Een boek over The Beatles met een 'happy end' lijkt een utopie en toch bestaat het! De allereerste officiële biografie van The Beatles stamt uit 1968. Een ongedwongen periode voor het kwartet. John is nog immer getrouwd met Cynthia, de Maharishi is nog niet in beeld en 'Lady Madonna' bestormt de hitparade. The Beatles zijn ambitieus over hun aanstaande project: Apple. Een publicatiemaatschappij van liedjes, een filmmaatschappij, warenhuizen... De lijst is eindeloos, ook al zou Apple naast film- en platenmaatschappij vooral een debacle worden. Het boek schetst in het begin een mooi beeld van de vier individuen die The Beatles vormen, een schets uit 1963. In de laatste hoofdstukken bezoekt de schrijver de vier in hun privé-omgeving. George en John zijn nogal patserig met hun landhuizen, Ringo heeft, ondanks een fraai optrekje, een redelijk burgerlijk leventje en Paul is nog even vrijgezel en woont in de stad. Vooral aan John kan je merken dat die vijf jaar iets met hem heeft gedaan.
Donovan brengt The Beatles en vooral George Harrison in contact met de Maharishi. De groep reist af naar India, niet een klein beetje naïef. De sessies voor de gefortuneerde popmuzikanten kost een paar centen, maar het zou allemaal naar een goed doel gaan. Totdat John en George ontdekken dat de Maharishi een indrukwekkende verzameling auto's erop na houdt. Of die innerlijke zoektocht er part of deel aan heeft, zullen we nooit weten, maar The Beatles maken kort daarop een hele grote fout. Apple begint in september 1968 te draaien. 'Hey Jude' en 'Those Were The Days' van Mary Hopkin strijden om de eerste plaats. Apple heeft een ervaren boekhouder nodig. Paul beveelt zijn aanstaande schoonvader aan, de oude heer van Linda Eastman heeft ruime ervaring in het bedrijfsleven. Maar omdat Paul een hekel heeft aan Yoko Ono, de kersverse vlam van John, keert de laatste zich tegen Linda en verkiest Allen Klein. Klein heeft in de jaren ervoor Bob Dylan al een poot uitgedraaid en zal enige tijd later The Rolling Stones op het randje van het faillissement doen balanceren. Klein is een rat en helpt het ambitieuze Apple in een paar jaar tijd naar de afgrond. Zelf verdient hij er nog het meeste aan. John Lennon heeft, naar het schijnt, The Stones zelf nog geadviseerd om vooral niet hun zaken in handen te geven bij Klein.
Maar het is niet alleen mismanagement wat Apple en The Beatles de das om doet, maar vooral de onderlinge fricties. In de genoemde biografie lijkt het allemaal nog zo zonnig: The Beatles hebben samen in 1967 'Sergeant Pepper' gemaakt, bij 'The Beatles' (beter bekend als het witte album) zijn het eilandjes. Terwijl John en Yoko aan het 'freaken' zijn met teruggedraaide banden voor 'Revolution Number 9', neemt Paul in zijn eentje het gevoelige 'Blackbird' op. Het einde was onafwendbaar. Feitelijk heeft Phil Spector het einde nog wat uitgesteld door eindeloos bezig te blijven met de mix van 'Let It Be'. Het stelde de groep in staat om intussen het laatste levensteken te realiseren: 'Abbey Road'.
Voor veel mensen op deze planeet is 1970 hierdoor één grote zwarte dag, maar dat geloven we niet op Soul-xotica. Er was nog heel veel andere leuke muziek gemaakt voor die dag en later zouden er eveneens nog pareltjes verschijnen. Soul-xotica draait er al ruim twee jaar op en zal zich in de toekomst beperken tot één of tweemaal per jaar The Beatles. Bevalt ons prima!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten