* Alfreda Brockington/ The Assassins: Spilt Milk/ Nicer Girl
De stem van Alfreda heb ik de afgelopen weken leren kennen via de 'Northern Soul Jukebox'. 'Chained And Bound', haar eerste echte single uit 1969, staat eveneens op die dvd. Een lekker pittig nummer, Alfreda klinkt bij vlagen als Aretha, maar dan in een aangename aanvaring met Etta James. Ietsje rauwer dan wat we van Aretha gewend zijn. Alfreda maakte eigenlijk drie singles, maar haar eerste verscheen tot enkele jaren geleden nooit officieel. 'Spilt Milk' nam ze op in 1967, maar verder dan een demo kwam het niet. Intussen werd 'Spilt Milk' ook nog door een groep opgenomen en deze haalde eveneens nimmer het publiek. Zie hier: Typisch zo'n ding waarmee je in northern soul-cirkels flink geld kan verdienen! 'Spilt Milk' is eigenlijk nog net een tikkeltje beter dan 'Chained And Bound', best jammer dat die in 1967 nooit werd uitgebracht! Deze recente promo-persing is geheel nieuw, toch schrik je wel even als je 'Nicer Girl' van The Assassins op zet. Deze kraakt namelijk niet een klein beetje! Het klinkt als een acetaat uit 1965 en kon dat ook best nog eens zijn. Opvallend is ook dat de plaat nogal ruig wordt afgezet. Desondanks een erg fijne aanwinst! Hier ga ik nog lang plezier van hebben!
* Gems: I'll Be There
Na twee maanden Ebay en veelal transacties met Engeland mag ik inmiddels een expert heten? Het duurt normaal zes tot acht dagen voordat een plaat vanuit Engeland in Steenwijk op de deurmat ligt. Pakketjes die vanuit Londen worden gestuurd, hebben vaak een dag winst, maar beneden de vijf dagen hadden we het niet meegemaakt. Ik hoorde zondagmiddag The Gems op de mp3-stick, vond een fraai exemplaar op Ebay en betaalde maandag via Paypal. Wat denk je? Hij heeft nu al zijn eerste rondjes gedraafd in Steenwijk! Dit is exceptioneel snel. Het past wel bij het nummer. Van The Gems is wederom helemaal niks bekend, ik zou kunnen gokken dat ze uit Detroit komen, 'I'll Be There' zou rond 1969 zijn uitgebracht. De Engelse kenner John Manship noteert 1974 als release-jaar bij de heruitgave op Tru-Glo-Town TGT-7009, de oudste betaalbare schijf vinyl van deze dijenkletser.
* Harvey & The Jokers/ Venetia Wilson: Soul Sound/ This Time I'm Loving You
Ooit geweten dat Wilson Phillips in Venetië heeft opgetreden? Kijk maar op Youtube! Typ Venetia en Wilson in en Google Chrome zal het al snel aanvullen met 'This Time I'm Loving You'. Druk op zoeken en dan... Allesbehalve Venetia Wilson! De auteursrechtenjagers zijn al flink actief op Youtube en blijkbaar is deze opname van Wilson daaraan ook ten prooi gevallen? Youtube heeft haar onschuld verloren. Nu zijn de opnames van Youtube vaak niet te pruimen, maar minder en doffer dan op deze Goldmine Soul Supply-heruitgave bestaat simpelweg niet. 'Soul Sounds' van Harvey & The Jokers klinkt daarentegen fris als een hoentje. De grappenmakers beloven fijne soulklanken voor deze avond, maar op dit kantje is het voorlopig nog erg mid-tempo. Wat niet is, kan nog komen? Het lijkt erop alsof dit de enige opname is gebleven van Harvey & The Jokers...
* Gladys Knight & The Pips/ David Ruffin: Stop & Get A Hold Of Myself/ Rode By The Place
Gladys Knight houden we nog even in het vat, ze verdient wel weer eens een eigen bericht ('I Heard It Through The Grapevine' is alweer 1,5 jaar geleden?). En over David Ruffin kan ik nog korter zijn. Nee. Dit is niet mijn kant. Ruffin zit heel erg op de rand van de soul en disco en neigt eigenlijk naar het laatste. Maar die zijde van Knight maakt het helemaal goed!
* Skip Mahoney/ Flaming Emeralds: Janice/ Have Some Everybody
Bootlegs... Wat moet je ervan zeggen? In het geval van de live-opnames: De rechtgeaarde liefhebber van zo'n groep of artiest betaald grof geld voor zo'n opname. Hij koopt het niet omdat het illegaal is om in het bezit te hebben, maar om zijn verzameling van opnames van die artiest compleet te maken. Toch zijn er ook genoeg bootlegs in omloop die schadelijk zijn voor de artiest en die hem of haar benadelen. De Britse meneer Russells, wat moeten we daarvan zeggen? Hij doet louter in bootlegs van gezochte northern soul-singles. De originelen zijn nauwelijks voor handen en als ze al opduiken, kunnen ze duizenden euro's verwachten. Russell's platen gaan op in de selecte groep discjockeys, verzamelaars die hun plaatjes draaien. Het zou hem sieren als hij de platen zou aanbieden voor 'direct kopen'-bedragen. Aan de andere kant: Welke oen gaat dertig pond bieden op een Frank Wilson en verwacht dan een originele? Northern soul klinkt als iets uit de oudheid, maar in werkelijkheid loopt het door tot in de jaren tachtig. Bijna onvoorstelbaar, maar er zijn platen uit de latere periode die minstens zo zeldzaam zijn. Neem nu beide kanten van deze single. Vooral Flaming Emeralds was een favoriet in Wigan, maar ik kies dan toch voor Skip Mahoney's kant. Bij beide ligt de disco wel om het hoekje.
* Helen Reddy/ Salena Jones: Hit The Road Jack/ Right Now
Deze promo-single werd uitgebracht op het label Jazz Classics en eigenlijk dekt dat wel de lading van deze single. Helen Reddy werd dankzij 'I Am Woman' in 1972 het boegbeeld van de Amerikaanse en Australische feministen-beweging, op het gelijknamige album had ze ook een bijzonder fijne bigband-uitvoering van 'Hit The Road Jack' staan. Tot enkele maanden geleden was deze helaas niet beschikbaar op 45 toeren. Salena Jones is één van Engeland's best bewaarde geheimen. In 1969 nam Jones een album op met het orkest van Keith Mansfield. 'Right Now' was van meet af aan een favoriet bij de Britse mods, maar elpees zijn nogal 'not done' bij veel deejays en dus werd het eens tijd dat zowel Reddy's versie van 'Hit The Road Jack' als Salena's 'Right Now' op een single verschenen. Dat er meer mogen volgen zoals deze!
* T.J. Williams/ Betty Brooks: Baby I Need You/ Funky Funky
En toch smaken deze obscure bootlegs naar meer! Hoewel Russells vooral met de kant van Brooks adverteert, ga ik toch meer voor Williams. Een lekker uptempo ding van rond 1967. Natúúrlijk ook weer niks over te vinden! Tja, dan Betty Brooks. Ik ken naties die er niet genoeg van kunnen krijgen: Instrumentale kletsers met een scheurende saxofoon. Neem Johnny & The Hurricanes als uitgangspunt en trek die lijn verder door naar King Curtis en Junior Walker en je krijgt zoiets als Betty Brooks. Ik heb ze toch beter gehoord.
* Frank Wilson: Do I Love You
Die hadden we maandag nog bij de hoorns. De instrumentale versie staat op de b-kant, maar dat riekt mij teveel naar dat weerzinwekkende Casino Classics Orchestra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten