Schijf van 5: hijgen

Moeten we nog wat kwijt over Whitney Houston? Natuurlijk! Hierbij zend ik mijn condoleances aan de badeend die getuige was. Ze was behoorlijk uitgecoked! Ach ja, laat dat dan het enige zijn. Ik geloof dat 'I Wanna Dance With Somebody' nog geheel per ongeluk tussen de kroegkneiters zit, ik kan me niet herinneren dat die ooit de draaitafel heeft gehaald. Ik heb een ander probleem. Ik doe al bijna een week mijn ontzettende best om te stoppen met roken en heb een electronische sigaret gekocht. Ontdek is zojuist dat ik het pakje met de adapter (hij moet om de 4 uur geladen worden middels een usb-lader)in De Buze is blijven liggen. Daar kan ik op zijn vroegst woensdag of donderdag terecht... Nu maar peuken tellen, de zwakke momenten ontdekken en ik overweeg nog even aan de mentholsigaretten te gaan om zo verder mijn gebruik te laten afnemen. Het zou zo'n stuk beter voor mijn conditie zijn als ik niet meer rookte. Als ik een sprintje heb getrokken sta ik immers zo te hijgen, dat ik met stip op zes in deze Schijf van 5 terecht zou kunnen!

Peter, onze man van de singlehoesjes, bracht het idee voor deze Hijgschijf aan. Hij kocht vorige week een eigenaardig plaatje: The Erotic Voice Of Joe Berluck. Nou, eerlijk is eerlijk, we hebben wel eens een betere erotische mannenstem gehoord. Neem nou Jan Van Veen of Barry White, waarschijnlijk beheersen die ook beter de Engelse taal. En dat kan handig zijn als je probeert een Engelstalig liedje te zingen. Hoewel, zingen? Nee, er mankeert van alles aan dit bizarre 'Forever' van Joe Berluck. Het stamt ergens uit de vroege jaren zeventig en zou een antwoord moeten zijn op 'Je T'Aime Moi Non Plus' en andere seksistische hits uit die tijd. Voor de novelty-waarde mag heer Berluck op vijf.

We hadden met gemak een Schijf van 50 kunnen maken, want er wordt wat afgehijgd en gekreund in de muziek. Er is echter maar eentje, die écht is en die mag vandaag op nummer 4. De Britse groep Man had in 1969 een Top 20-hit in Nederland, 'thuis' werd de plaat door de BBC in de ban gedaan en verscheen met een licht-gewijzigde titel ('Love') als b-kantje. Niet dat Man daarmee zat, de groep (grotendeels anoniem) deed toen en de jaren erna niets aan promotie en traden maar zelden op. Jaren later zou de groep een cultstatus krijgen. Nederland was al ietsje verder, hier had Phil Bloom haar natuurlijke lekkernijen al laten zien aan het volk en dus kwam 'Erotica' eind 1969 tot een zeventiende plaats in de Top 40. De 'zangeres' was de vriendin van één van de leden en haar orgasme werd niet 'gefaked'! Daarom mag die op vier.

Er staat me iets van bij dat ik de cd 'St. Pauli Affairs' hier in oktober/november 2010 nog eens onder handen heb genomen. Vreemd als het mag klinken, het is één van mijn ultieme favoriete cd's. Het schijfje bevat 'groovy' muziekjes uit Hamburger Reeperbahn-films uit de periode 1967-72. Daar verwacht je een hoop gekreun en gezucht in, maar dat valt reuze mee. De enige die wat erotische 'zang' kent is notabene 'Lesbische Nummer' van Peter Thomas. Eigenlijk had ik 'Christine' van Miss X hier in gedachten gehad, maar die ga ik binnenkort vereren met een heus bericht. Er zit namelijk een zoekplaatje in en misschien lukt het, met zoveel bezoekers als nu, wel om die eens boven water te krijgen. Vanwege dat compromis gun ik Peter Thomas een derde plaats in deze Schijf, ook al heeft hij veel betere film- en reclame-muziek geschreven.

Liefde is... Je geliefde herkennen aan het kreunen? James White krijgt een telefoontje, hij neemt op en hoort iemand kreunen. Ineens herkent hij het geluid. Dat moet Stella zijn! Of eigenlijk is het Lydia Lunch... Als je die twee samen in een plaat zet, gaat het gek worden. White laat zijn saxofoon weer scheuren en de rest van het gezelschap doet ook weer niet zo zijn best om harmonieus te klinken. 'Housemuziek maakt jongeren kapot', las ik gisteravond op een t-shirt van een houseparty-bezoeker. Ik weet niet of de combinatie van White en Lunch jongeren kapot maakt, de muziek lijdt er in ieder geval stevig onder. Dit merkwaardige duo staat deze week op twee met 'Stained Sheets' uit 1978.

In mijn geboortejaar was het opeens geoorloofd om flink moeilijk te doen in een popsong. Eric Carmen speelde leentjebuur bij Rachmaninov voor zijn vijf minuten-drama 'All By Myself', Barry Manilow kon niet met zijn vingers afblijven van Chopin toen hij 'Could It Be Magic' schreef. Prelude in C-mineur, opus 28, nummer 20. Alleen waren Frederic en Barry niet zo goed in het schrijven van hijgmuziek en dus moesten ze dat overlaten aan ene mevrouw Gaines. Donna was in de begin jaren zeventig kortstondig getrouwd met een Duitser genaamd Sommer en had daar haar artiestennaam aan over gehouden. Ik heb het nu niet terug kunnen vinden, maar Barry Manilow had destijds flink de balen van Donna's licht-erotische beleving van 'Could It Be Magic'. Haar gezucht in de brug klinkt zelfs na 35 jaar nog vulgair. Bovenal roemen we natuurlijk Chopin voor die onverwoestbare melodie en de heren Moroder en Bellotte voor de vlakke disco-beat. De verdiende nummer 1 in deze hijgschijf is 'Could It Be Magic' van Donna Summer uit 1976.

Volgende week wil ik eens op oorlogspad en zoek liedjes met 'oorlog' in de titel. Misschien ook leuk om alvast over na te denken, over twee weken zitten we weer in de dagplates en wil ik zondag een Schijf van 5 onvergetelijke zondagen doen. Die zijn er een hoop, maar welke mogen we nu beslist niet vergeten?