Ik denk dat ik qua uren ongeveer een halve dag heb gewerkt aan de Blauwe Bak Top 100. Het begint met het inventariseren van de platen, dan de favoriete nummers uitzoeken en alvast een eerste schifting. Dat levert 145 nummers op. De 45 die buiten de boot zijn gevallen, heb ik vanmiddag gedraaid in 'Do The 45'. Ofwel... 44, want ik heb eentje over het hoofd gezien die ik wel heb gemist tijdens de show: 'It's A Jesus Affair' van The East St. Louis Gospelettes ontbreekt in dat overzicht. Dan trap ik nu de Blauwe Bak Top 100 af met de eerste tien singles. De platen in deze Top 100 zijn gekocht tussen 30 november 2014 en 1 december 2015. hoewel de nu volgende 10 allemaal in 2015 zijn aangeschaft. Zal ik maar losbranden?
100. Precious Memories-The Other Brothers (US, Renaissance '76', 1976)
Wat als deze single in stereo was opgenomen? Dan was het vast een 'grijze mus' geworden. Anno 1976 je plaatje in mono opnemen, is volledig uit de mode. Het zijn enkel gospel-artiesten die tot diep in de jaren tachtig gebruik maken van mono-studio's, maar als zelf respecterende groep of artiest kies je na 1972 voor een stereo-studio. Mono-mixen worden nog wel gebruikt voor AM-radiostations, maar je wilt de consument toch het liefste een 'fijn' geluid geven in ruil voor het zuurverdiende geld. The Other Brothers is een disco-groepje als zovelen. Geen elektronische beats als van Giorgio Moroder, maar muziek gemaakt met hersenen en handen. Wel maakt The Other Brothers gebruik van een synthesizer en het is vooral dat instrument dat in mono erg obscuur klinkt. Het 'maakt' de plaat tot wat het is: Een crossover-ding dat heel langzaam in de lift zit. Een jaar geleden verkocht Rarenorthernsoul deze nog voor zes pond, inmiddels zit die op tien pond. Op Discogs en dergelijke plekken kun je de plaat nog ruimschoots onder de vijf pond bemachtigen en dat is wat ik ook heb gedaan.
99. Such A Night-Lenny Welch (US, Roulette R-7092, 1970)
Lenny Welch is niet meteen de hipste naam in de popmuziek. Ik heb een paar midden jaren zestig-platen van Welch maar dat ontstijgt niet het niveau van Andy Williams. Easy listening, niks mis mee, maar ook niets bijzonders. In 1970 neemt Welch een uitvoering op van het oude Elvis-succes en daarmee raakt hij voor mij wel de juiste snaar. 'Laidback', anders kan ik het niet beschrijven. Waar Elvis nogal opgefokt zingt over de bewuste nacht, daar leunt Welch comfortabel achterover bijgestaan door een funky jazzbandje. De plaat krijgt nog wel een reguliere 'release', maar de mijne is de witte demo met de stereo- en mono-kanten aan weerzijden.
98. Let's Praise The Lord-The Voices For Christ (US, One Way OW 0011, 1978)
In 2015 laat ik ook definitief de gospel binnen in mijn verzameling, nadat ik in de zomer van 2014 een voorzichtig begin heb gemaakt met Interdenominational Youth Choir Of Washington DC & Maryland. In tegenstelling tot veel dj's die het niet 'durven', mag gospel bij mij ook echt gospel zijn. En dus kan God, Jezus of de Heilige Geest niet vaak genoeg worden genoemd. Met deze titel en groepsnaam is dat een schot in de roos. De korte clip is heel erg kort, maar het klinkt best goed. Ik ga ook redelijk ver met deze single. De dealer beschrijft het als een 'private pressing', maar One Way is een onafhankelijke maatschappij met meerdere nummers in de catalogus ('Children Of The Spirit' van The Salem Travelers Of Chicago is buiten de boot gevallen, maar ook op One Way). Als de plaat arriveert, ben ik in eerste instantie nog niet echt enthousiast, maar gaandeweg leer ik het waarderen. Hij zit wel op het randje, vandaar dat 98 ook het hoogste is dat de plaat kan bereiken.
97. Dirty Old Man-Irene Reid (US, Soulalujah! geen catalogusnummer, 1969, re: 2014)
Mijn Facebook-groep 'Upbeat Rare And Northern Soul Music' heeft betere tijden gekend. Sinds ik volledig aan de slag ben bij Wolfman Radio is het klad erin gekomen. Ik koester dan ook warme herinneringen aan de zomer van 2012, het uiterste begin van 'Upbeat'. Een Facebook-vriend post daar op een zeker moment dit nummer van Irene Reid en ik ben verkocht. Ik leer echter ook al snel dat de originele Old Town-persing behoorlijk gewild is met een corresponderend prijskaartje. Middels een Engelse podcast raak ik verslingerd aan 'I Keep Forgetting' van Cuppy Records Studio Band (heeft het niet gehaald...) en koop vervolgens de single. Dan ontdek ik dat 'Dirty Old Man' de officiële a-kant is van de heruitgave. Omdat 'I Keep Forgetting' heel zacht is opgenomen, raakt die ondergesneeuwd en kies ik vaker voor deze van Irene Reid. Dit is 'gritty soul' dat grenst aan funk.
96. I'm In A Different World-The Four Tops (NL, Tamla-Motown GO 25.853, 1968)
In februari zoek ik Singlehoesjes-man Peter op en neem een flinke tas vol met singles in ontvangst. Daartussen zit ook redelijk veel Motown, maar ik kan me niet heugen dat ik deze van The Four Tops heb 'gereserveerd'. Toch ben ik dankbaar! De meeste jaren zestig-singles van The Four Tops zijn bij mij de reservebak in gegaan (evenals de meeste Motown-hits), maar deze staat weer echt in de koffers. Een onweerstaanbaar lekker plaatje van The Four Tops.
95. Is It Meant To Be-Simtec & Wylie (UK, Mercury 6052 120, 1972)
Helaas is 'You Just Can't Win' van Simtec & Wylie nooit op single verschenen, maar ik heb het op de elpee 'Gettin' Over The Hump'. Daar staan eveneens de beide nummers van deze single op, maar toch kan ik het voor de prijs niet laten. De dealer laat weten dat deze Engelse persing behoorlijk schaars is. Hun versie van Rod Stewart's 'Maggie May' is de eigenlijke a-kant, maar 'Is It Meant To Be' is de kant waarmee het wordt geadverteerd en uiteindelijk ook de kant die in deze Top 100 staat. Jaren zeventig en melodieuze 'crossover'. Dat gaat voor meerdere platen op in deze Top 100, sterker nog: Het is een beetje 'het geluid van 2015' voor mij. Toch gaan we nog wel stampers tegenkomen in de Top 100!
94. Something Here In My Heart-The Paper Dolls (UK, Old Gold OG-9470, 1968, re: 1985)
Met lichte tegenzin zet ik 'My Life (Is In Your Hands)' in de Blauwe Bak, zeker nadat het plaatje onderuit is geschoffeld in 'Upbeat'. Toch heeft het nummer het Northern Soul-'gevoel' en dus mag het. Die staat inmiddels in de reserve-bak en nu staat 'Something Here In My Heart' tijdelijk in de koffers. Tijdelijk, want ook deze zal moeten wijken als ik twintig 'nieuwe' singles verderop ben. The Paper Dolls is gemodelleerd aan de Motown-groepen en op het gebied van de liedjes komt het uit dezelfde koker als The Foundations, waarvan ik 'Baby Now That I've Found You' eigenwijs in de koffers laat staan en hem zelfs in Watford heb gedraaid. Het zit 'Something Here In My Heart' tegen dat het een (Engelse) hit is geweest en dat 'mag' niet in de 'serieuze' Northern. Daar heb ik natuurlijk lak aan en zet hem gewoon op 94. De 'serieuze' Northern Soul-liefhebber zal vaker zijn of haar neus ophalen tijdens deze Top 100.
93. Shake And Dance With Me-Con Funk Shun (US, Mercury 74008, 1978)
Eind november 2014 koop ik al 'Da Lady' van Con Funk Shun. Een paar platen uit die partij halen nog wel de Top 100 van twee dagen later, maar Con Funk Shun valt buiten de boot. 'Shake And Dance With Me' heb ik sinds oktober in de koffers en hier heb ik wel aan kunnen 'wennen'. Zoveel dat die niet mag ontbreken in dit overzicht. Anders dan dat de naam doet vermoeden, is dit gewoon klassieke disco, maar dan van het leukere soort.
92. Thank You-Peaches & Herb (US, Date 2-1603, 1968)
Vorig jaar stond Peaches & Herb hoog in de Top 100 met 'Soothe Me With Your Love' en nu staat 'I Need Your Love So Desperately' nog hoog op mijn verlanglijst. Deze 'Thank You' kom ik spotgoedkoop tegen bij Buydiscorecords en de plaat is precies de 'mood' waarin ik me het grootste deel van het jaar bevind: Minder Wigan en meer Stafford. Melodieuze ballads met een beat. 'Thank You' is de b-kant van 'United' en is een perfecte 'end-of-nighter', een laatste plaatje voor het naar huis gaan.
91. This Love Starved Heart Of Mine-Marvin Gaye (UK, Tamla 42286-0288-7, 1965, re: 2014)
In 1995 brengt Motown 'This Love Starved Heart Of Mine' uit op single: Twee kanten uit de midden jaren zestig welke nog niet eerder zijn uitgebracht. Zoals jullie kunnen zien, verschijnt er zelfs een cd-single van het nummer. Dat groeit in tien jaar uit tot een ijzersterke favoriet in de Northern Soul-beweging. Ik doe in april weer eens boodschappen bij onze 'bootleg-man' en ga dat binnenkort ook weer doen, want hij heeft een paar interessante nieuwe titels toegevoegd. Ik koop de single voor 'When I Feel The Need' dat ik in de oorspronkelijke uitvoering ken van Nick Ashford (van Ashford & Simpson). Die originele Verve-single is bijna niet aan te komen en dan is Marvin's versie een aardig alternatief. Toch vergeet ik 'When I Feel The Need' zo snel als dat ik 'This Love Starved Heart Of Mine' hoor. Wat een knaller! Als deze in 1977 nu eens in de Casino was beland? Dan had de Northern Soul-beweging er wéér anders uit gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten