Heb ik net een paar uren ervoor geschreven dat ik zó tevreden ben over de Top 100 van dit jaar... Vanochtend heb ik de nummers 100 tot en met 61 terug gezet in de koffers (de Blauwe Bak Top 100 stond sinds het begin in een mandje naast de platenspeler) en opeens een luid 'oh nee!'. Ik zie een plaatje staan dat ik helemaal ben 'vergeten'. Het is niet de eerste selectie ingegaan en ik heb nooit weer opnieuw de koffers bekeken, maar ben uit gegaan van deze eerste selectie. Het gebeurt vaker dat een plaat 'mist' in de Top 100, maar dit keer is het onvergeeflijk. Dit is een plaatje dat wel degelijk heeft 'gespeeld' voor mij in 2015 en móet dus in de Top 100 voorkomen. Welnu, de nummer 50 is sinds twee jaar gereserveerd voor een 'novelty'. Een plaat die eigenlijk niets heeft te zoeken in een soul-top-zoveel, maar dat toch een favoriet is geworden. Ik heb besloten de 'verloren' plaat op 50 te zetten en er een 'dubbele' 50 van te maken. De eigenlijke nummer 50 is namelijk een hele vreemde eend in de bijt en die wil ik wel in de lijst houden, maar de nieuwe toevoeging is de werkelijke nummer 50. Afijn, dat merken jullie het komende weekend wel. Verder kan ik melden dat ik zeven van de acht veilingen heb gewonnen en mogen jullie allemaal een stukje taart pakken, want dit gaat het 2100e bericht worden. Vandaag kijk ik naar drie elpees die ik precies kwart eeuw geleden heb gekocht.
In de vorige aflevering van zowel 'Het zilveren goud op 33 toeren' als 'Het zilveren goud' zijn we naar Heerenveen geweest. Elpees heb ik nooit echt verzameld omdat het ondingen zijn om mee te nemen op de fiets. Het aantal Moody Blues-elpees bij Sunshine Records in Heerenveen is aantrekkelijk, maar hier geldt hetzelfde. De bus of trein is té duur en dat geld investeer ik liever in vinyl. Dan stellen mijn ouders voor om een zaterdagmiddag naar Heerenveen te gaan. Een gedeelte 'eigen' geld mee en een tientje van mijn ouders, want de Goedheiligman gaat me natuurlijk eveneens trakteren op knisperend vinyl. Dat doet die oude baas dan al een tijdje. Ik koop twee stokoude Moody Blues-elpees. 'To Our Children's Children's Children' (1969) reken ik als mijn eigen aankoop, 'In Search Of The Lost Chord' (1968) gaat een paar weken tussen de badhanddoeken in de kast op de ouderlijke slaapkamer. Het moet Sinterklaas hebben verbaasd. Zelfs naar huidige maatstaven is tien gulden voor een gruwelijk mishandelde Moody Blues-elpees een behoorlijk pak geld. Het is de uitvoering met de enkele hoes, de klaphoes koop ik jaren later eens. De platen komen uit de collectie van een bibliotheek en de hoezen zijn ontsierd met gekleurd plakband en lelijke stickers. De plaat zélf is blijkbaar veel en vaak uitgeleend aan mensen met wisselende platenspelers en naalden. Een 'racebaan' is het, maar goed... ik ben vijftien en weet niet beter. Internet bestaat nog niet en ik weet niet anders dat een elpee uit 1968 zo hoort te zijn.
In december 1990 zijn zus en zwager pas 2,5 jaar getrouwd en hebben vijf maanden geleden een dochter gekregen. Moeder is gezond verklaard door de medici, niet wetende dat ze twee maanden later weer op de stoep zal staan met dezelfde klachten. Het leek er even op alsof moeder geopereerd moest worden en dat had plaats gevonden in eind augustus. Ik zou dan gedurende een tijdje gaan 'logeren' bij mijn zus. Dat ging niet door en ik had er zó naar 'uitgekeken'. Natuurlijk weet ik wel wat ik schrijf en natuurlijk begreep ik in augustus 1990 mijn dubbele gevoel ook wel, maar kon het moeilijk uiten. We moesten blij zijn dat moeder geholpen kon worden met bestralingen en, dus ook, dat ik gewoon thuis in Jutrijp kon blijven. Ik geloof dat het uitstapje rond de kerst van 1990 een kleine 'compensatie' is. Zus en zwager hebben boodschapjes in Leeuwarden en ik mag met hun mee. Twee maanden eerder ben ik met de trein naar Leeuwarden geweest en heb bij De Melomaan twee elpees gezien die ik graag wil hebben. Twee tientjes mee in de portemonnee en ik spreek met zus af dat we elkaar weer ontmoeten in het restaurant van de V&D op een bepaald tijdstip. Als ik daar kom, heb ik een teleurstellende mededeling. De Melomaan gaat niet eerder dan open dan 's middags en dus 'moeten we nog maar even blijven'. Bij de genoemde, niet meer bestaande, platenzaak heb ik mijn verlanglijstje al gemaakt en dus gaat het snel: Twee elpees.
Twee maanden later, toekomstmuziek, bivakkeer ik alsnog bij mijn zus. Het is daar waar de beide elpees gaan 'groeien' voor mij. De tijd van de Golfoorlog, mondelinge examens en gast-aan-tafel zijn bij een jong gezin met een baby. Terwijl zus en zwager aan de televisie zijn gekluisterd, zit ik boven met mijn hoofdtelefoon op en luister naar deze twee platen. Praktisch niet bewegen, want mijn nichtje ligt in de kamer ernaast.
De spanningen lopen al sinds 1971 op binnen The Moody Blues. Niet dat de mannen slaande ruzie krijgen, maar wel de drang om iets uit buiten de groep te doen. Dat is merkbaar op 'Seventh Sojourn' (1972) dat eigenlijk een verzameling solo-projecten is. In 1973-74 toert The Moody Blues opnieuw door de wereld en tijdens een concert in Kopenhagen hakken ze de knoop door: De groep gaat niet uiteen, maar iedereen wil even vakantie hebben. Fluitist Ray Thomas is de eerste die met een solo-plaat komt. Toetsenist Mike Pinder volgt op de voet met een pseudo-gospel-album. Drummer en huisdichter Graeme Edge formeert een band met onder andere Adrian Gurvitz van The Gun en Baker-Gurvitz Army. Justin Hayward en John Lodge hebben een ambitieus plan: Ze willen samen een album maken, 'Blue Jays', en tegelijk een productiemaatschappij en speciale platenwinkels, net zoals Threshold een paar jaar ervoor. De plaat is een commerciële flop en de rest komt niet van de grond. In 1977 maken Justin en John elk een solo-plaat en in 1978 komt The Moody Blues weer samen voor de elpee 'Octave'. Toch is 'Blue Jays' een typische Moody Blues-plaat. Vooral het melodieuze van eerdere platen komt prachtig tot uitdrukking op de plaat. De liedjes zijn verpakt in ambitieuze arrangementen. Er worden aanvankelijk geen singles van het album getrokken. De eerste single is 'Blue Guitar', een track welke Hayward en Lodge met de mannen van 10CC heeft opgenomen. 'Me, My Friend' verschijnt pas in 1976, maar dan is het project al niet erg winstgevend bevonden. Let wel: Het zijn verkopen waarvan menig artiest droomt, maar de mannen zijn de 'millionsellers' van The Moodies gewend.
Terwijl ik op mijn tijdelijke slaapkamer in IJlst 'Days Of Future Passed' via de oorschelpen op mij in laat werken, vliegt elders in de wereld een piloot boven Irak. Hij bestuurt een bommenwerper en terwijl hij zijn lading laat vallen, draait hij keihard 'Days Of Future Passed' in zijn cockpit. Dit verhaal komt naar boven als The Moody Blues in de zomer van 1991 hun album 'Keys Of The Kingdom' presenteren aan pers en publiek. 'Days Of Future Passed' is nog altijd een mijlpaal, een werk waar ik ademloos naar kan luisteren, hoe vaak ik het ook heb gehoord. De 'Blue Jays'-elpee was 9,95 gulden, even duur als 'In Search Of The Lost Chord', en dag en nacht verschil in kwaliteit. Ik betaal 6,95 voor deze 'Days Of Future Passed'. Het is een heruitgave van, schat ik, omstreeks 1978. De hoes bevat het hele schilderij zonder de witte lijst van de originele elpee. Muzikaal is het een reproductie van het origineel. Dat zeg ik erbij omdat ik later nog eens een jaren tachtig-heruitgave heb gekocht met een afwijkende stereo-mix. Natuurlijk heb ik intussen ook al eens de originele 1967-persing gekocht. The Moody Blues is een van de weinige 'verzamelingen' waar ik niet maal om 'dubbele' platen. Van 'In Search' heb ik later de Engelse persing gekocht en ik meen dat ik 'Blue Jays' eveneens dubbel heb. Alsof de pret niet op kan, heb ik de meeste albums rond 2000 gekocht op cd.
Morgen ga ik de nieuwe 'Week Spot' aan jullie voorstellen, een plaatje dat tussen nummer 60 en 41 in de Blauwe Bak Top 100 staat. Woensdag ga ik kijken naar de gekochte singles in december 1990, maar zal dan eerst wel de lijst moeten aanpassen. Eigenlijk zou 'Het zilveren goud' hier moeten eindigen, maar ik zet het nog minstens een jaar door!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten