dweilpauze: Al Green

Okay, lieve mensen, als u zo vriendelijk wilt zijn om even de ijsbaan te verlaten, dan gaat de heer Soul-X nu even een plaatje opzetten. Hoe vaak is het nu echt even winter in ons kikkerland? Inderdaad, dus een dweilpauze mag niet ontbreken in deze week. Waar blijft de muziek nou? O ja, Soul-X moet voor deze dweilpauze eigenlijk eerst nog even naar Zwolle, want daar staat het onderwerp van vandaag sinds mensenheugenis in het bakje 'soul' bij Minstrel. Iedere keer hou ik hem weer in de handen, vaak belandt hij op een stapeltje, maar als er betaald moet worden..., valt deze altijd weer af. Drie of vier euro voor een puntgave Al Green is helemaal niet verkeerd, maar ik kies toch vaak voor het uptempo werk. Maar ook dat stampen wordt je wel eens moe (hoewel ik er geen last van heb) en dus staan de twee grote hits van Al Green uit de vroege jaren zeventig gewoon tussen de 1500 deuntjes op de 'Northern Soul Jukebox'. 'Let's Stay Together' heb ik net wat te vaak gehoord, dus vandaag ruim baan voor 'Tired Of Being Alone' van Al Green (1971).

Toch heb ik 'Let's Stay Together' wel een tijd lang kunnen waarderen. Nadat het op de soundtrack van de film 'Pulp Fiction'voorkwam, was het eigenlijk best 'hip' om je te identificeren met dit nummer. Anders niet dan? Nou vooruit, laat me maar met de deur in huis vallen: Ik vind Al Green een eersteklas gladjanus! Ik heb de soundtrack van 'Pulp Fiction' helemaal grijs gedraaid en daarmee was na verloop van tijd ook het enthousiasme voor 'Let's Stay Together' als sneeuw voor de zon vertrokken. Het liedje zélf ben ik in 2008 weer gaan waarderen, maar dan dankzij de cover van Margie Joseph. Wellicht dat die nog eens in de dweilpauze terecht komt. Muzikaal zijn beide nummers nagenoeg identiek, maar ik hoor liever een dame sensueel zingen dan het geijl van de dominee. Ik vind het allerminst verwonderlijk dat Green later predikant is geworden, hij was immers rijk geworden van 'sweet talking'.

Afgelopen week zag ik 'Rabbit Hole'. Ik dacht altijd dat die stickertjes op de dvd's ervoor waren om ze te categoriseren in de videotheek, maar in geval van deze rolprent bleek het een korte recensie: Drama. Als Cameron Diaz of noem nog maar een actrice de hoofdrol had gespeeld, was het schijfje het raam uitgegaan. We hebben hem om één reden uitgekeken: Nicole Kidman. Die heeft beslist wel eens in een minder wanstaltige setting gespeeld als 'Rabbit Hole', maar ik ben heel stiekem al jaren een beetje fan van haar. Een scéne waarin de man het vrouwlief (gespeeld door Nicky)aangenaam en romantisch wil maken, begint als hij een cd opzet van Al Green. 'No kiddin' met Kidman, zij trapt er niet in. ,,Denk je dat ik niet in de gaten heb dat je me aan het paaien bent? Je zet notabene Al Green op!". Nee, er zit geen streepje sex in de film. Behalve dan de geile stem van Al Green...

Ik had nog niet gerealiseerd dat het 'Blue Monday' was. Ik moest in alle vroegte in Nijeveen zijn om de schoorsteenveger te ontvangen en zo stond ik om negen uur al te kou kleumen bij de bushalte in Meppel. Ik had de oordopjes in en liet de mp3-stick de vrije keuze uit 600 van de 1500 northern soul-mp3's. Het ding heeft nogal eens last van kuren, zo luister ik al een week naar dezelfde selectie. Deze maandagochtend had hij mij in de trein al getrakteerd op Al Green, bij de bushalte voelde ik hem opnieuw aankomen. Ik liet hem opnieuw zijn werk doen. Voor mij stond een jong meisje, ik schat een jaartje of 19, misschien wat jonger, misschien wat ouder. Ze keek niet blij, zal 'Blue Monday' zijn geweest, en stond ongelofelijk hard wakker te worden. Ze dook weg in haar jas van het zachtste wol dat ik me kon voorstellen. Terwijl ik anders rond dat tijdstip vooral behoefte aan koffie en zware shag heb, kietelde Al Green een andere behoefte naar boven. Terwijl ze haar geeuwen probeerde te verbergen, kreeg ik ineens het visioen van hoe ze in bed lag. Ik kon het bijna ruiken. Zo'n geur van een vrouw die 's ochtends wakker wordt. Je wilt het niet als een flesje aftershave hebben, maar op dat moment... Ik wil een stap naar voren zetten, mijn armen om haar heen slaan, mijn hoofd nestelen in het zuiver scheerwol van haar jas, zoentjes geven, etcetera enzovoorts hou maar op!

Opeens zie ik mezelf staan. Zesendertig lentes, vrijgezel en eenzaam. Eenzaam met Al Green op een tochtige bushalte in het lelijke Meppel op een romantische maandagochtend. Twee decennia te vroeg geboren voor deze 'tûke jongfaam'. Eenzaam? Welnee, hartstikke happy als single! Als Al Green werkelijk het medicijn is voor een romantische liefde, blijft deze jongen nog heel wat jaartjes alleen!