dweilpauze: Jerry Butler

Verhuizen heeft zo zijn voordelen. Je komt weer dozen en bakken singles tegen die je voor het laatst in 2003 hebt aangeraakt. En toen had ik nog niet de liefde voor (northern) soul zoals nu, dus daar zit nog wel eens een verrassing tussen. Ook een verrassing is het feit dat veel van de platen uit het fietsenschuurtje ongeschonden zijn gebleven. Okay, de hoezen ruiken een beetje muf, maar ik heb maar drie of vier slachtoffers richting Kliko verplaatst en nog niet eens erg waardevolle platen. Nee, die James Last en Nana Mouskouri, daar kom ik wel bovenop! Het fotohoesje van de single 'Living In The Past' van Jethro Tull is dan wat zwaarder te verkroppen, maar ja, ik had er gewoon wat zuiniger op moeten zijn. Bovendien kwamen ruim vijftienhonderd ongesorteerde singles uit een kast rollen en die ben ik momenteel druk aan het beluisteren. De blauwe bak is sindsdien al ietsje gegroeid, er zitten nu drie in plaats van één singles in van Jerry Butler. Iemand die je niet meteen associeert met athletisch dansen, vandaar dat hij vandaag de boosdoener is in de dweilpauze.

Rond 1989-90 kon je nergens een partij singles kopen of deze van Jerry Butler zat er tussen. O ja, ook nog zo'n Mercury-promo van Gene Chandler, maar heer Butler had toch de overhand. Ik had vanaf de eerste keer dat ik hem kocht al een hekel aan het nummer. Ik had tot vanavond de plaat veel jonger ingeschat, maar hij blijkt uit 1970 te zijn. Amerikaanse singles als deze willen niet breken, maar versplinteren. Ik heb die truc al menigmaal uitgehaald met zo'n Jerry Butler-single. 'Mijn Gebed' van D.C. Lewis is nogal taai, Mieke Telkamp met 'Waarheen Waarvoor' breekt ook heel mooi! Ik kon me ook nog herinneren dat ik ooit zo'n zwarte London uit 1974 heb gevierendeeld. Och, dat zal toch geen northern soul zijn geweest. Ik heb hem laatst even opgespeurd via Youtube en tot mijn volle tevredenheid is het geen plaat die nu de blauwe bak zou halen: 'I Can Do It' van Louise Freeman.

Jerry Butler zorgde dus jarenlang voor een nare bijsmaak, een naam die verbonden is aan zeiknummers eerste klas. Ik kocht in 2010 met enige tegenzin een single van Jerry Butler, omdat deze in de Nederlandse fotohoes zat. Bij thuiskomst had ik daar geen spijt van: Het is 'Moody Woman' uit 1969, één van de weinige uptempo platen uit het oeuvre van 'the iceman'. Dat is 'blauwe bakker' nummer 1. Vanmiddag zette ik met dezelfde tegenzin een Veejay-promo. 'Believe In Me' is wat een zeikerig kantje, maar de andere kant heet 'Just For You' en is 'fingersnapping rhythm & blues', beetje popcorn-achtig en derhalve geknipt voor aanwezigheid in de blauwe bak. Als klap op de vuurpijl bespeurde ik een exemplaar van 'How Does It Feel' en leer ik dat 'Special Memory' de eigenlijke hitkant is. Of het een hit was? Niet zo groot als de maatschappij had verwacht en dus werden veel exemplaren naar ons land verscheept. 'Special Memory' is een beetje een midtempo ballad en met de wetenschap van nu helemaal niet slecht!

Toch zal ik elke volgende plaat van Jerry Butler weer met hetzelfde wantrouwen op de draaitafel leggen. Zó leuk als 'Moody Woman' heeft hij ze namelijk weinig gemaakt. Maar deze 'Special Memory' mag blijven!