Raddraaien: Miguel Rios

Het blijft een eigenaardig fenomeen, dit 'Raddraaien'. Hoe een stel 'haar-criminelen' uit de regio Zwolle mij keer op keer doen knielen om door mijn bakjes singles heen te bladeren. Soms komt daar een plaatje uit waar ik naar uit kijk om over te mogen schrijven, andere keren overvalt me een gevoel van schaamte. Moet ik publiekelijk opbiechten dat ik deze plaat in de bakken heb staan? En ook niet zelden is er gewoon niks over een artiest of groep te vertellen. Vanavond heb ik een beste kluif. De dienstdoende kapper resideert op nummer 127 en dat betekent dat ik de twaalfde jaren zeventig-bak bijna helemaal moet doorspitten. Als ik dan uitkom bij deze single hoop ik héél even dat er lekker niks over is te vinden, maar dan...? Dan ga ik lezen en verandert de stemming. Net zoals een paar jaar geleden bij Ken Bee ontdek ik het een en het ander dat ik nog niet wist en ik ga de bewuste single bijna goed vinden. Ik heb hem zojuist toch nog maar eens gedraaid en, nee, dat is niet voor herhaling vatbaar, maar dat komt ook deels door de 'distortion'. Ik ken maar weinig vinyl-singles met 'distortion' en dit is er een van. De Raddraaier van vanavond is Miguel Rios met zijn wereldhit 'A Song Of Joy' (1970).

De bewering van John Lennon dat The Beatles 'populairder zouden zijn dan Christus', is volledig uit zijn verband getrokken. Wie de moeite neemt om het volledige interview te lezen, zal dat begrijpen. Waren The Beatles godslasteraars? Allerminst! Dankzij hun lopen de kerken weer vol omstreeks 1970. Even daarvoor is het kwartet uit Liverpool met Donovan naar de Maharishi geweest in India. Hoewel daarover flink wordt gefoeterd in christelijke kringen, ontstaat er wel een markt voor het geloof in de popmuziek. Edwin Hawkins Singers doet goede zaken met 'Oh Happy Day' en dat inspireert meerdere 'populaire' gospel-groepen. De Nederlandse Top 40 van 1970 en 1971 is bomvol tegenstellingen. Enerzijds de muziek van de duivel, aan de andere kant de muziek van Vader Abraham en daar tussenin de muziek welke opgedragen is aan Jezus Christus. Want ook al gaat DC Lewis alleen naar de kerk voor de muziek, hij gáát er wel naartoe en is daarmee ook verantwoordelijk voor de populaire reli-pop. Mieke Telkamp terroriseert de hitparade met haar uitvoering van het Amerikaanse kerklied 'Amazing Grace': 'Waarheen Waarvoor'. Les Humphries Singers pikt eveneens een graantje mee met 'To My Father's House'. Zou Judee Sill ooit een hit hebben gehad in Nederland zonder toedoen van Lewis en Telkamp? Hoewel 'A Song Of Joy' niet heel direct een christelijke boodschap meedraagt, is het wel een nummer dat prima in het idioom past van voorgenoemde artiesten. Ik denk dat ik hem ooit op een rommelmarkt heb gekocht in gezelschap van Telkamp en Lewis...

'A Song Of Joy' kenmerkt zich door het gebruik van de laatste passage uit de negende symfonie van Beethoven. Want ook de interesse voor populair-klassiek ontstaat min of meer tegelijk met de reli-boom van omstreeks 1970. Waldo De Los Rios voert de hitparade aan met de veertigste symphonie van Mozart en hij voert ook de regie op 'A Song Of Joy'. De glamrock neemt in 1972 de positie in op de Nederlandse Top 40 en verdrijft daarmee de gospel en klassieke uitvoeringen naar de achtergrond. Wie in het Hitdossier kijkt naar de hitnoteringen van Miguel Rios vindt er slechts eentje: 'A Song Of Joy'. Toch is het niet bepaald een eendagsvlieg!

Miguel Rios wordt op 7 juni 1944 geboren in La Cartuja, een buurt in het Spaanse Granada. Als vijftienjarige verlaat hij school waar hij niet veel van heeft gebakken. Hij gaat werken in een bar. Zijn liefde voor rock'n'roll brengt hem naar een talentenjacht van een radiostation en samen met een paar vrienden valt hij in de prijzen met hun uitvoering van 'You Are My Destiny' van Paul Anka. In 1961 trekt Rios naar Madrid waar hij zijn eerste vier studio-opnames maakt. Hij wordt al snel bekend als 'Mike Rios, The King Of Twist'. Mike Rios is regelmatig te bewonderen op de Spaanse televisie. In 1964 besluit hij zijn geboortenaam weer te gaan gebruiken, maar daar heeft zijn begeleidingsgroep geen trek in en zo gaat Miguel Rios solistisch verder. Hij maakt rond dezelfde tijd zijn debuut op het witte doek middels de film 'Dos Chicas Locas, Locas'. Rond 1967 neemt hij een serie singles op waarbij Rios duidelijk op zoek is naar een nieuwe identiteit. Als in 1970 de symfonische rock op zijn hoogtepunt is, zeker in het Mediterraanse gebied, komt Rios met 'A Song Of Joy', oorspronkelijk 'Himno De La Alegria' genaamd. Rios begint het lied vrij folky, maar het orkest van Waldo De Los Rios blijft aan zwellen tot de dramatische finale. In mei 1970 begint de plaat aan een zegetocht door de wereld. Twee maanden later zijn alleen in Amerika en Canada al een miljoen exemplaren verkocht van de single. Hij krijgt hiervoor een gouden plaat. In Engeland schopt de single het tot een zestiende plek in augustus 1970. In Nederland doet het nummer vier. In het jaaroverzicht van de Top 40-hits van 1970 vinden we de plaat op 40 en heeft het evenveel punten als 'Let It Be' van The Beatles. In Amerika is nummer 14 de hoogste plek op de Billboard. Er worden wereldwijd meer dan drie miljoen exemplaren verkocht van de plaat.

In 1972 is het even abrupt afgelopen met de loopbaan van Rios als hij wordt gearresteerd wegens bezit van hasj. Het levert hem een gevangenistraf op. In 1982 viert hij zijn twintigjarige jubileum als professioneel muzikant en doet dit middels een live-album: 'Rock And Rios'. Hoewel menig live-plaat ná een tournee verschijnt, brengt de platenmaatschappij het album uit op de dag dat Rios zijn concertreeks doet. De plaat staat bekend als een monument in de Spaanse popmuziek. Het publiek dat aanwezig is bij zijn concerten moeten nog geboren worden als Rios de koning van de Spaanse twist is. Het album is een keerpunt in de Spaanse popmuziek. Spanje kent nog maar zeven jaar democratie in 1982 en 'Rock And Rios' rekent daarmee af. Voor veel Spanjaarden is 'Rock And Rios' en Miguel Rios zélf net zo jaren tachtig als die zenuwslopende kleurenkubus. 'Rock And Rios' zal de aanloop zijn tot 'La Gran Movida', een populaire jongerencultuur in Spanje in de jaren tachtig. Zijn laatste album dateert uit 2010 en draagt de titel 'Bye Bye Rios' en het heeft er alle schijn van dat Miguel van zijn pensioen geniet.