop Wait A Minute Girl-The Valdons (US, Secret Stash SSR-1003, 2013)
We hebben tot dusver al twee platen gehad van Marlena Shaw waarvan een derde in de Top 20 staat en datzelfde geldt voor The Valdons. Dit is de eerste officiële single voor The Valdons, een groepje dat aanvankelijk actief is in de vroege jaren zeventig. De zanger bewaart de mastertapes van de demo's op zolder en doordat er lucht bij is gekomen, zijn deze banden niet te gebruiken voor een cd-compilatie. Secret Stash zet de groep vervolgens in de studio met haar huisband en zo worden de oude demo's opnieuw ingespeeld. 'Stop Wait A Minute Girl' is daarvan in 2013 het eerste resultaat. We weten niet hoe de demo klinkt, maar omdat 'Just How Much Can One Man Stand' met de oorspronkelijke demo-versie op de flip verschijnt, kunnen we gerust vaststellen dat het een natuurgetrouwe kopie is. In dat geval had de jaren zeventig-versie van The Valdons nu een topper kunnen zijn in de Northern- en crossover-kringen, maar wellicht dat het met deze single gaat gebeuren?
25. The Times We Had Together-Sam Bowie & The Blue Feelings (US, Wingate WG002, 1965)
Het 'geluid' van de vakantie, de legendarische dagen in Sleen welke ik beslist ga opzoeken in de volgende week. Dit is in eerste instantie het geluid van de melancholie op de 'laatste' avond, zondagavond, maar dan besluit ik de volgende dag een nacht extra te blijven. Vrij in het begin van de lange fietstocht op maandag komt het opnieuw voorbij op de mp3-speler en dan vestigt het een plekje in mijn geheugen waar ik graag aan terug denk. Zoals gezegd ga ik dat volgende week doen. Dinsdag heb ik met de Week Spot geschreven over mijn Golden World-verzameling en daar past deze Wingate ook bij, genoemd naar oprichter Ed Wingate. Het label heeft ook exact dezelfde typografie als Golden World en in geval van styreen is het erg broos. Dat geeft de plaat tegelijk ook zijn charme en deze klinkt beter dan degene in de podcast.
24. Stay Close To Me-Five Stairsteps & Cubie (US, Curtom CR 1933, 1969)
Het is een dag dat menigeen zich zal hebben omgedraaid in bed. Een troosteloze zondagmiddag, maar ik heb ambitieuze plannen. Er is een platenbeurs in De Singel in Zwolle en daar wil ik op de fiets naartoe. Het regent en het is grijs, maar desondanks maak ik een feestje ervan. Als ik op de bescheiden platenbeurs rondloop, twijfel ik nog even of het de moeite van de inspanning waard is geweest. Totdat ik dit puntgave exemplaar van 'Stay Close To Me' in handen hou, voor een héle leuke prijs. Dan weet ik dat het de fietstocht waard is geweest en vier het nog maar met de lange weg terug.
23. What Is Soul-Ben E. King (UK, Atlantic 584069, 1966)
Van dezelfde platenbeurs, maar het zegt me in eerste instantie weinig. Ja, okay, ik ken het nummer van Rob Hoeke en zijn mannen en weet dankzij 'I Can't Break The News To Myself' dat Ben E. King meer is dan alleen 'Stand By Me' en zijn werk met The Drifters, maar dit...? 'What Is Soul' van Ben E. King groeit binnen de kortste keren uit tot een favoriet. Ik heb de plaat spotgoedkoop gekregen, het is immers de eerste Engelse persing en daar zijn specifieke verzamelaars voor! Toch peins ik er niet over om de plaat weg te doen. Sterker nog... het zou zomaar eens de Week Spot kunnen worden in het nieuwe jaar.
22. You And I-Black Ivory (US, Today T-1508, 1972)
Deze plaat laat mooi zien hoe mijn muzieksmaak in een verschuiving zit. Ik kom de plaat vrij regelmatig tegen, maar tot een jaar geleden wil ik er niks van weten. Te traag. Dan komt het punt waarop ik het definitief heb gehad met nietszeggende stampers en dat ik 'soul' wil en dan is deze van Black Ivory een verplichte aanschaf. Hier druipt de soul namelijk van af. Hoewel het styreen verschrikkelijk is, moet ik ook bekennen dat ik de Today/Perception-opnames een bijzonder fijne productie vind hebben. Bijna zoiets als Twinight, maar dan anders. Een herkenbaar geluid waar ik wel meer van lust!
21. What's It Gonna Be-Dusty Springfield (Duitsland, Philips 326 830 BF, 1967)
En dit is ook een zeer aangename verrassing. De plaat wordt door het Duitse HHV namelijk helemaal niet zo hoog ingeschat en is alleen al vanwege de bijzondere fotohoes een 'koopje'. Ik geloof dat ik immuun ben geworden voor bijgeluiden, want ik hoor ze niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten