Een leven met Lennon

Het voordeel van de jongste zijn...? Als ik mijn oudere broers en zus deze vraag zou voorstellen, zouden ze met een waslijst komen, maar nee... het voelt niet alsof ik anders ben behandeld door mijn ouders. Wel 'het zorgenkindje' geweest, dat dan wel, maar dat levert niet voordelen op die mijn broers en zus niet zouden hebben gekregen. Ik heb nog dagelijks baat van het hebben van oudere broers en een zus. Mijn muziekbeleving neemt een aanvang als ik drie jaar oud ben en had dit anders niet van mijn ouders mee gekregen. De radio staat in 1978 op Hilversum 3, oudste broer en zus beginnen al een platenverzameling aan te leggen en in die tussentijd leer ik zindelijk worden en lopen. Als één van de twee de kamer verlaat, blijft de radio meestal aanstaan. Moeder 'luistert' niet, maar stoort zich evenmin aan het feit en dat kleine kwijlende knulletje lijkt ook geen bezwaar te maken. Zo zijn er heel wat platen uit de jaren 1978 tot en met 1981 die zijn 'bijgebleven'. Voor Elvis ben ik té jong. Mijn zus weet te herinneren dat zij het nieuws hoorde toen ze kamperen was. De dood van John Lennon, vandaag precies 35 jaar geleden, brengt 'beelden' naar boven, hoewel ik dan niet weet wie hij is of wat hij heeft gedaan. Ik herinner me wel een gedrukte stemming bij het horen van het nieuws.

Ik herinner het meeste van de begin jaren tachtig als grijs en koud. Omdat ik de 'oude' kleuterschool niet fijn vind, mag ik thuis blijven. Geen idee hoe ik menigeen zover heb gekregen. Misschien dat de kleuterjuf hoopte dat ik mijn motoriek thuis nog wat kon bij spijkeren? En dat achterlijke kwijlen onder controle zou krijgen? Hoe dan ook, bij de datum 8 december 1980 krijg ik het beeld van een grijze doordeweekse dag. Ik denk dat Willemien thuis komt met het bericht en zo flitst de televisie al zeer vroeg voor een doordeweekse dag. Of ik beelden van de brute moord op John heb gezien, betwijfel ik. Wel wordt even later de clip uitgezonden van 'Imagine' en dit maakt indruk bij mij.

Ik sprak gisteren nog met mijn broer. Hij zegt dit geval niet meer te kunnen herinneren, dat The Beatles hem nooit heeft gegrepen en dat hij jaren later John Lennon stukje-bij-beetje is gaan waarderen. Ik weet dat mijn oudste broer een flinke partij Beatles-singles heeft, meest de heruitgaven uit 1976 uit de 'groene doos'. Ik denk dat hij de platen vooral voor historisch besef heeft en omdat je als disco-deejay, waar mijn broer van droomt, ook je 'gouwe ouwen' moet kennen. Ik denk dat in 1982 mijn kennismaking is met The Beatles als 'Love Me Do' opnieuw wordt uitgebracht. Vervolgens wordt het 1986 en koop ik op een rommelmarkt in Hommerts de negende single uit mijn collectie: 'Yesterday' van The Beatles. Ook koop ik een cassettebandje met nagespeelde jaren zestig-hits en deze bevat onder andere een 'Let It Be'. Op de LEAO is 'All My Loving' van The Beatles onderdeel van de muziektheorie en daar maak ik kenbaar dat 'Yesterday' mijn favoriete nummer is. Even daarvoor heeft 'Sergeant Pepper' zijn intrede gedaan in mijn muziekbeleving als dat album in 1987 op cd verschijnt. In 1991 sla ik 'een grote slag' op een braderie door maar liefst vier singles van The Beatles te kopen. Vanaf dat moment gaat het balletje rollen. De kaartenbak stopt in de zomer van 1994, maar daaruit kan ik reeds opmaken dat ik de collectie van 1962 tot en met 1970 nagenoeg compleet heb.

Ook de solo-singles van John Lennon komen gestaag mijn collectie binnen, in de zomer van 1991 koop ik zelfs 'Milk And Honey' op elpee. Als ik dan een keuze moet maken, slaat de wijzer over naar Paul McCartney. Dan vraag ik meteen hardop af of je té jong kan zijn voor John Lennon? Ik woon in Mossley als een cassettebandje van John Lennon binnen komt. Het gaat de daaropvolgende maanden overuren draaien in mijn walkman. Natuurlijk... de grootste hits uit de vroege jaren zeventig, maar ook enkele nummers van 'Double Fantasy'. Het is met name 'Watching The Wheels' dat me het meeste aanspreekt. Intussen koop ik nog wel eens een boek over John Lennon, maar geen maakt zoveel indruk als het boek-met-cd dat ik in juni 2009 koop in Utrecht. Ik ben daar al vroeg op de dag omdat ik 's avonds 'de troela met akoestische gitaar' ga zien die ik weiger bij naam te noemen. Ze doet de Nederlandse concertserie waarbij ik aanwezig ben bij alledrie optredens. Om tijd te doden, ga ik in een rustig café zitten aan de Oudegracht en lees het duimendikke boek voor driekwart uit. Ik heb de titel even opgezocht, het is 'Lennon Revealed' van Larry Kane. Kane raakt voor het eerst betrokken bij The Beatles als hij als journalist de groep volgt tijdens de Amerikaanse tournee in 1965. Zijn verhaal is eerlijk en open en, erg fijn voor een biografie, soms met een kritische noot. Het maakt John Lennon alleen maar 'menselijker' en dat is het probleem met vele andere publicaties. John Lennon beschrijven als een 'gemakkelijk persoon' doet niet de waarheid aan, maar het is evenmin 'het beest' zoals vooral religieuze schrijvers beweren. John heeft een complex karakter en dat legt zich moeilijk uit op papier. Kane slaagt erin en ik heb opeens een hoge pet op van de persoon Lennon.

Een jaar later verdiep ik me in de films en krijg op een forummeeting een kopie van 'Nowhere Boy', de film dat het verhaal vertelt over de jeugd van John Lennon. Ik heb de film tweemaal gezien, maar weet niet echt wat ik ervan moet denken. Op 29 juli 2011 publiceer ik hier 'De Video Draait: Chapter 27' over de gelijknamige film. Als er één rolprent is die je met meer vragen dan antwoorden achterlaat, dan is het deze wel. 'Chapter 27' beschrijft de dagen dat Mark Chapman naar New York komt om zijn 'idool' te ontmoeten en hem middels een kogel uit het leven te nemen. Het motief van Chapman is nog altijd een raadsel en de film draagt alleen maar meer toe aan het raadsel. De film is samengesteld uit ooggetuigen-verslagen van mensen die hem de voorgaande dagen hebben gesproken. Is Mark Chapman een fan van John Lennon? Wel, hij heeft de meeste herinneringen bij de tournee van The Beatles in 1965 en voor hem ís John Lennon The Beatles. Toch moet je in december 1980 wel op een andere planeet zijn geweest als je niet weet dat John pas een nieuw album heeft uitgebracht. In de film wordt Chapman daarover op de hoogte gebracht door een paar vrouwelijke Lennon-fans die deze zonderlinge man op sleeptouw nemen. Ik heb altijd begrepen dat Chapman 'de nieuwe Lennon niet kon accepteren', maar uit de film blijkt dat hij bijkans niet eens weet dat The Beatles tien jaar eerder uiteen is gegaan.

Vandaag is het dus vijfendertig jaar geleden sinds mijn herinnering. Ik heb vanavond een speciale 'Tuesday Night Music Club' gedaan. Net zoals ik mijn radioshow niet kon laten doorgaan zonder aandacht te besteden aan Lennon, voel ik hetzelfde met Soul-xotica. Ik ben geen 'superfan'. Lennon heeft fantastische nummers geschreven, maar ook dingen die Justin Bieber nog niet eens zou willen opnemen. De 'luidruchtige Beatle' heeft me ook nooit echt aangesproken, maar zijn transformatie tot huisman des te meer. Er is maar één artiest die een 'Watching The Wheels' kan schrijven en zingen en dat is John Lennon. Daarmee is het toch een soort 'held' van mij geworden zonder dat ik de neiging heb om platen te gaan verzamelen van de man (ik heb aardig wat in huis, trouwens). John Lennon als 'persoon', dat is wat me het meest boeit aan de man.