Schijf van 5: wielen

Ik had er bijna een 'kwispel' van gemaakt, het mopje dat ik gisteravond hoorde in een film. Maar hij is écht te flauw voor woorden en dus vertel ik hem maar zoals ik hem hoorde: Twee sneeuwpoppen staan tegenover elkaar. Zegt de ene tegen de andere: ,,Ik ruik een wortel". Misschien was het de triestheid van de film zélf, 'Non-Educated Delinquents', dat maakte dat ik hem even in de pauzestand moest zetten om smakelijk te kunnen lachen. Afgelopen week speelde steeds dat flauwe mopje van twintig jaar geleden me door het hoofd: Koos Alberts die reclame maakt voor Diele, het snoepje voor tussen de wielen. Dit had natuurlijk alles te maken met de keuze voor de Schijf van 5 van deze week. Want we gaan niet zover om te zeggen dat Soul-xotica het wiel heeft uitgevonden, maar zijn vast en zeker de eerste die een Schijf van 5 samenstellen uit de hoeveelheid wielen die er bestaan. Waarvan akte!

Het vijfde wiel aan de wagen komt helemaal uit Denemarken en herinnert me eraan om op rustige momenten in 20 Years Ago Today eens nader te kijken naar langspeelplaten die ik in die tijd kocht. Zoals die van The Defenders uit, inderdaad, Denemarken. Een album dat zelfs in Denemarken zélf nog knap zeldzaam blijkt te zijn, helemaal sinds in de zomer van 1992 een exemplaar naar Nederland verhuisde. Middels vakanties in Denemarken en plaatjesstruintochten aldaar kende ik The Defenders al van enkele van hun singles op Sonet. Veelal covers van Engelse en Amerikaanse hits, enkele zelfs in de Deense taal, maar op dit album toonde The Defenders zich van een heel breed repertoire. Ze konden zelfs vuig en ruig rocken. Hun uitvoering van 'Road Runner' is de beste die ik ken, een compleet gekkenhuis, maar ook hun opgefokte versie van Fats Domino's 'I'm Gonna Be A Wheel Someday' mag er zijn. De uitvoering van The Defenders uit 1965 mag op vijf!

Waar zou ik zijn zonder onze singlehoesjes-man. Als hij de nummer vier niet had aangedragen, had ik er overheen gekeken. Hoewel die natuurlijk erg dicht in de buurt zat van het Koos Alberts-grapje. In Engeland was in 1973 plotsklaps erg veel belangstelling voor Nederlandse popmuziek. Nadat Jan Akkerman was uitgeroepen tot 'beste gitarist van de wereld' en Focus met twee singles in de Britse top 10 stond ('Hocus Pocus' en 'Sylvia') en ook nog eens Golden Earring een hit scoorde met 'Radar Love', gingen de zoeklichten uit naar de 'next big thing'. Het debuterende Alquin had daarnaast nog de mazzel dat ze onder contract stond bij Polydor, dezelfde maatschappij die Golden Earring en Focus in Engeland vertegenwoordigde. Alquin heeft in Engeland evenmin als in eigen land die belofte waar gemaakt, ondanks enkele platen met kwaliteitsmuziek. De single uit mijn geboortejaar staat vandaag op vier in deze Schijf: 'Wheelchair Groupie'.

Er bestaat een misverstand dat 'blood, sweat and tears' uit een speech van Winston Churchill zou komen. Dat is slechts ten dele waar. Churchill heeft het over 'blood, toil, tears and sweat' in de rede die hij op 13 mei 1940 hield. Op 2 juni 1897 had Theodore Roosevelt dezelfde woorden gebruikt die het op zijn beurt had geleend van Giuseppe Garibaldi die de woorden had gesproken op 2 juli 1849. Het is nog maar sinds de jaren zestig dat niet alleen André Hazes het over 'bloed, zweet en tranen' heeft, maar dit algemeen als beeldspraak is aangenomen. Natuurlijk refereren we in deze Schijf aan de koperpopgroep uit Amerika. Blood Sweat & Tears moest het in de beginjaren vooral van covers hebben. Laura Nyro leverde de groep 'And When I Die' terwijl 'You've Made Me So Very Happy' van Brenda Holloway kwam. 'Spinning Wheel' was echter de eerste compositie van David Clayton-Thomas, ook al heeft het lied veel van zijn bekendheid te danken aan de slottonen. Dit is een Oostenrijks volkswijsje, 'O Du Lieber Augustin', dat gedateerd is van 1815. Genoeg geschiedenislessen voor vandaag: 'Spinning Wheel' van Blood Sweat & Tears (1969) staat op drie.

Rust zacht, liefste STM 2000. Hij staat nog in de fietsenschuur, het is toch wel een beetje moeilijk om hem weg te doen: De prehistorische laptop die ik tot drie jaar geleden dagelijks gebruikte. 'Watching The Wheels' was toen de naam van een verhaal dat ik nimmer zou of wilde publiceren, maar waar het schrijven ervan me zoveel voldoening gaf. David Lynch had al interesse voor de filmrechten, want hoewel het leven van hoofdpersonage Anouschka nog geen 48 uur was opgeschoven, zaten we al ruim over de zeventig pagina's. Het hele verhaal zou drie maanden moeten duren... 'Watching The Wheels' is wellicht het mooiste testament dat John Lennon ons kon na laten. Na jaren lang in de mallemolen van de entertainment te hebben gezeten, zit hij nu aan de zijlijn met Sean op de schoot te kijken hoe de wielen draaien. 'Watching The Wheels' van John Lennon uit 1980 staat vandaag op twee.

Bob Dylan was in de jaren zestig dé songschrijver bij uitstek naast Lennon en McCartney. Heel soms werd zijn mening gevraagd over opnames van anderen. Zo liet hij zijn afschuw horen toen Cher 'All I Really Want To Do' had opgenomen, schreef hij speciaal liedjes met The Byrds en Manfred Mann in het achterhoofd en was aanvankelijk blij verrast dat The Supremes zijn 'Don't Think Twice It's Allright' had opgenomen. Dat bleek echter The Four Seasons-met-kopstemmen te zijn, uitgebracht onder de schuilnaam The Wonder Who. Wat ome Bob nu precies dacht van die Britse jazzrockers die als zovelen zijn 'Wheels On Fire' op de plaat slingerden, zullen we nooit weten. Is ook niet belangrijk. In de ogen van Soul-xotica is 'This Wheel's On Fire' van Julie Driscoll & Brian Auger Trinity (1968) veruit de beste uitvoering. En ook het beste wiel dat tot nu toe werd uitgevonden.

Volgende week kiezen we de vijf mooiste sirenes uit die op de plaat zijn verschenen. Suggesties blijven welkom!