Ik begrijp nu wel waarom ik zo nu en dan op zondag 'snipper' van Soul-xotica. Zeker na vandaag. Niet dat ik heel actief ben geweest, maar ik heb twee radioshows gedaan, gedoucht en vanavond iets meer succes gehad met eten koken. Gisteren vergat ik dat ik drie kwartier ervoor pasta op het vuur had gezet, dus dat kon de vuilnisbak in. Vandaag de aftelling van 90 naar 81. Ik zeg het nog maar eens: De tijd van de podcasts is al lang voorbij. Indien jullie de muziek willen horen bij de Top 100 moeten jullie naar 'Do The 45' luisteren de komende twee zaterdagen. Zaterdag draai ik de nummers 100 tot en met 51 en de week erna de Top 50. Ook als jullie niet tot derde kerstdag kunnen wachten voor de top tien. Veiligheidsgordels vast en daar gaan we.
90. I've Gone Too Far-The Salem Travelers (US, Checker CK 1243, 1971)
'Children Of The Spirit' is gisteren al even ter sprake gekomen. Ik ben actief in de veiling van die single maar moet keer op keer mijn bod verhogen. Intussen snuffel ik even verder rond en kom deze 'I've Gone Too Far' tegen voor een 'nu kopen'-prijs van tien pond. Een snelle beluistering leert dat dit nummer stukken beter is dan 'Children Of The Spirit'. Ik ben nog steeds hoogste bieder op die laatste maar verwacht overboden te worden in de laatste seconden. Dat gebeurt niet en dus 'win' ik twee Salem Travelers-platen binnen tien minuten. 'I've Gone Too Far' is daarvan de favoriet gebleken. Ik leer dankzij deze plaat ook dat Chess het Checker-label in de jaren zeventig gebruikt om gospel uit te brengen. 'Checker Sermons & Spirituals' staat op het label dat in de begin jaren zestig nog onderdak biedt aan bijvoorbeeld Etta James.
89. How Do You Save A Dying Love-Shades Of Blue (US, Impact #1026, 1967)
Het label van deze plaat ademt muziekhistorie uit Detroit. 'How Do You Save A Dying Love' wordt overigens geschreven door Edwin Starr, dan nog een Ric Tic-artiest voordat Motown de toko overneemt. Waar bij Golden World het label meteen wordt opgeheven, zet Motown Ric Tic nog even voort en mag Starr later ook voor Motown platen opnemen. Shades Of Blue krijgt die eer niet. Wel maakt de groep een elpee voor Impact en een handvol interessante singles. Dat wil zeggen: Er zitten genadeloze Detroit-stampers bij die het goed doen in de Northern Soul, maar dit is weer een 'ballad-with-a-beat'-werk dat in 2015 'wint' in mijn verzameling. Het is de duurste single die ik in oktober uit de bakken van Hebbekrats haal en die vijf euro is dan ook de exacte waarde van dit ondergewaardeerde plaatje. Ik ben er erg gelukkig mee!
88. He's My Light-Lucille Harley (US, Vee Jay 64-4108, 1964)
De plaat gaat in eerste instantie mee om de verzendkosten te drukken. Het wordt geadverteerd met Lucille's versie van 'Amazing Grace', maar daar kan ik helemaal niks mee. Het nerveuze jazz-combo gooit roet in het eten. 'He's My Light' begin ik pas later te waarderen, eigenlijk nét voor de samenstelling van de Top 100. Deze is zó mooi dat als ik hem in juli had ontdekt, deze zeker in de Top 20 had gestaan. Vooralsnog is 88 het hoogst haalbare voor Lucille Harley en dat is ook niet slecht als je rekent dat de plaat bijna in de 'bubbling under' was gegaan wegens 'Amazing Grace'...
87. You're Wrong About Me-Danny Bell (US, Down To Earth 78, 1973)
Het label vermeldt 'Your Wrong About Me', maar ik hou de correcte spelling aan. Ik ben er nog steeds niet uit wat de connectie is tussen Danny Bell en The Chymes/The Chimes/The Star-Tells. Ik denk, eerlijk gezegd, dat het één van de broers is met een pseudoniem. 'You're Wrong About Me' is het geluid dat in 2015 erg populair is in mijn collectie. Dramatisch intro met ritmewisselingen en vervolgens een mid-tempo ding met een mooi refrein. De zoektocht naar dergelijke parels gaat door, ook al zijn ze zó obscuur moeilijk te vinden.
86. All Of A Sudden My Heart Sings-Jean DuShon (US, Cadet 5545, 1966)
Op de eigenlijke a-kant doet DuShon voor de eerste maal 'For Once In My Life' dat Stevie Wonder twee jaar later in tempo zal opvoeren om daar een wereldhit mee te scoren. De single wordt echter geadverteerd met 'All Of A Sudden' en ik breng het enige bod uit drie minuten voor einde van de veiling. Een snelle beluistering leert me dat het een aardig plaatje is dat ik wel voor het startbedrag van acht dollar wil hebben. Ik haal hem dus vrij eenvoudig binnen. Daarna verflauwt de interesse voor de plaat vrij snel, met als resultaat dat het niet hoger staat dan nummer 86.
85. Thanks For Saving My Life-Billy Paul (NL, Philadelphia International Records PIR 1928, 1973)
De Week Spot van deze week. Een moeilijk geval om deze toe te laten in de Blauwe Bak Top 100, de single staat immers in de reserve-bak en Billy Paul is waarschijnlijk het meest 'poppy' dat Philadelphia heeft uitgebracht. Toch krijg ik keer op keer een goed humeur van het nummer en zet het vooroordeel aan de kant. Deze 85e plek is daarvan het resultaat!
84. Hole In Your Soul part 1-A.C. Jones & The Soulettes (US, Imperial 66150, 1966)
In maart 2013 maak ik kennis met het nalatenschap van de Boddie Recording Studios in Cleveland, Ohio. Dat is middels de 'onbekende artiest/groep' en 'Selfish One/Goodbye Baby' dat een paar jaar geleden door Numero Music Group is uitgebracht. Numero heeft een jaar daarvoor een zeer fraai overzicht van Boddie weergegeven op een driedubbelelpee, een dubbel-cd en een koffer met vijftig singles. De laatste staat in 2013 bij King Kong en ik heb dikwijls gedacht om hem toch eens te kopen. Wel een hoop geld... hij wil er 250 euro voor hebben. Wie weet dat we iets van de verhuisvergoeding overhouden? 'Hole In Your Soul' zit ook in die collectie, maar het is de minst exclusieve. Het wordt eind 1965 opgenomen bij Boddie en krijgt in 1966 een nationale distributie door Imperial. Voor mij is dit plaatje extra boeiend omdat ik vermoed dat The Soulettes dezelfde is als van Blauwe Bak-favoriet 'It's Alright'. Het plaatje zélf is een boogaloo-instrumentaaltje met enkel de gezongen titel door The Soulettes. Het is een feest om het nummer op de hoofdtelefoon te horen. Aan het eind verklaart A.C. Jones dat hij geen gat meer in zijn ziel heeft en die getuigenis levert een prachtige kreet op van een Soulette. In gospel-kringen heb je een 'hole in your soul' als je niet vervuld bent met de liefde van Christus. Een fijn instrumentaal nummer met dus tóch nog een verdekte geestelijke boodschap.
83. Happy-Velvet Hammer (UK, Soozi 112, 1977, re: 2014)
Als Pharrell 'Happy' uitbrengt, hebben de Northern Soul-piepeltjes niks in de gaten. Totdat die video viraal gaat van een meisje dat Northern Soul-bewegingen maakt op 'Happy'. Plots staat de Northern Soul-beweging te juichen: WIJ hebben een hit! Dan staat opeens iemand op die meent 'Happy' van Pharrell Williams wel héél erg lijkt op 'Happy' van Velvet Hammer en dan slaat de sfeer om. Pharrell is een 'dief' en het werd eens tijd dat Velvet Hammer zou verdienen aan de plaat. Pharrell is in dat geval ook geld verschuldigd aan onze eigen Sita, want het enige dat hij heeft 'geleend' is de titel. Leg Velvet Hammer en Pharrell naast elkaar en er zit niet één overeenkomst tussen beide platen. Ik heb een tijdje een tegenzin bij Velvet Hammer totdat ik mijn oogkleppen af doe en moet bekennen dat het juist een erg goede plaat is. Ik kies uiteindelijk voor een 'bootleg', een reproductie van het origineel met 'Party Hardy' op de andere kant.
82. Life Without God-The East St. Louis Gospelettes (US, Nashboro NA 1018, 1975)
Ik kijk met mijn gospel-verzameling soms met een schuin oog naar DJ Greg Belson uit Californië. Niet voortdurend, want hij zou nooit een Lucille Harley in zijn koffers toelaten. Wel weet ik dat hij een interesse heeft voor The East St. Louis Gospelettes, maar heb hem nooit gehoord over 'Life Without God'. Het is wellicht iets teveel 'rockin' gospel' in plaats van de gospelfunk en -disco waar hij zich op richt. Toch is dit een plaatje waar het enthousiasme van afspat. De b-kant, 'It's A Jesus Affair', is in de 'bubbling under' geëindigd, maar gezien ik die gisteren ben vergeten te draaien, doe ik dat deze zaterdag alsnog.
81. Live And Learn-Ace Spectrum (US, Atlantic 45-3353, 1976)
In 2013 staat Ace Spectrum in de top tien van de Blauwe Bak Top 100 met 'Don't Send Nobody Else'. Het is niet te geloven maar waar: Dit plaatje wordt evenzeer gehaat als geliefd in de Northern Soul. Natuurlijk, als je blijft fixeren op 'exclusiviteit' en onafhankelijke labels en 'gemaakt vóór 1969', dan zul je 'Don't Send Nobody Else' uit 1974 nooit kunnen waarderen. Maar mensen... wat een prachtige plaat! Ik weet dan al dat Ace Spectrum meerdere platen heeft gemaakt, maar die zijn allemaal 'minder'. Totdat ik in oktober 'Live And Learn' koop. Nee, het is geen 'Don't Send Nobody Else', meer rechttoe-rechtaan disco, maar nog steeds met dezelfde klasse en stijl als de Northern Soul-hit. 'Live And Learn' mag dus geheel verdiend in de Top 100!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten