Blauwe Bak Top 100: 80-71

Ik heb de eerste vijftig uit de Blauwe Bak Top 100 vanmiddag gedraaid en samen met 'The Vinyl Countdown' heeft dat dus zes uren radio opgeleverd voor mij. Het is dus voor het eerst dat ik de platen in de volgorde hoor en ik moet zeggen: Ik ben onder de indruk. Er zit niet een 'mindere' tussen, ik heb het kaf van het koren weten te scheiden en bij de nummer 55 roep ik al dat 'ik de nummer 1 voel aankomen'. Volgende week volgt de top vijftig, opnieuw gedurende vier uren. Intussen blijf ik hier de berichten over de Top 100 publiceren, maar erg 'geheim' hoeft het na volgende week niet meer te zijn. Met de Blauwe Bak Top 100 van 2016 komt het ook weer goed: Morgen en maandag lopen een aantal veilingen af bij mijn Duitse maat en hoop daar een paar pareltjes uit te kunnen slepen. Nu dan eerst het derde deel van de Blauwe Bak Top 100 'op papier'. Vandaag tel ik af van 80 naar 71.

80. You Lost And I Won-The Ideals (US, Satellite 2007, 1965)
Het tweede weekend van het nieuwe jaar is het meteen al raak. Ik doe mee in een aantal veilingen van mijn maat uit Chicago en dat betekent onder andere de eerste vangst gospelplaten. Het is zondagavond en ik wacht op twee veilingen die nog moeten eindigen. Plots vat ik het idee op om even te kijken bij de platen waarop nog niet geboden is. Eentje is een complete verrassing en deze komen we pas in de laatste aflevering tegen. Deze van The Ideals is ook verbazingwekkend. The Ideals is het beste bekend van de cult-hit 'The Go-Go-Gorilla' uit 1962. Ieder exemplaar van die single klinkt alsof er een trekker overheen is gereden, maar dat deert de dj's niet. Die single eindigt voortdurend rond de dertig dollar en daar heb je dan heel veel gekraak en een 'novelty'-plaatje. Deze 'You Lost And I Won' is daarentegen erg ondergewaardeerd en muzikaal veel interessanter dan 'Gorilla'. Voor acht dollar mag ik hem meenemen en het trekt het gemiddelde van de verzendkosten flink omlaag.

79. Life Is What You Make It-Tapestry (US, Capitol 4067, 1975)
Ik moest eigenlijk nog eens een standbeeld oprichten voor Tom Moulton, een dj uit Philadelphia waarvoor ik een oneindige bewondering heb. Ik ken hem aanvankelijk alleen van de 'Philly Soul Re-Grooves'. Nog steeds neemt Moulton disco- en soul-klassiekers op een aangename manier onder handen. Het oorspronkelijke ritme blijft intact, de nummers worden daarentegen flink opgerekt. Een gemiddelde Moulton-mix is rond de tien minuten, maar vaak ook meer. Moulton is een veteraan want al in 1975 mag hij deze 'hagelnieuwe' single van Tapestry mixen. Hij laat duidelijk zijn stempel achter. Dit is 'creatieve disco' uit 1975, gemaakt met handen en hoofd. Verguisd in de Northern Soul, maar daar trek ik me al jaren niets meer van aan. Een verdiende 79e plek voor deze van Tapestry.

78. Don't Let Him Hurt You-Les Chansonettes (UK, Shrine SRG 105, 1966, re: 2003)
De Week Spot waarover al zo weinig is te vertellen, maar desondanks verwijs ik jullie hiervoor naar het bericht van afgelopen dinsdag.

77. It's Not The End-Rocky Gil & The Bishops (Duitsland, Sundae Soul 016, 1968, re: 2015)
Hoe het met deze plaat is verlopen? Het wordt in begin van dit jaar aangekondigd als de Northern-sensatie van het jaar. Als leidraad wordt een eerdere heruitgave gebruikt welke stijf uitverkocht is en tweedehands al flinke prijzen moet opbrengen op Discogs. Ik kom hem, een jaar later, nog vrij regelmatig tegen en bovendien heb ik niet het idee dat de plaat een grote deuk in de Engelse dansvloeren heeft geslagen. Het is evenwel de eerste plaat uit 2015 die ik dit jaar koop. Voor (blanke?) Texas-soul ligt het over het algemeen niet eenvoudig in de Northern-beweging, de zeldzaamheid van de enige elpee van Gil en zijn Bishops geeft de plaat meerwaarde. Toch blijven dj's zoeken naar die onmogelijke plaat en zorgt een heruitgave zelden voor een opleving.

76. Look What You've Done To Me-Contributors Of Soul (US, New Miss HA-123, 1970)
Natuurlijk! 'Double siders' mogen dubbel meedoen in de Top 100. Alleen moeten veel kanten al bij de eerste schifting het loodje leggen. In sommige gevallen doet dat pijn. Ik kan beide kanten zó goed waarderen dat ik ze bijna samen op een positie zou zetten. En daar voorziet het (niet-bestaande) reglement niet in en dus moet ik dan eentje weglaten. Er zijn ook gevallen zoals deze Contributors Of Soul met een 'upbeat'-kant en een midtempo crossover-ding. Dat is eenvoudiger onder te brengen in de Top 100. Van deze Contributors Of Soul-single staan beide kanten genoteerd. Hoewel 'Look What You've Done' aanvankelijk punten scoort, heb ik deze het afgelopen iets té vaak gehoord. De eigenlijke a-kant wint het dus in die strijd. Die komen we volgend weekend tegen in de aftelling.

75. Which One Am I-The Perfections (US, Twinight TWI-126, 1969, re: 2007)
Als het goed gaat met de veilingen van morgen en maandag (ik verwacht wel een paar te verliezen...), kan ik binnenkort weer wat Twinight-titels toevoegen aan de groeiende verzameling. 2015 is niet alleen het jaar van de gospel geweest, maar ook van Twinight. Het begint met The Kaldirons (vorig jaar in de top tien met 'To Love Someone') en in december ontdek ik dat Numero Music Group meerdere Twinight-singles heeft uitgebracht. The Perfections is de volgende uit die box, later komen we tweemaal Annette Poindexter tegen. In januari win ik de eerste 'originele' Twinight van The Notations en dan gaat het vlot. Ik wil nu proberen de collectie compleet te krijgen, hoewel ik verwacht dat hier ook 'onmogelijke' platen tussen zullen zitten. Niet alleen vanwege het idee, maar vooral om het geluid. Twinight-producties, vaak onder leiding van Syl Johnson, hebben een heel specifiek geluid dat ik graag mag horen. Deze van The Perfections schijnt in 1969 te zijn uitgegeven, maar het gekke wil... er is niks over een origineel te vinden. Ik vermoed dat deze in het stadium van de acetaat is blijven hangen. Muzikaal is dit pure magie!

74. People Get It Together-Eddie Floyd (NL, Stax STA 0051, 1969)
In februari reis ik naar Weesp voor de 'return' met Peter. Ik heb helaas weinig in de aanbieding, maar ik mag bij hem een rugzak vol uitzoeken. Eddie Floyd is van de Stax-artiesten altijd al mijn favoriet geweest, maar 'Why Is The Wine Sweeter' overtuigt me niet echt. Dat verandert als ik deze kant opzet. Man! Wat een feestje! En een nummer dat nog wel een zetje verdient in de soul-wereld, dus ik heb een missie.

73. Let's Change The Subject-Satisfaction Unlimited (UK, Sonic Wax SW-018, 1972, re: 2011)
Ik heb nog steeds niet het 'origineel' opgezocht op Youtube en heb daar ook weinig reden voor. De plaat is geremixt, maar is qua lengte precies goed genoeg voor een fijne crossover-single. Ik zou me echter kunnen voorstellen dat de albumversie een fractie langer is, maar dat is voor mij overbodig. Ik hou het bij deze héérlijke single waarop ik een tijdje heb moeten wachten voordat ik hem goedkoop kon krijgen.

72. Just How Much Can One Man Stand-The Valdons (UK, Secret Stash SSR-1006, 2014)
Vier uren is royaal voor een top vijftig en ik benut de tijd met lange introducties en kan dan nog steeds wel een 'grapje' uithalen. Het ontstaat als ik deze nummer 72 draai: De 2013-uitvoering van 'Just How Much Can One Man Stand' (uitgebracht in 2014). Op de keerzijde staat de originele demo-versie uit 1972 en die heb ik vanmiddag eveneens gedraaid. Het enige dat ik mis, is het orgelriedeltje na het refrein en er zit nog een afwijkend slagje in het intro. Maar nog steeds gaan de handen op elkaar voor de uitstekende uitvoering van The Valdons uit 2014. De andere single van The Valdons staat met beide kanten genoteerd in de Top 50. The Valdons en Marlena Shaw zijn de enige die met drie nummers in de Blauwe Bak Top 100 zijn gekomen.

71. Goin' Goin' Gone-The Broadways (US, MGM K 13486, 1966)
Het begint voor mij eind 2014 met 'You Just Don't Know', een single die vrij lastig is te vinden. Deze 'Goin' Goin' Gone' is een stuk coulanter en over het algemeen vrij redelijk geprijsd. Dit is een voorbeeld waarvan de keerzijde is afgevallen omdat ik niet kon beslissen welke kant het hoogste moest. Geen positie voor 'Are You Tellin' Me Goodbye', de reden van aanschaf. Hoewel het beide midtempo-drama's zijn met een lekker aangedikt orkestraal arrangement, heeft 'Goin' net even iets meer schwung waardoor het dus op 71 mag staan. Toch heeft het wel pijn gedaan om dat besluit te nemen...