Singles round-up: december 3

Dit is een dag waar ik stiekem naar heb uitgekeken. Ik heb een paar jaar geleden ontzettend veel geluk gehad met een Amerikaans pakketje dat tijdens de kerstdagen onderweg was. Deze was binnen een week in Nederland. De platen van Greg hebben er tien dagen over gedaan en dat is best 'fair'. Ik heb eens bij een andere transactie voor de grap de track-and-trace bekeken van een pakketje uit Chicago. Dat ging eerst naar San Francisco en voordat het aan boord lag van een vliegtuig was het drie dagen later. Ik had vandaag als streefdatum aangehouden, want het zijn vooral deze drie singles waar ik erg naar heb uitgekeken. Die zijn vanmiddag binnengekomen, evenals de singles uit Duitsland. Dan is er ook nog een Engelse plaat die ik vorige week woensdag heb besteld en betaald en die sinds zaterdag binnen is. Opgeteld zijn dat er elf. Ik zou de 'Singles round-up' in tweeën kunnen splitsen, maar ach... volgende week heb ik het vast 'te druk' voor een dergelijke rubriek. Later vanavond eveneens het zevende deel van de Blauwe Bak Top 100, dus ik ben nog wel even zoet (terwijl ik ook nog een show voor morgen moet voorbereiden).

* Archie Bell & The Drells- Tighten Up (US, Atlantic, 1968)
Kijk, Ik kan twee dingen doen. Ik kan meteen beginnen met een hele obscure single, maar zou ik eenvoudig kunnen beginnen. Ik kies voor het laatste, alhoewel... als ik de platen in alfabetische volgorde neerzet, is dit gewoon de eerste. Ik kan me voorstellen dat 'Tighten Up' bij enkele lezers geen belletje zal doen rinkelen, maar het is herkenbaar vanaf de eerste noot. Sinds de dag van uitgave is dit een favoriet in Amerikaanse discotheken en ook ver daarbuiten. In Nederland bereikt de single zelfs nog de Tipparade! 'Tighten Up' heeft een opvallend funk-slagje dat jaren nadien zal worden gekopieerd en hergebruikt. Ik ben nooit heel erg op zoek geweest naar deze single, wetende dat als ik zou afwachten hij vanzelf eens op mijn pad zou komen. Begin dit jaar heeft het nog even 'gespeeld' voor mij toen Outta Sight 'Here I Go Again' koppelde aan 'Tighten Up', maar van de eerste heb ik mijn zinnen gezet op de Engelse persing uit de vroege jaren zeventig. Deze 'Tighten Up' is in een puike conditie en heeft een vriendelijk prijskaartje.

* The Burke Family- Under The Spell (US, Cobblestone, 1968)
Eigenlijk de b-kant van 'Look Of Love', het Bacharach- en David-nummer, van Aloha Burke & The Five Stairsteps. Toch hoor je niemand over die kant en dat is wel te begrijpen. 'Under The Spell' is op alle fronten een 'groeibriljant'. Het groeit in aanzien in de dj-scene en het nummer zélf moet ook groeien. De opbouw van het nummer kun je ook niet anders omschrijven als een groeistuip. Geen intro, gewoon 'bam!' en je komt het nummer binnen alsof ze het intro van vijf minuten hebben weggelaten. 'Take my hand/ not just one but the other one too', zingt één Burke aan een helft van de koptelefoon, aan de andere kant bulderen de overige familieleden over de 'drukke' muziek. Je komt zintuigen tekort bij de beluistering van deze plaat. Bovendien is het motief lastig te volgen. Het is midtempo op zijn snelst en kent een paar intermezzo's, maar het is alom beschreven als een 'builder' en dat is het mijns inziens niet. Wel een atmosferische drie minuten, een nummer dat mij mateloos fascineert. Overigens is dit de single die ik bij Rarenorthernsoul heb gekocht. Bij iedere keer dat die opduikt, is die duurder, maar dan 'ontdek' ik zomaar nog een 'oude' op de pagina voor een stukje minder dan de huidige. Ach, vooruit, deze was vijftien pond tegenover de tien tot twaalf die het een jaar geleden deed. Tegenwoordig gaat deze single ruim over de twintig pond.

* Renaldo Domino- Not Too Cool To Cry (US, Twinight, 1969)
Een ijzersterke 'double-sider' van 'die andere' Domino. Er wordt vaak ten onrechte verondersteld dat Renaldo zijn podiumnaam zou hebben geleend van Fats Domino, maar in werkelijkheid is het Amerikaanse suiker-merk Domino de aanleiding. Renaldo zingt namelijk even zoet als het genoemde product. Hij is op zijn best in dramatische ballades en het merendeel van het werk dat hij heeft opgenomen is dat ook. 'Not Too Cool To Cry' is daar andermaal een mooi voorbeeld van. Toch wordt deze plaat geadverteerd met de keerzijde en deze is iets meer uptempo en ook niet te versmaden: 'Nevermore'. Ik heb een gevoel dat de laatste binnenkort eens Week Spot gaat worden, dus jullie horen hier nog van!

* The Gill Singers- Don't Put Off Today For Tomorrow (US, Psalms, 1974)
De afbeelding boven dit verhaal is de plaat die ik hier ga behandelen en wie de bijbehorende video bekijkt op het kanaal van 'The Divine Chord Gospel Show' hoort 'mijn' single. Het is The Divine Chord op Youtube dat mij een paar jaar geleden doet binnenleiden in de bizarre wereld van de gospel. Op de schaarse 'verveelde' momenten is dit het kanaal waar ik graag een speellijstje van maak. Ik ontdek iedere keer nieuwe geluiden, maar val ook geregeld terug op 'oude' favorieten. Deze van The Gill Singers is daar een voorbeeld van. Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven als Greg op een zekere donderdagavond deze plaat aanbiedt voor een hele fraaie prijs. Toch kan ik het me even niet permitteren om platen te kopen en ik probeer het te vergeten. Dat wil niet! Een week later adverteert hij een lijst op Facebook en inmiddels heeft hij vijf dollar in mindering gebracht op deze. Gezien de conditie nog steeds een flinke prijs, maar de plaat is redelijk zeldzaam en volgens Greg hebben ze allemaal hetzelfde manco. Hij klinkt hier in Nijeveen boven verwachting. Vooral in het begin zit een hardnekkig 'kraakje', maar de opname zelf is stevig en kan dit bijgeluid wel aan. Het belangrijkste voor mij is dat de vocalen 'helder' zijn en de plaat niet lijdt aan 'distortion'. De gospel-koffer gaat ergens op lijken dankzij deze van The Gill Singers!

* Chuck Jackson- Any Day Now (US, Wand, 1962)
Moet ik deze plaat nog introduceren? O ja, natuurlijk... ik vergeet wel eens dat ik in Nederland woon en vooral Nederlandse lezers heb. In Engeland behoeft deze plaat geen introductie meer. Hoewel 'Any Day Now' behoorlijk midtempo is in vergelijking met menig klapper uit het Northern Soul-genre, staat deze single te boek als een héle échte Northern Soul-klassieker. In 1975 brengt Pye deze single opnieuw uit in de Disco Demand-serie en daarmee wordt je bijkans dood gegooid in Engeland. Ik heb al eens mijn zinnen gezet op een originele Wand, alleen hik ik wel eens iets tegen de prijs op. Wand-styreen is namelijk niet het sterkste, kijk (of luister) maar naar mijn stuk-gedraaide exemplaar van 'I Thank You Kindly' van Diane Lewis. Dan adverteert mijn Duitse maat met dit exemplaar, 'rarer vinyl issue', en dan word ik nerveus. Mijn eerste bod is voorzichtig, maar bedenk een dag later dat dit té minimaal is voor een gewild item als dat en verhoog mijn maximum. Op de laatste dag, ik ben nog steeds de enige bieder, besluit ik dat het nu of nooit is en verhoog een tweede maal mijn maximum. En wat denk je? Niemand anders die geboden heeft! Ik denk dat Jörg met verbazing naar het resultaat heeft gekeken: Startbedrag en drie biedingen? Het vinyl 'ruist', maar de vocalen zijn andermaal 'helder' en dat is waar het mij om gaat!

* Syl Johnson- Is It Because I'm Black (US, Twinight, 1969)
Gisteren ook al ter sprake gekomen in het bericht over The Dynamic Tints: 'Is It Because I'm Black' is de enige hit op het Twinight-label. Aangezwengeld door onder andere de brute moord op Dr. King, komt de zwarte bevolking in Amerika in opstand. Dat klinkt eveneens door in de muziek, want als 'serieuze' zanger wil je je steentje bijdragen. 'Is It Because I'm Black' valt in dat kader. Syl vraagt zich hardop af waarom het een en het ander hem niet lukt, terwijl hij het zó hard probeert. Zou het dan toch werkelijk iets met de tint van zijn huid te maken hebben? Hij maakt er een hartverscheurende midtempo-ballade van en hoewel hij nog niet de productionele leiding mag hebben over de plaat, zorgt Jimmy Jones voor een typisch Twinight-geluid. Op de b-kant, 'Let Them Hang High', trekt Johnson op een andere manier van Leer. Hier zet hij de achtervolging in op Wilson Pickett en Joe Tex. Een 'stormer', maar niet zo goed als 'Same Kind Of Thing' op de flip van 'Get Ready'.

* Bill Moss & The Celestrials- Doin' My Job For Jesus (US, Westbound, 1972)
Westbound is een platenlabel dat een reputatie hoog heeft te houden en vanzelfsprekend moet het heel erg funky zijn om een plek te verdienen op dit label. Bill Moss doet precies wat er van hem wordt verwacht, het past naadloos op 'seculiere' Westbound-producties uit die tijd. Dan is ook al bekend dat je met 'Jezus voor, Jezus na' lastig een plaats weet te veroveren op de speellijst van grote radiostations en dus dekt Moss de boodschap in. De titel zingt hij alleen in een brug aan het eind en dat is de enige keer dat hij het 'J'-woord laat vallen. Toch is 'working on a building' net zo gospel als dat 'One Toke Over The Line' van Brewer & Shipley over drugs gaat. Ofwel, de geestelijke boodschap druipt van het nummer, maar is smaakvol verpakt in eigentijdse funk. Een gek plaatje waar erg weinig over bekend is. Dit is een promo en het is onwaarschijnlijk dat de plaat ooit beschikbaar is gekomen voor de consument. De 'W 196' is één van de ontbrekende nummers in de Westbound-catalogus op Discogs. De b-kant heet 'Lord Give Me Grace' en is meer van hetzelfde, hoewel het geloof er nu wat zwaarder bovenop ligt.

* The Radiants- Hold On (US, Chess, 1968)
Soms heb je van die dagen dat je naast 'onbekende' dingen ook een paar 'alltime favourites' aan het lijstje wilt toevoegen. Dat is het geval bij de Duitse handelaar op Ebay. Het is opmerkelijk 'rustig' tijdens de 'gewone' veilingen. Hij heeft een paar uitschieters die al een week voor einde bizarre prijzen doen. Een jaar geleden ben ik nog overboden op deze van The Radiants, maar ditmaal blijf ik de enige bieder. Vreemd, zeker omdat de b-kant opeens erg in trek is: 'I'm Glad I'm The Loser'. Aan die laatste moet ik nog 'wennen', ik vind het een beetje Detroit op het eerste gehoor, maar het is vooral de a-kant die ik in de koffers wil hebben. Ik leer het liedje kennen middels een 'exotische' cover. In 2008 koop ik de dubbel-cd 'The Mod Collection' met daarop niet het voor de hand liggende werk en dus met onder andere het sublieme 'I Dig Everything' van een vroege David Bowie. Het bevat ook 'Hold On', maar dan 'We've Got To Hold On' getiteld en in de uitvoering van The Montanas: Een Engelse band die vooral successen oogst in Amerika. Hun 'Hold On' komt van een elpee óf is in de jaren zestig nooit officieel verschenen, maar zoektochten naar die versie raken al snel op een dood spoor. Het is echter het liedje dat het belangrijkste is en The Radiants doet dit nog net een tikje soulvoller dan de blanke Engelsen van The Montanas.

* Billy Stewart- Secret Love (US, Chess, 1966)
Ik ken de plaat alleen van titel en ben met Billy Stewart's knotsgekke uitvoering van 'Summertime' eigenlijk wel verzadigd. Dan is het mijn radio-collega Lee die dit nummer draait in 'From The Catacombs' en ook ik ben meteen verkocht. Om maar weer aan te tonen hoe rustig het is geweest tijdens deze veilingen. Er is al een eerste bod geplaatst, maar het kost me niet veel om daar overheen te gaan. Nog maar eens het maximum verhogen uit de vrees dat ik in de laatste twintig seconden wordt overboden en dan... gebeurt er niks en win ik deze single voor relatief weinig. Helemaal als je bedenkt dat dit de 'D.J. Copy' is met wit label en slechts eenzijdig bespeelbaar. Als je 'Secret Love' kent en Billy's uitvoering van 'Summertime', voeg beide samen en je hebt deze 'Secret Love'. En nu wilde ik die stomme Deurzakkers eens niet citeren in deze 'Singles round-up', maar zal hier toch een concessie moeten doen. Het feest kan beginnen!

* Jackie Verdell- Are You Ready For This (US, Decca, 1967)
Een paar weken geleden heb ik jullie hier kennis laten maken met 'Lord Don't Leave Me' van Famous Davis Sisters, de plaat die gesampled is door Moby voor zijn 'In This World'. Ik noem daarbij al dat de leadzangeres geen Davis-zus is, maar Jackie Verdell. Als ik deze single in de lijst zie staan bij mijn Duitse maat ben ik meteen geïnteresseerd. Gelukkig adverteert hij de plaat met 'Are You Ready For This', want in geval van 'I'm Your Girl' zou ik hem hebben overgeslagen. Ik heb niet echt de indruk dat deze veel betekent in de Northern Soul en ik zou daarmee een missie kunnen hebben. Ik kan zelf 'Are You Ready For This' dromen tussen 'Gone Is The Wind Is My Love' van Rita & The Tiaras en 'I Got What You Need' van Kim Weston, om maar iets te noemen en ik denk dat geen enkele danser bezwaar zou maken tegen dit. Hoewel de introductie van deze van Jackie Verdell begint met een gospel-verwijzing en het Grote Nieuws heeft gedomineerd in haar muzikale loopbaan, ontbreekt hier de boodschap en dat geeft het nummer alleen maar meer potentie in Northern Soul-kringen. Daar moeten ze niet zoveel hebben van gospel, ook al zijn een paar plaatjes in opkomst.

* The Voices Of Watts- Not Be What You Want (US, Tree Of Life, 1973)
Hoewel The Gill Singers voor mij de hoofdmoot vormt, woont Greg in Amerika en is het dus best lucratief om nog twee 'goedkope' singles te laten verzenden in hetzelfde pakket om de portokosten tot een fraai gemiddelde te maken. Hij heeft van iedere plaat een geluidsclip van dertig seconden en ik geloof dat ik deze van The Voices Of Watts wel twintig keer heb gedraaid. Vooral vol twijfel. Wat moet ik hiermee? Vind ik dit mooi of is het me net even té traditioneel? Ik besluit de single toe te voegen en nu zit ik met dezelfde twijfel. Het plaatje is net als 'God Gave Me A Song' van Interdenominational Youth Choir Of Washington DC & Maryland (jammer dat namen van gospelgroepen niet 'mogen' bij Scrabble), een net iets té keurig gedirigeerd jongerenkoor. Toch heeft 'May Not Be What You Want' een zekere charme en trekt leadzangeres Geneva Alexander even flink van leer. Toch is me niet helemaal duidelijk wat het wil bereiken. In tegenstelling tot het jongerenkoor uit Washington klinkt deze een beetje rommelig, de krakkemikkige styreen-persing draagt daar ook aan bij. Op de b-kant doet het een cover van 'The Morning After', het nummer van Maureen McGovern uit 'The Poseidon Adventure' en hier is het eenzelfde laken een pak. Nu heeft Herman Finley (de schrijver van 'May Not Be' en producent van beide kanten) de leiding en ik herken niets uit het origineel in dit nummer. Toch best een eigenaardig ding uit het Californische Watts, al duurt het vast een paar dagen tot weken totdat ik een definitief oordeel kan vellen over deze single.