Maxinaal genieten

Niet alleen binnen de northern soul, maar ook bij andere dj-bewegingen, wordt erg spastisch gedaan over hits. Als een plaat vijftig jaar geleden de top twintig bereikte, dan is het per saldo een 'afgezaagd' nummer, een 'party-favourite' en dus 'not-done' voor de zichzelf respecterende schijfberijder. Natuurlijk zijn er juist heel veel grote hits uit het verleden die tegenwoordig nauwelijks meer aandacht krijgen, daar staat tegenover dat flops van toen het nu beter doen dan ooit tevoren. Wat dat betreft kan Maxine Brown eenvoudigweg aanbeden worden door de 'scene', want hoger dan nummer 24 in de Billboard is ze nimmer gekomen. Dat mag dan ook weer een geluk heten, want toenmalig succes had haar nu behoorlijk in de weg kunnen zitten. Kijk maar naar haar Britse evenknie Dusty Springfield, die heeft ook fantastisch werk opgenomen, maar wordt doorgaans té 'mainstream' bevonden.

Wat als onze moeder een jaar jonger was geweest en een kleurtje had gehad? Had ik dan kunnen schrijven over die prachtige jaren zestig-single van mijn moeder? 1939 was een vruchtbaar jaar voor latere rhythm & blues-zangeressen, de bekendste is Tina Turner, maar ook Kim Weston van zaterdag stamt van dat jaar evenals Maxine Brown. Op 18 augustus 1939 wordt zij geboren in South Carolina. Evenals Kim Weston krijgt ook Brown haar eerste contract als ze 21 lentes jong is, maar ze heeft in haar tienerjaren al bij verschillende gospelkoren gezongen. In 1960 helpt ze het kleinschalige Nomar Records hoger op met twee redelijke hits in de Billboard R&B-lijsten: 'All In My Mind' en 'Funny'. Gedurende 1962 verblijft ze bij ABC-Paramount, maar dat brengt geen uitbreiding van het succes. Tekenen bij Wand Records is evenmin... euh... hoe zeg je dat? Wand is een dochterbedrijfje van Scepter Records. Ze hebben in de jaren zestig maar één grote ster op stal, die alle aandacht krijgt van het personeel, zodat de rest van de artiesten zich de mond kunnen afvegen. Ze was hier in december nog te gast: Dionne Warwick.

Nee, Maxine gooit geen hoge ogen in de pop-charts, maar is daarentegen wel resident in de rhythm & blues-Billboard. Hierdoor komen een aantal van haar nummers nog aan in Engeland. Manfred Mann scoort bijvoorbeeld een hit met 'Oh No! Not My Baby', het grapje zou jaren later worden herhaald door Rod Stewart. 'If You Gotta Make A Fool Of Somebody' was een Engelse hit voor Freddie & The Dreamers. Uw platenkrasser let nogal op tempo en wat dat betreft, voldoet Maxine maar matig aan de verwachting. Veel van haar repertoire is mid-tempo of, nog vaker, dramatische ballades. De heren northern soul-deejays uit de jaren zeventig zijn dan ook genoodzaakt om een b-kant uit te zoeken van Brown. 'One Step At A Time' brengt ons 'One In A Million'. Als we het over een rechtgeaarde northern soul-klassieker hebben? De oorspronkelijke single is niet aan te slepen, in de loop der jaren zijn er enkele tientallen heruitgaven van de single verschenen. B-kantjes afschuimen op zoek naar geschikt materiaal is sowieso al iets waar we aan doen, twee weken geleden kreeg ik een beetje hulp van een Engelse handelaar. Deze adverteerde met de single 'The Secret Of Livin'. De soundclip klonk uitnodigend, hoewel ik de titel maar niet kon terug vinden bij de hits van Brown. Het blijkt de b-kant van 'I Don't Need Anything'. Dat nummer ken ik dan weer beter van Dusty Springfield. Schandalig om te zeggen, het is Brown's meest bescheiden Billboard-notering. In 1966 komt het niet verder dan 129. Waar Dusty het prima doet tijdens de afwas of het stofzuigen, daar gaat dit niet bij Maxine Brown. Als Maxine 'I Don't Need Anything' zingt, laat je alles vallen en ga je luisteren!

Ik heb desondanks zo'n zwak voor Maxine Brown gekregen dat ik ook op zoek ben naar ander materiaal voor haar. Dat licht-wiegende 'Oh No! Not My Baby'. Fantastisch! Daar krijg ik een goed humeur van. Als dat deuntje de rest van de dag in mijn hoofd mag blijven wonen? Ze neemt in de loop van de jaren zestig verschillende duetten op met haar vaste zangpartner Chuck Jackson. In 1969 tekent ze voor Commonwealth United en maakt nog twee hitsingles. In de jaren zeventig volgt een contract bij Avco, maar vanaf dat moment zijn de zaken bekeken voor Brown. Ze wordt door een kleine groep liefhebbers aanbeden en tot hun grote plezier blijft ze tot op de dag van heden actief.

Actuele foto's van Brown doen me onmiddelijk in de foetus-houding schieten, hopend op een weekendje logeren bij oma. Helaas heeft oma op haar 72e het nog veel te druk om op twee meter lange baby's te passen en dat vind ik ook niet erg. Een kort bezoekje aan haar website brengt een sample van haar nieuwste cd en dat klinkt even lekker als haar opnames uit de jaren zestig. Maxine Brown is dus geen vergelijkingsmateriaal met, de even oude, Kim Weston. Waar die laatste alleen nog maar in het revival-circuit zit met haar oude hits, daar snoept Brown van beide walletjes. Als er ergens een northern soul-revue is, komt ze met alle plezier even 'One In A Million', 'One Step At A Time' en misschien ook wel 'The Secret Of Livin' zingen, daarnaast doet ze dus ook nog aan nieuw repertoire. En dan komen we in de spagaat. Afgaande op haar kwaliteiten als veelzijdige rhythm & blues-zangeres en vergelijkingen met minder getaleneerde tijdgenoten, had je Brown graag een onsje meer succes toe gewenst. Anderzijds zou haar dat nu minder populair hebben gemaakt onder de deejays. Soms is het fijn dat je het verleden niet meer kan veranderen!