Blauwe Bak Top 40 2012/1: 11-20

Ik voelde me woensdag nog een beetje bezwaard toen ik aan de Blauwe Bak Top 40 begon, maar dat gevoel is nu wel weggeëbt. Vergeef me, lieve mensen, maar ik ben nu eenmaal gek op lijstjes. Tot drie jaar geleden stelde ik maandelijks een Top 100 samen. Veel werk? Ja natuurlijk! De eerste week van de nieuwe maand was ik wel in de weer met de Top 100 van de voorgaande maand, na drie maanden een kwartaal-top 100 en dan had je nog de halfjaarlijkse Top 100, ook een heel festijn en in de laatste paar maanden opzettelijk gaan schuiven met 'monsterhits' om de uiteindelijke Top 100 spannend te houden... En toch mis ik het niet! De Blauwe Bak Top 40 is wat dat aangaat uit de losse pols samengesteld. Ik draaide zojuist bijvoorbeeld 'Just One Look' van Doris Troy, welke niet de Top 40 heeft gehaald. Zal ik hem dan toch stiekem? Nee, dan moet die in de Top 20 en dat vind ik net iets teveel eer voor een leuk rhythm & blues-deuntje. Vandaag klimmen we naar elf.

20 I'm Gonna Change-John Schroeder Orchestra (Alaska ALA 101, 1975)
Ik schreef gisteren bij The Illusions dat ik 'het origineel' van Luther Ingram meer en meer ga waarderen, dit ten nadele van 'Crying Days Are Over'. Bij 'I'm Gonna Change' is het wat dat betreft nog fifty-fifty. Ik leerde eerst deze felle instrumentale versie van Schroeder kennen en pas daarna de vocale uitvoering uit de jaren zestig van het mannentrio The Velours. Schroeder's versie is ietsje sneller dan het origineel en de toeters klinken zo lekker schel, dus voorlopig is dit de winnaar.

19 Janice-Skip Mahoney (Soul promo geen catalogus-nummer, 1980, re-issue 201?)
Terwijl de disco na 1977 heel monotoon werd, waren de northern soul-deejays voortdurend op zoek naar snelle dansbare platen met die specifieke 'swing'. Ze kwamen uit bij het Salsoul-label, dat salsa-klanken in de mix gooit met Westerse dansmuziek. Joe Bataan scoort in 1980 de grootste Salsoul-hit in ons land met 'Rap-O Clap-O'. Uit dezelfde periode komt Skip Mahoney. Oorspronkelijk is 'Janice' uitgebracht als 12"-single met een tijdsduur van bijna zeven minuten, maar al snel verschenen er bootlegs met een kortere single-versie. Mijn exemplaar is daar een voorbeeld van: Een echte bootleg! Hoewel mijn voorkeur uitgaat naar de 'oldies' lonken de onontdekte parels uit de vroege jaren tachtig. Zoals 'Janice' lust ik er nog wel een paar!

18 Big Thing-The Sapphires (ABC 4221, 1965, re-issue: 1976)
Toch is het niet altijd zo dat een snellere versie beter is dan het origineel. Neem nou 'Gonna Be A Big Thing' van The Yum Yums, die is een flinke tand langzamer dan The Sapphires, maar nog steeds boven midtempo. De uitvoering van The Yum Yums heeft zoveel klasse. Helaas staat die bewuste single hoog op ieders verlanglijst, uitgezonderd de mazzelaars die al een exemplaar in hun bezit hebben. The Sapphires had met hun versie van 'Gonna Be A Big Thing' dé danshit van 1976 in The Casino in Wigan. Een bootleg als deze kon dus niet lang uitblijven, want ook hierbij is het origineel zeldzamer dan een Bugatti. Eddie Regan, onze nummer 21, staat op de andere zijde.

17 Shing A Ling-The Cooperettes (Brunswick 55329, 1965)
Toch een bootleg? Ik meende dat ik het kraakheldere origineel te pakken had... Wat maakt het uit? Ik leerde The Cooperettes twee uren voor het einde van de veiling kennen en wist onmiddelijk dat ik hem moest hebben. Daar heb ik geen spijt gehad! De 'Shing-A-Ling' is nu al mijn favoriete dans geworden. 'Let your backbone really slide'. Krak. Ahum...

16 Stronger Than Her Love-The Flirtations (Festival F-705, 1966, re-issue 197?)
,,Ik heb zojuist de originele gekocht voor een tientje", blaatte ik een paar maanden geleden tegen een collega-dj. ,,The bargain of the year", zo oordeelde hij. Natúúrlijk is het niet het origineel, maar dat wist ik niet. Het origineel met gekleurd Festival-label brengt minimaal 800 dollar op, als die al opduikt. Recent werd een exemplaar aangeboden op Ebay. De 12 bieders hadden de prijs inmiddels opgedreven tot driehonderd pond, maar de minimumverkoopprijs was nog steeds niet gehaald. Deze van The Flirtations was één van de vroegste favorieten in de northern-scene en werd alras gevierd met een bootleg. Het gros van de 'white label promos', waaronder die van mij, zijn dus van een latere datum. Die van mij verraadt een zwaar leven achter de rug te hebben, hij knettert heerlijk in het 'laag'...

15 Starting The Hurt All Over Again-Brenda Holloway (Tamla Motown GO 25.570, 1967)
Dit is een uitzondering op de regel. Praktisch alle veertig platen zijn de afgelopen drie maanden in mijn collectie komen wonen. Brenda vertoeft daar al ruim drie jaar. Het is de b-kant van 'Just Look What You've Done', sinds jaar en dag een favoriet in de Blauwe Bak. Ik leerde 'Starting The Hurt All Over Again' in december kennen en was meteen ondersteboven van het nummer. Ik begon een zoektocht op het internet om erachter te komen... dat ik hem al lang en breed op single had! Ik heb niet meer omgekeken, het niet veel mindere 'Just Look What You've Done' is sindsdien onaangeroerd gebleven en 'Starting The Hurt All Over Again' is iets van een dagelijkse routine geworden. Ook zo'n plaat die niet de Top 40 heeft gehaald, maar die ik wel recent (sinds een week) heb leren waarderen is 'I Miss You Baby' van Marv Johnson. Die kunnen we wellicht in de volgende BBT40 tegenkomen?

14 Girls Are Out To Get You-The Fascinations (Mayfield OSV 024, 1967, re-issue: 2011)
Voordat Curtis Mayfield zijn platenmaatschappij Curtom ging noemen, heette het simpelweg Mayfield. Een reissue-label is momenteel doende de catalogus van Mayfield uit te kammen op zoek naar obscuur werk. Voorlopig is alleen deze van The Fascinations interessant genoeg voor in mijn Blauwe Bak. 'Girls Are Out To Get You' is veruit de beste track die door deze fraaie dames werd opgenomen. En het maakt dat ik al drie maanden een stuk zelfverzekerder de deur uit ga...

13 No Good To Cry-The Wildweeds (Chess AR 25.578, 1967)
En dit is na Brenda Holloway de volgende uitzondering. Deze plaat stond afgelopen maandag nog centraal in 'Onkruid vergaat nooit', dus hou ik het ditmaal kort.

12 I've Found Love-Sharon Tandy (ABC Paramount 45-10742, 1965)
Ik hou persoonlijk niet zo van 'linkjes' in berichten, maar morgenavond bij de ontknoping verschijnt onder 'reacties' een linkje naar mijn videokanaal met daarin 38 van de 40 genomineerden. Thelma Houston is helaas (nog steeds) onvindbaar op Youtube, misschien dat ik daar binnenkort maar iets aan moet doen. Verder is deze van Sharon Tandy tijdelijk verwijderd, maar die heb ik vervangen door de b-kant 'Perhaps Not Forever'. Een wereldnummer, ook al valt die qua stijl en tempo behoorlijk uit de toon tussen de andere stampers.

11 Look Around-Two Plus Two (Velgo OSV 003, 1966, re-issue: 2010)
Vierduizend dollar, wat kan een mens daarmee doen? Nou, bijvoorbeeld een origineel exemplaar van deze zeer obscure Two Plus Two-single op de kop tikken. Popsike liegt niet, het is ervoor betaald! Naast Mayfield wordt ook het testament van Velgo onder de loep gehouden. Zo hoop ik binnenkort Gwen Owens aan de Blauwe Bak toe te voegen. Nu is dat Velgo-verhaal best interessant, want van Owens is bekend dat het merendeel van de singles niet te draaien was, ook deze gaat nooit beter klinken dan de manier waarop hij in het vinyl is geperst. Komt bij dat mijn exemplaar ook nog een beetje is kromgetrokken en het resultaat is charmant belabberd. Doet me ineens denken aan die rallyrijdende verzamelaar van exclusieve sportwagens: 'I love mine best when they are a bit tatty'. Zei hij met een glimlach toen hij net weer een deuk had gereden in een kapitale Austin-Healey.