Schijf van 5: Caroline

Zo'n inleiding op een verse Schijf van 5 is altijd een lastige onderneming. Je wilt per slot van rekening niet binnenkomen met de mededeling dat het altijd een lastige onderneming is om een geschikte inleiding voor zo'n verse Schijf van 5 te bedenken... Laat me dan eens wat ruimte benutten voor 'huishoudelijke' mededelingen. Zoals een ieder wel weet, hang ik sinds eind december de grootkapitalist uit met twee huizen, eentje in Steenwijk en de ander in Nijeveen. Het heeft lang geduurd, maar er komt nu schot in de zaak! Ik ga deze maand definitief de oversteek maken naar Nijeveen. Afgelopen vrijdag is de vloerbedekking gelegd. Wellicht dat daar binnenkort een foto van komt. Beneden en op de overloop heb ik rood vinyl. Dat rood is lastig te omschrijven. Het is lichtrood, maar het doet geen pijn aan de ogen. Op mijn eigen slaapkamer ligt het heerlijkste hoogpolige tapijt dat ik ken. Je zou bijna op de grond gaan slapen, zo zacht! De twee andere slaapkamers (eentje wordt platenopslag, de andere een logeerkamer) hebben een eenvoudig bruin slaapkamertapijtje. Gistermiddag heb ik met vrienden de kringloopwinkels in Meppel ontdaan van alle lampen, alleen achter in de woonkamer komt een nieuwe lamp. Die is duurder dan alle tweedehands lampen bij elkaar! Kerwin heeft ook al toegezegd dat hij de 'discobar' in de woonkamer gaat bouwen.

Volop beweging in Nijeveen en omstreken! Het dorp zélf presenteert zichzelf komende week met een ondernemersbeurs. De media belooft vijftig ondernemers. Euh... de bakker, de slager, de kastelein en 47 agrariërs? We zijn toch veels te nieuwsgierig en moeten er wel even een kijkje nemen! Hoewel ik de kastelein van café 'T Schippertje redelijk goed ken, vrees ik dat hij niet veel aan mijn residentie in Nijeveen gaat verdienen. Eens in de week een uitstapje naar Het Pandje in Steenwijk blijft een optie. Donderdag was ik naar Meppel en Nijeveen gefietst en ging op de terugweg langs mijn 'stamkroeg'. Het was op één of andere manier erg gezellig en ik bleef hangen. Louis is zo'n type die er iedere middag klokslag half vijf zit, hij noemt zichzelf muziekfreak en zijn idool is Neil Young. En dus moest er iets uit de jukebox worden aangevraagd, 'Cortez The Killer' bij voorkeur, maar die stond er niet in. De bediening van het café is analfabeet-met-een-griffel en het zoeken naar Neil Young is al problematisch. Ik moest ze uitleggen dat ze ook op Neil kon zoeken en daarna de 88 Neil Diamond's voorbij scrollen. Gemak dient de mens en de jukebox bleef onopgemerkt kiezen uit het rijtje van Neil. Sedaka stond er ook tussen! Het was toen dat ik realiseerde dat, hoewel een beetje uitgekauwd, 'Sweet Caroline' van Neil Diamond tóch een uitstekend nummer is. Dit diamantje uit 1969 mag op vijf!

Steven Sesnick was in 1968 de manager van Velvet Underground, zijn voornaam is in de vrouwelijke vorm 'Stephanie'. Dé Stephanie van 'Stephanie Says', een nummer dat de Velvets dat jaar opnemen, wel op verschillende bootlegs verschijnt, maar pas in 1985 in een remix-versie op het album 'VU' uitkomt De originele mix verschijnt nog eens twintig jaar later. Lou Reed had wel iets met converserende meisjes, want op het album 'Velvet Underground' uit 1969 vinden we 'Candy Says'. 'Stephanie Says' heeft als refreintje 'It's so cold in Alaska' en dit had direct betrekking tot Sesnick. Als Reed in 1973 bezig is aan 'Berlin' besluit hij 'Stephanie Says' opnieuw te schrijven, maar nu genoemd naar de vrouwelijke hoofdpersonage van de rockopera en wordt dus 'Caroline Says'. Het is dan ook erg cryptisch dat Reed 'It's so cold in Alaska' blijft zingen, terwijl Caroline toch duidelijk een dame met Duits bloed is. Ik moest zojuist even een stukje 'Berlin' beluisteren om het nummer weer naar boven te halen, maar heb snel daarna iets anders opgezet. Met het warme voorjaarszonnetje naar de uitzichtsloosheid van Reed luisteren, kan altijd nog. Desondanks zet ik 'Caroline Says' op vier.

Ik noemde afgelopen vrijdag al mijn negende volger, toen Jelte in 1995 naar Denemarken vertrok, kreeg (of kocht?) ik van hem een tas met cd-singles. Plaatjes die al op een album had staan en dergelijke. Een 'mixed bag': van de grote hits uit 1990-91 tot singles die het nooit hebben gehaald. De nummer drie uit deze Schijf zat er ook tussen. Vreemd maar waar, maar ik heb toendertijd Concrete Blonde volledig gemist. Hoe leuk een 'Joey' ook is, 'Someday' uit 1992 kocht ik wel enkele maanden na de release, maar vooral omdat-ie zo goedkoop was. 'Caroline' heb ik dus pas in 1995 leren kennen, maar groeide in korte tijd uit tot een geheide favoriet. The Fortunes en Status Quo zijn buiten de boot gevallen, de 'Caroline' van Concrete Blonde uit 1991 staat op drie.

Hoezo afgezaagd? Het is nog immer een ultieme favoriet, vergelijk het met 'Winter In America' van Doug Ashdown in de winterse Schijf. Ook 'Caroline Goodbye' van Colin Blunstone heeft wel genoeg veren in de kont gekregen na twee jaar Soul-xotica en moet het vandaag doen met een tweede plek. Ook al levert dat een klein conflict op met mezelf. 'Caroline Goodbye' van Colin Blunstone (1972) heeft inmiddels bij mij de bijbelstatus.

De inspirator tot een Schijf rondom Caroline is afkomstig van een album dat ik in augustus kocht. In de eerste beoordeling van 'Espers III' was ik maar gematigd enthousiast. Okay, het pakt me niet zo als de tweede, die zat meteen bij de eerste luisterbeurt als gebakken, 'Espers III' is daarentegen een groeibriljantje. Een paar weken geleden liet ik deze een paar rondjes draven en de daaropvolgende dagen steeds nog eens. Ik wil niet een favoriet aanwijzen, het totaalplaatje bevalt me wel, toch heeft het melancholieke 'Caroline' een fijne invloed op mij. Ik ben nog niet zo ver dat ik me in de tekst ben gaan verdiepen, maar het klinkt alsof ze 'The Caroline' zingen. Dan zou het dus niet over een meisje gaan, maar over een schip of iets dergelijks. Verandering van spijs doet eten en dat kan handig zijn bij een Schijf van 5 en dus hebben we in plaats van de albumhoes een kleurig plaatje uitgezocht van de boosdoeners. Espers heeft, in mijn ogen, de mooiste 'Caroline' voor deze Schijf aangeleverd!

Volgende week gaan we vijf titels doen met wielen. Over twee weken is er een 'novelty'-Schijf, dan zoeken we de vijf mooiste sirenes uit in de popmuziek. 'Indiana Wants Me' van R. Dean Taylor, 'O.K. Chicago' van Resonance, 'Blockbuster' van Sweet en 'Two Tribes (Annihilation Mix' van Frankie Goes To Hollywood staan al in de wacht, maar het geluidseffect van een gillende sirene is zoveel vaker gebruikt. Wie heeft meer suggesties?