de historische intuïtie

Het gaat even zó goed bij de Nederlandse Spoorwegen dat deze het kan veroorloven om een aantal malen per jaar een glossy te laten drukken. Niet voor verzending naar trouwe klanten, maar als leesvoer voor de treinreizigers. 'Rails' heet het blad en is in het begin van de nieuwe eeuw een regelmatige verschijning in de treincoupés. 'Rails hoort in de trein' staat op de voorkant gedrukt, maar ik vermoed dat ik niet de enige ben geweest die voor het uitstappen snel het magazine onder de jas drukt. Rails heeft in ieder magazine weer een ander thema, de 'Duitse editie' heeft me nog jaren vergezeld. Niet alleen ging een team van reporters langs de verschillende Duitse steden, bovenal werd in iedere stad aan de hand van verscheidene neringen de kwaliteit van de braadworst beoordeeld. Héérlijk leesvoer! Nu staat er me iets van bij dat de Rails ook in de trein ligt als ik op die onlangs gememoreerde zaterdagmiddag naar Zwolle ga om onder andere 'Mandrake' van Fursaxa te kopen. Het is zeker rond de tijd van carnaval geweest, want de redactie van Rails belicht het thema 'feest' van alle kanten, waaronder dat van het carnaval. Deze aflevering bevat tevens een verhaaltje over 'een schreeuw uit het verleden' en de bijbehorende foto's staan me nog helder voor de geest.

Het verhaal gaat over oudgedienden uit de Nederlandse popmuziek en hoe zij nog steeds op de planken staan. Naast Mai Tai is er aandacht voor Albert West en nog een derde, maar daarvan weet ik niet meer te herinneren wie het is geweest. Albert West die zich in het zweet werkt, getuige de fraaie close-up, om het voor elkaar te krijgen dat de eerste twee rijen in de bomvolle feesttent het refrein van 'Cha-La-La I Need You' mee zingt... De Rails-journalist is al even genadeloos zodat je bijna medelijden krijgt met Albert. Kan het nóg erger? Ja, wat denk je van Mai Tai op een hele vroege zaterdagavond in een discotheek in, 'off-all-places', IJsselmuiden? Veronica doet een tournee langs de discotheken met een jaren tachtig-avond met optredens van Mai Tai. Opnieuw een meedogenloze fotograaf en journalist. Volgens de laatste is er nauwelijks een kip in de tent en de foto's benadrukken dit. Bovendien staat op iedere foto van de groep in de achtergrond een beveiligingsman (maar liefst twee!). Groot, breed, kale koppen, oortjes in en als volleerde lijfwachten ontwijken hun ogen de lens van de camera. Voor hem staan drie dames die wellicht ooit een bodyguard nodig hadden om de horden fans van zich af te houden, maar die inmiddels in een speciale categorie van het fetisjisme vallen. Onnodig om te zeggen dat het trio het handjevol mensen nauwelijks tot een uitzinnige menigte weet te brengen, we zijn immers nog altijd in IJsselmuiden. Het tijdschrift mag dan 'feest' hebben als thema, na het lezen van deze verhalen is de feestvreugde een beetje weggeëbd.

Op de zaterdagavond voor het optreden in Watford zit ik in de bed & breakfast in Radlett. Ik heb zojuist een flinke maaltijd weggestouwd in het Indiase restaurant en draai aan de knoppen van de Dab-radio. Ook leuk te vermelden dat het momenteel 'de week van de digitale radio' is, ik ben sinds Radlett gaan geloven in de Dab-radio. Na een special van twee uren over Fleetwood Mac, kom ik terecht bij Smooth Radio (of iets dergelijks). Helaas (...?) heb ik op hetzelfde tijdstip uitzending, maar anders denk ik dat ik wel eens vaker die zender zou opzoeken op zaterdagavond. Pete Waterman, van het Stock/Aitken/Waterman-team, doet een show met zijn favorieten uit de jaren tachtig. Hij helpt me 'Midas Touch' van Midnight Star herinneren, maar draait dan opeens 'Female Intuition' van Mai Tai. Bijna dertig jaar na dato valt het kwartje bij mij. Okay, het is heel erg tijdgebonden en zoals vaker met producenten-groepjes en -artiesten het geval is, is het geluid nogal eenzijdig. Het hoeft maar een paar jaar te scoren en daarna is het niet erg dat de wereld het weer vergeet. Mai Tai is zo'n groepje dat voor de midden jaren tachtig een zeer sterk commercieel geluid heeft, maar dat eenzelfde lot is beschoren als de Rubik-kubus. Eerst in donkere hoekjes van kringloopwinkels en inmiddels stukje-bij-beetje een cultstatus aan het vergaren.

Eric Van Tijn en Jochem Fluitsma zijn aanstormende productie-talenten als deze in 1983 het groepje Mai Tai samenstellen. Drie medelanders waarvan de wiegjes in Suriname en de Antillen hebben gestaan. Een poging om de Dolly Dots aan de Amerikaanse man/vrouw te brengen heeft weliswaar een aardige film opgeleverd, maar het resultaat aan de overkant van de oceaan is té minimaal. Dolly Dots is té braaf voor de Amerikaanse markt. Het aarzelende internationale succes van Lisa's 'Break It Out' maakt Fluitsma en Van Tijn wel duidelijke welke richting zij op moeten met Mai Tai: Drie krachtige zangeressen over een stevige funky disco-beat. Hoewel het grote succes even op zich laat wachten, staan de singles van Mai Tai vanaf het eerste begin als een huis. De groep bestaat dan uit Jetty Weels, Carolien De Windt en Mildred Douglas. Die laatste heeft enige ervaring opgedaan in Fruitcake ('My Feet Won't Move'). Wat ik me goed weet te herinneren uit die tijd is dat Mai Tai niet van de radio is te meppen. De discjockeys vinden het fantastisch, maar als je dan de resultaten in het Hitdossier bekijkt, valt het een beetje tegen. 'Am I Losing You Forever' is zo'n plaatje dat voor het gevoel wekenlang in de top tien heeft gestaan, maar in werkelijkheid komt het niet voorbij de nummer 27. De bovenstaande foto is overigens genomen als het trio deze hit promoot.

De opvolger heet 'History' en voelt al helemaal aan als hun grootste hit. Het is echter wel de single die Mai Tai ver over de landgrenzen brengt. In Nederland komt het wederom niet verder dan een 22e plek, maar de daaropvolgende twee zijn goed voor de top tien. Na 'History' is 'Female Intuition' welhaast een soort van 'History version 2' en dat zal met de latere singles alleen maar toenemen. Het succes van 'History' wordt erg letterlijk uitgemolken totdat het concept helemaal is uitgewerkt en de producers met een ander groepje in zee gaan. Omdat dit bericht over de jaren tachtig gaat, eindigt het in eerste instantie ook in 1989 als platen van Mai Tai rechtstreeks doorstomen naar de uitverkoopbak. De dames houden het even voor gezien.

En tóch wil ik dit verhaal even afmaken, want in 1993 komt de groep opnieuw bijeen. 'I Want You', 'Are You For Real' en 'Afrodisiac' zijn alledrie geen slechte singles, maar Mai Tai is anno 1994 zo'n groepje dat is 'uitgewerkt' en het is eigenlijk nog te vroeg voor een comeback. In 1997 gaat de groep tijdelijk uiteen, maar is in 2004 weer terug. Het doet mee aan de voorrondes van het Eurovisie Songfestival, maar komt ook niet verder dan dat. Jetty Weels is na dertig jaar de enige die het schip nooit heeft verlaten. De Windt is in 2008 even uit de groep gestapt, maar is weer terug op het nest. Mildred Douglas is in 2003 afgezwaaid en in de laatste jaren hebben de dames Marjorie Lammerts en Lisa Noya eveneens deel uitgemaakt van Mai Tai. Tegenwoordig vult Eve L'Kay het trio aan. Met Johan Vlemmix scoort Mai Tai in 2008 een onverwachte Radio NL-hit met 'Vrouwelijke Intuïtie', uiteraard een vertaling van 'Female Intuition'. Het is de tijd dat Mai Tai overstapt op het zingen in je moerstaal en in 2008 verschijnt 'Onder Voorbehoud', het eerste album sinds het geflopte 'Cool Is The Rule' uit 1987. In 2010 verschijnt een remix van 'Body And Soul' dat het buitengewoon goed doet in de Engelse clubs. Die moest ik maar eens gaan opzoeken voor de aflevering van Floorfillers van morgen...

Ik weet niet of ik morgen tot publiceren kom, anders krijgen jullie vrijdag twee berichten. Eis en weder dienende zou het een groep of artiest uit de jaren negentig zijn. Hoewel ik nog geen info heb opgezocht over de band, heb ik zitten te denken aan eigenzinnig rockbandje van eigen bodem.