30 Right Now-Salena Jones (Jazz Classics JAZZCLASS 45001, 1969, re-issue: 2011)
Eigenlijk kocht ik deze single vanwege de a-kant, Helen Reddy's (ik heb ergens geschreven dat Reddy verantwoordelijk was voor 'Songbird', maar dat was Anne Murray, waarvoor mijn excuses) jazzy uitvoering van 'Hit The Road Jack'. Deze is op het allerlaatst afgevallen in deze Top 40, laten we zeggen dat het nummer 41 is geweest. De kant van Salena Jones past wat dat betreft beter in mijn set. Jones is een cultheldin in de mod-beweging en haar album uit 1969 is een zeer gezocht collector's item. Het felle 'Right Now' is een levend bewijs van het waarom.
29 But It's Alright-J.J. Jackson (Mojo 2092 014, 1966, re-issue: 1973)
De 'belter' J.J. Jackson was in de midden jaren zestig regelmatig te gast in Engeland en hij was diep onder de indruk van het vakmanschap van zijn Britse begeleiders. En dus nam hij eind 1966 'But It's Alright' op in Londen met behulp van deze mannen onder leiding van Arthur Greenslade. Het resultaat doet sterk denken aan Otis Redding voordat die 'blue' werd. Een ontzettend fijne single!
28 Everything's Gonna Be Alright-P.P. Arnold (Immediate IM 040, 1967, re-issue: 197?)
Deze plaat had stukken hoger kunnen staan, ware het niet dat ik erg teleurgesteld ben over de conditie van de plaat. Ik kan het de handelaar nauwelijks kwalijk nemen, deze doet in grote partijen Amerikaanse import en kan onmogelijk iedere plaat beluisteren en doet dus veel op het blote oog. Een ieders' oog zou deze plaat als 'bijna nieuw' kwalificeren, het heeft nog een schitterende glans en geen opvallende krassen (wél een paar 'hairlines', maar die hoor je praktisch niet). Als een plaat herhaaldelijk op hoog volume is afgespeeld en met een té zware naalddruk, wil deze gaan 'scheuren' in het hoog van de muziek. In de northern soul is een beetje 'scheuren' toegestaan, sommige 'originals' zijn gewoon niet anders te vinden, maar bij deze wordt het danig verstierd dat ik mijn zoeklichten al heb uitgezet naar een ander exemplaar. Wie weet, komen we deze hier nog terug, maar dan fors hoger!
27 You're The Fool-Three Degrees (Roulette R-7088, 1971)
Mijn liefde voor de 'überdweil' heb ik hier twee jaar geleden al verklaard: Trager dan 'Maybe' van The Three Degrees (1970) heb ik ze weinig. 'You're The Fool' stamt uit dezelfde periode, dus voor de grote doorbraak met 'Dirty Ol' Man' op het PIR-label. En toch heeft deze opname alles wat die latere hits eveneens hebben. Die hele hoge harmonieën herken je ook hierin. Het enige wat ontbreekt is die Philadelphia-protodisco-beat en dat is niet erg!
26 I Thank You Kindly-Diane Lewis (Wand WND 1183, 1967)
Veel van de northern soul-verzamelaarsbeweging gaat om prestige. Diane Lewis is daar zo'n voorbeeld van. Haar platen zijn erg gewild en daarentegen dun gezaaid en dus rijzen de bedragen de pan uit. Veel van deze aankopen kan ik niet bekostigen, dus mogen we gerust stellen dat de klasse van Diane Lewis het plafond is. Waarom dan toch zo'n lage klassering? Wel, mijn voorkeur gaat uit naar supersnelle stampers en deze is duidelijk té midtempo. Eigenlijk zijn het ook vooral de mods die de prijs opdrijven.
25 Candy-Astors (Atlantic 584245, 1965)
Hoe kan een plaat die ze 45 jaar geleden aan de straatstenen niet kwijt konden, nu opeens een 'hit' zijn? Een paar jaar geleden kon je 'Candy' van The Astors voor een paar stuivers op de kop tikken, maar doordat een aantal invloedrijke deejays de plaat zijn gaan draaien, doet het gekke dingen. Omdat ik de verkoper kende en ook zijn hoge kwaliteitsstandaard, wist ik meteen al dat ik me niet van de wijs moest laten brengen door het gekrabbel op het label. Dat kwam ook zo uit. De plaat zélf is namelijk in een erg goede staat en ik heb hem dankzij de 'wol' (writing-on-label) voor een dievenprijsje gekregen. 'Candy' is een zeer vroege Stax-productie met muzikale begeleiding van Steve Cropper, die ook aan meeschreef aan het aanstekelijke 'Candy'.
24 Say It Isn't So-Betty Boo (Goldmine Soul Supply GS 210, 1998)
De Engelse topdeejays uit de jaren zeventig hadden hun mannetjes in Amerika die voortdurend rommelmarkten afschuimden op zoek naar bruikbare singles. Onder die platen bevond zich soms ook acetaten en proefpersingen van platen die nooit het levenslicht zouden zien. Neem nu deze van Betty Boo, sinds 1977 een gekend nummer in de Wigan Casino, maar ten tijde van de opname rondom 1965 nooit officieel in het vinyl geperst. Het is evenwel zeer waarschijnlijk dat de zangeres niet bekend is en dat ze in Wigan de naam 'Betty Boo' erop hebben geplakt. Zoiets zou in dezelfde tijd ook zijn gebeurd met 'Peanut Duck', waar iedereen van aanneemt dat het van Marsha Gee is. Omdat Wigan in de Britse muziekgeschiedenis een grote plaats in neemt, verscheen in 1998 (een kwart eeuw na de opening en zeventien jaar na de sluiting) deze single met The Belles op de andere zijde. Die zien we zaterdag terug!
23 New Girl-Accents (M-Pac! 3073, 1964)
'Memories are made of this'. De dag waarop ik Nijeveen had geaccepteerd, kocht ik ook een mp3-stick om de 'Northern Soul Jukebox' op te verplaatsen. De eerste dagen vond ik het lastig om de stick op 'random' te krijgen en dus draaide deze op het alfabet. 'Accents- New Girl' was de vierde. Het fluitje in het intro en het opgewekte karakter in combinatie met de stap naar Nijeveen maakte voor mij dat 2012 wel het jaar van de verandering moest worden.
22 Crying Days Are Over-Illusions (HIB 700, 2011)
Is mijn enthousiasme voor The Illusions tanende? Ik begin steeds meer gewend te raken aan 'If It's All The Same To You Babe' van Luther Ingram, het knaloude gezongen origineel van de 'Exus Trek' die de basis vormde voor 'Crying Days Are Over'. Ik ben zelfs afgelopen zaterdag vergeten hem te draaien...
21 Playin' Hide And Seek-Eddie Regan (ABC 4221, 1966, re-issue: 1976)
The Sapphires van de andere kant komen we morgen tegen, Eddie is recentelijk aan een opmars begonnen. Fel, snel en nauwelijks twee minuten: Zo lust ik mijn plaatjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten