dagplate: donderdag

Wat gaat zo'n week hard! Zoals ik eerder schreef, had ik met alle plezier nóg een week de dagplates gedaan, maar aan de andere kant: De 'gewone' plaatjes gaan onverminderd door, 20 Years Ago Today wacht op ons en gaan we deze maand ook weer jeuken, dweilen en recenzeuren. Dat laatste doen we morgen, dan aandacht voor een recensie uit 1992. Facebook-vrienden werden afgelopen week verrast door een Youtube-lijstje dat ik had samengesteld uit twee jaar dagplates. Zij wisten dus maandag al welke platen nog gingen volgen, evenals dat er voor vandaag twee platen staan genoteerd. Een erg leuk videolijstje, al zeg ik het zelf. Voor mij was het ook voor het eerst sinds 1997 dat ik 'Saturday Night' van Suede weer hoorde. Magnifiek nummer, dat wil ik nog wel even kwijt. Vandaag als toetje een dubbele dagplate met Brian Eno en Asobi Seksu.

Het blijft één van mijn favoriete verhalen uit de muziekgeschiedenis. Brian Eno glipt na afloop van een Roxy Music-concert het podium af, terwijl zijn collega's worden ontvangen door hoge pipo's van de platenmaatschappij. Die mannen willen ook Eno ontmoeten en dus lopen de bandleden samen met hen naar de kleedkamer. Als ze de deur openen, verschiet iedereen van kleur. Eno ligt op een bank met zijn jongeman te spelen. Nu was er al vanaf het vroegste begin een frictie geweest tussen Eno en Bryan Ferry, dus dit was de stok waarmee ze hem konden slaan. Brian blijft echter wel voor Island opnemen. Zijn debuutalbum 'Here Comes The Warm Jets' uit 1974 is een beetje Ziggy Stardust-in-het-kwadraat, prettige melodieuze glamrock met een overdaad aan synthesizers. Kort daarop krijgt Eno een ongeluk en ligt maanden in coma. Als hij daaruit ontwaakt, vertelt hij iedereen dat hij in comateuze toestand een soort zichzelf herhalende muziekcyclus hoorde. Andere coma-patiënten beamen dit. Eno raakt dermate geïnspireerd door deze beleving dat hij ter plekke een totaal nieuw muziekgenre uitvind.

De minimalistische klanktapijten, zichzelf herhalend, zijn bijna hypnotisch te noemen. In de jaren tachtig hangt iemand de term 'ambient' eraan en dan vindt Eno navolging. Zelf zwijmel ik soms heerlijk weg bij 'The Apollo Soundtracks' (1983), vooral 'Ascent (An Ending)' is een persoonlijke favoriet. Tevens ben ik in het trotse bezit van 'My Life In The Bush Of Ghosts' met Talking Heads-frontman David Byrne. In de nieuwe eeuw brengt Eno ons ondermeer 'Thursday Afternoon'. Zijn middag is met een uurtje erg kort, maar muzikaal kan het alras langdraderig worden voor de doorsnee-luisteraar. Ik heb 'Thursday Afternoon' leren kennen vanaf Youtube en dan alleen nog maar een snippertje van vijf minuten. Ik verwacht dat er na een half uur nog steeds niet veel veranderd zal zijn, dus de moed om de hele compositie aan te horen, heb ik nog niet gevonden.

Hoe groot is de stap naar Asobi Seksu? Natuurlijk, het is rock en gaat meer uit van het principe van drie minuten-liedjes, maar toch wel weer een overdaad aan electronische effecten. Bekende naam? De groep kwam hier al eens voorbij. In april 2009 kocht ik hun album 'Hush', maar vandaag is 'Thursday' van het debuutalbum van de Amerikaanse groep het uitgangspunt. Asobi Seksu komt uit het 'shoegazer'-circuit, ook wel 'dream pop' genoemd of, en daar is de connectie met Eno, 'ambient pop'. Asobi Seksu speelt creatief met feedback en gitaareffecten, als toetje komt de zang van de Japanse zangeres er boven op. Een combinatie die redelijk scoort op de dansvloer, maar nog beter onderuit gezakt in een zacht bankstel.

Zoals ik al eerder beloofde, doe ik het nog maar eens: Volgend jaar op deze plaats weer een serie dagplates. Er zijn nog vele alternatieven mogelijk!