1997 was voor mij het jaar 'dat alles mocht'. Ik liep in zeven sloten tegelijk en vermaakte me als geen ander, sterker nog: Het leverde nogal eens kwaaie gezichten op in kringen van familie en vrienden. Zeker in de laatste maanden van het jaar, toen ik half-om-half kraakte in Amsterdam (de, nog immer bestaande, ADM-werf in het Westelijk havengebied) en 'onder invloed van' stond te swingen bij jungle- en drum'n'bass-feesten in De Silo. Ik verzaakte mijn werk bij de Popkelder omwille van mijn toekomstplan om de Amsterdamse kraakscene in te gaan. Intussen deed ik samen met Jan nog wel het legendarische optreden als Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra en vond in Sylvie een 'scharrel'. Hoewel ik over dat laatste niet té sentimenteel wil doen. Het duurde slechts een maand, het leek drie jaar, en het was vroeg of laat toch spaak gelopen tussen ons. Ik was met mijn 22 jaar té jong voor een dame als Syl, bovendien was ook zij beter gebaat bij iemand met ietsje meer levenservaring en een goed voorbeeld. Het recept van nachtbraken, uitslapen, zuipen en blowen had ik op langere termijn ook niet vol gehouden. ,,Het was duidelijk dat je er even tussenuit moest", zei mijn Sneeker Nieuwsblad-collega Annejet Slippens later. Er hing iets in de lucht op vierde kerstdag 1997.
Een week voor kerst sprong de zeepbel tussen Syl en mij. We waren net drie weken 'samen' en ook die tussenliggende tijd was niet zonder horten en stoten gegaan. Terugkijkend als 36-jarige besef ik dat wat ik tegenwoordig in lieve vriendinnen als Willemijn en Marianne vind, dat ik dat toen bij Syl zocht en gedeeltelijk ook vond. Alleen speelde toen de twijfel een rol: Zijn we toch niet gewoon verliefd op elkaar en moeten we net doen alsof we een relatie hebben? Ofwel, alles waar ik nu uitgegroeid ben, zaaide toen verwarring. We zagen mekaar bijna een week niet en troffen elkaar weer op kerstavond in The Scrum, onze Sneker stamkroeg. Het was weer peis en vree tussen ons en ik ging die avond met haar mee naar huis, maar heb op de bank geslapen. Na eerste kerstdag een bliksembezoek te hebben gebracht aan de familie, reed ik weer naar Sneek voor een stevige avond aan de bar. Ik probeerde Syl telefonisch over te halen om langs te komen, maar daar wilde ze niets van weten. Toen werd het Tweede Kerstdag...
Die 's middags word ik wakker op de Rijperahemstraat, de flat van 'musketier' Jan. Ik wil weg. Waar naartoe? Dat weet ik niet, maar ik zal voor vanavond weg moeten. Ik probeer Kees in Heerenveen te bereiken, maar die neemt niet op. Ik leg contact met Jojo, die ik van de ADM ken, maar die is op bezoek bij iemand in Hilversum en op de ADM zélf zitten ze niet echt op me te wachten. Ik bel de jeugdherberg in Maastricht, want ik moet erg ver weg zijn, hoewel ik niet in de gaten heb vanwaar deze vlucht is. In plaats van daadwerkelijk te vertrekken, hang ik met Jan en Hessel in Het Pantoffeltje en met een flink aangeschoten Jan loop ik naar The Scrum, hoewel me iets tegen houdt vanavond. Er hangt letterlijk iets in de lucht en ik weet dat het niet fijn gaat worden. Bij wijze van kerstkadootje staat er een flinke emmer bowl klaar in onze stamkroeg. Eentje per persoon? Ik heb al snel drie op! Dan komt Syl binnen en weet ik onmiddelijk waarom ik deze vluchtneigingen had. Toch is er zeker in het begin nog geen spoor van, want ze is poeslief, bijna zorgzaam. Hoewel het me tegenwoordig maar weinig kan schelen hoe of wat mensen over me denken, heb ik echter wel altijd het streven om 'zo goed mogelijk' herinnerd te worden. Een goede indruk achterlaten. Hoewel ik het gevoel heb dat het buiten mijn geest om gaat, de kwantiteiten alcohol zullen eraan mee geholpen hebben, laat ik tegenover het publiek in The Scrum een erg verborgen kant zien. Als de volgende dag de mist van de alcohol optrekt, realiseer ik me dat het bijna onmogelijk is om het komende oud en nieuw in Sneek of omgeving te vieren. Maar waar ga ik eens naar toe?
Op zaterdag twijfel ik nog over Duitsland of België, maar als ik op zondagmiddag naar de eindejaarslijst van de Moordlijst van de VPRO luister, wordt me opeens het antwoord gegeven. Ik heb immers al jaren de wens om eens in Engeland te gaan kijken en heb nog een soort van uitnodiging liggen om bij Gypsy Bill Williams in York langs te komen. 1997 was een goed jaar voor de Britpop, zo blijkt uit de lijst: Radiohead, Oasis, Blur, Kula Shaker, The Verve en Suede. Om maar een paar te noemen! Het is tijdens het stemmige 'Saturday Night' van Suede dat ik tot het besluit kom: Ik ga komende oud en nieuw in York spenderen. Dat ik er vervolgens, met korte vakanties als tussenpozen, bijna twee jaar in Engeland zou blijven, wist ik toen nog niet...
Nog even 'zweven' voor het einde? Ik geloof niet in toeval. Een samenloop van omstandigheden moet gebeuren om een volgende stap in werking te stellen. Dit werd in december 1997 erg duidelijk. Ik moest naar York om eens goed op mijn snavel te gaan. En dat ging ik ook! Alleen heb ik vooralsnog niet de moed gehad om daar eens over te schrijven. Morgen doen we, zoals afgesproken, de schijf van vijf zondagen. Moet Rob De Nijs er nog in?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten